French
DeutschArkadiusz Czapski – Wikipedia, wolna encyklopedia
 szeregowiec | |
| Data i miejsce urodzenia | 6 grudnia 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 30 września 1950 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | do 1950 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | II wojna światowa, |
Arkadiusz Czapski pseud. „Arkadek”, „Tajfun”, „Murat” (ur. 6 grudnia 1924 w Niemirkach, zm. 30 września 1950 w Borychowie) – żołnierz Armii Krajowej i Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, szeregowiec 6 Partyzanckiej Brygady Wileńskiej, dowódca patrolu, żołnierz wyklęty.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W czasie II wojny światowej Arkadiusz Czapski był żołnierzem AK w Obwodzie Sokołów Podlaski AK[1]. Po wojnie pozostał w konspiracji, walczył w sokołowskich strukturach poakowskich. Podporządkował się Wileńskiej Brygadzie (WiN) dowodzonej wtedy przez kpt. Władysława Łukasiuka „Młota”. W szeregach tej Brygady walczył w patrolu Kazimierza Wyrozębskiego „Sokolika”, następnie, po śmierci „Sokolika” 5 lipca 1948 roku – w oddziale ppor. Józefa Małczuka „Brzaska”. Po śmierci „Brzaska” 7 kwietnia 1950 roku dowodził własnym patrolem, w skład którego wchodzili w lipcu 1950 roku m.in.: Józef Oksiuta „Pomidor”, Władysław Strzałkowski „Władek”, Eugeniusz Welfel „Orzełek” i NN „Czesław” (który wkrótce został zwolniony). Ukrywali się w Borychowie u Mariana Borychowskiego[2]. Wczesną jesienią Józef Oksiuta stworzył własny patrol.
Trzydziestego września 1950 roku grupie operacyjnej resortu bezpieczeństwa udało się zaskoczyć patrole Arkadiusza Czapskiego „Arkadka” oraz Józefa Oksiuty „Pomidora”. W trakcie nierównej walki (150 żołnierzy KBW) wystrzelano wszystkich otoczonych przez obławę partyzantów: „Arkadka”, „Pomidora”, „Władka”, oraz "Orzełka" (Eugeniusz Welfel z Tuszyna k/Łodzi) mylnie zidentyfikowanego przez resort bezpieczeństwa jako Stanisław Łapiński „Orzełek”[3].
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
W 2005 roku w Borychowie odsłonięto obelisk z napisem: Pamięci 6 Brygady Wileńskiej AK poległych 30.09.1950 r. w Borychowie w walce z komunistami. Arkadiusza Czapskiego ps. „Arkadek”, Józefa Oksiuty ps. „Pomidor”, Władysława Strzałkowskiego ps. „Władek”, Eugeniusza Welfela ps. „Orzełek” oraz Mariana Borychowskiego zamęczonego przez komunistów w 1951 r. w więzieniu za pomoc udzieloną partyzantom. Oddali życie za niepodległość Polski i wolność człowieka". 04.05.2005 r.[3].
W Wysokiem Mazowieckim odsłonięto pomnik upamiętniający Kazimierza Kamieńskiego, oficerów i żołnierzy 6 Wileńskiej Brygady. Wśród poległych wymieniony jest również Arkadiusz Czapski.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Golik i in. 2013 ↓, s. 606.
- ↑ Krajewski i Łabuszewski 2007 ↓, s. 49.
- ↑ a b Marian Pietrzak: Historia regionu: Szlakiem Młota i Łupaszki – uzupełnienie. Gazeta Podlasia, 2007-09-27. [dostęp 2014-07-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-14)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dawid Golik i in.: Żołnierze wyklęci – Antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 roku. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Wolumen”, 2013. ISBN 978-83-7233-077-2.
- Kazimierz Krajewski, Tomasz Łabuszewski: Kazimierz Kamieński „Huzar” ostatni podlaski komendant 6 Brygady Wileńskiej AK i jego żołnierze 1939–1952. Wysokie Mazowieckie: Fundacja „Pamiętamy”, listopad 2007. [dostęp 2014-07-11].
- Tomasz Łabuszewski, Kazimierz Krajewski: Ostatni komendanci – Ostatni żołnierze 1951–1963. Kancelaria Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, 2013. ISBN 978-83-935994-4-8.