Babka śniadogłowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Babka śniadogłowa
	Neogobius melanostomus
	(Pallas, 1814)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	promieniopłetwe
Rząd	okoniokształtne
Rodzina	babkowate
Rodzaj	Neogobius
Gatunek	babka śniadogłowa
Synonimy
	Apollonia melanostoma (Pallas, 1814); Gobius affinis Eichwald, 1831; Gobius cephalarges Pallas, 1814; Gobius chilo Pallas, 1814; Gobius exanthematosus Pallas, 1814; Gobius grossholzii Steindachner, 1894; Gobius lugens Nordmann, 1840; Gobius melanio Pallas, 1814; Gobius melanostomus Pallas, 1814; Gobius sulcatus Eichwald, 1831; Gobius virescens Pallas, 1814; Neogobius cephalarges (Pallas, 1814); Neogobius cephalarges cephalarges (Pallas, 1814); Neogobius melanostomus affinis (Eichwald, 1831); Ponticola cephalarges (Pallas, 1814);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Babka śniadogłowa^[3], babka barczysta^[3], babka bycza^[4], babka obła^[5], babka okrągła^[6], babka krągła^[7], babka kamienna^[8], babka czarnopyska^[9] (Neogobius melanostomus) – gatunek dwuśrodowiskowej ryby okoniokształtnej z rodziny babkowatych (Gobiidae), w literaturze polskiej opisywany też jako babka wielkogłowa^[a] (Neogobius cephalarges)^[9].

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Strefa przybrzeżna basenów mórz: Azowskiego, Czarnego i Kaspijskiego. Wchodzi do wód słodkich. W Polsce jest inwazyjnym gatunkiem obcym^[10]. Pierwszy okaz u wybrzeży Bałtyku zanotowano w 1990. Obecnie występuje w Zatoce Gdańskiej, wzdłuż polskiego wybrzeża Bałtyku oraz w dolnych biegach Wisły i Odry oraz ich rozlewiskach.

Żyje na głębokościach do 20 m (w Morzu Kaspijskim do 70 m). Najlepiej rozwija się w wodzie o temperaturze 4–20 °C, choć toleruje zakres temperatur od 0 do 30 °C. Toleruje wody o niskiej zawartości tlenu.

Cechy morfologiczne[edytuj | edytuj kod]

Osiąga 24,6 cm długości. Wzdłuż linii bocznej 49–58 łusek, 31–34 kręgi. W płetwie grzbietowej 7–8 twardych i 12–17 miękkich promieni, w płetwie odbytowej 1 twardy i 9–14 miękkich promieni. W płetwach piersiowych 17–20 promieni.

Rozród[edytuj | edytuj kod]

Trze się od IV do IX. Jajorodna, ikrę składa na dnie. Samce opiekują się ikrą i wylęgiem. Żyje maksymalnie do 4 lat.

Znaczenie[edytuj | edytuj kod]

Ryba aktualnie uznana za gatunek inwazyjny. Obecność tego gatunku jest niekorzystna w Morzu Bałtyckim ze względu na jego dietę. Mianowicie babka żywi się pewnym gatunkiem omułka (Mytilus trossulus), w którego ciele akumulują się duże ilości soli metali ciężkich. Do tej pory małż ten nie był zjadany przez inne organizmy. Zjadanie przez babkę przyczynia się do powtórnego obiegu w środowisku metali ciężkich skumulowanych w ciałach omułka.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Ryby Polski

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Neogobius melanostomus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ Neogobius melanostomus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b Antoni Wałecki. Przyczynek do naszej fauny ichtiologicznej. „Pamiętnik Fizjograficzny”. IX, s. 275–295, 1889. Zobacz: Skóra 2005 ↓
↑ Skóra i Stolarski (1996). Zobacz: Skóra 2005 ↓
↑ Skóra i Stolarski (1993). Zobacz: Skóra 2005 ↓
↑ Włodzimierz Załachowski: Ryby. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-12286-2.
↑ Krzykawski i inni (1999). Zobacz: Skóra 2005 ↓
↑ Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-441-7.
↑ ^a ^b Josef Reichholf, Gunter Steinbach, Claus Militz: Wielka encyklopedia ryb : słodkowodne i morskie ryby Europy. Wiśniewolski Wiesław (tłum.). Warszawa: Muza, 1994. ISBN 83-7079-317-7.
↑ Kostrzewa J., Grabowski M., Zięba G. 2004. Nowe inwazyjne gatunki ryb w wodach Polski. Archives of Polish Fisheries 12 (suppl. 2): 21-34.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

↑ Pod nazwą babka wielkogłowa opisywany jest Benthophilus macrocephalus. Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-441-7.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Neogobius melanostomus. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 14 czerwca 2010]
K. E. Skóra. Problem polskiego nazewnictwa dla Neogobius melanostomus (Pallas 1814). „Rocznik Helski”. T. III, s. 31–37, 2005. (pol.). (pdf)

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Stacja Morska Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego

[itis-1] Neogobius melanostomus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Neogobius melanostomus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[Walecki-3] Antoni Wałecki. Przyczynek do naszej fauny ichtiologicznej. „Pamiętnik Fizjograficzny”. IX, s. 275–295, 1889. Zobacz: Skóra 2005 ↓

[SiS1996-4] Skóra i Stolarski (1996). Zobacz: Skóra 2005 ↓

[SiS1993-5] Skóra i Stolarski (1993). Zobacz: Skóra 2005 ↓

[Zalachowski-6] Włodzimierz Załachowski: Ryby. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1992. ISBN 83-01-12286-2.

[Krzykawski-7] Krzykawski i inni (1999). Zobacz: Skóra 2005 ↓

[RS-8] Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-441-7.

[Reichholf-9] Josef Reichholf, Gunter Steinbach, Claus Militz: Wielka encyklopedia ryb : słodkowodne i morskie ryby Europy. Wiśniewolski Wiesław (tłum.). Warszawa: Muza, 1994. ISBN 83-7079-317-7.

[inw-11] Kostrzewa J., Grabowski M., Zięba G. 2004. Nowe inwazyjne gatunki ryb w wodach Polski. Archives of Polish Fisheries 12 (suppl. 2): 21-34.

[Uwaga1-10] Pod nazwą babka wielkogłowa opisywany jest Benthophilus macrocephalus. Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-441-7.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[a]

[10]