Bank emisyjny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bank emisyjny – instytucja mająca wyłączne prawo emitowania znaków pieniężnych (czyli ich drukowania), będących prawnym środkiem płatniczym w danym państwie. Obecnie rolę banków emisyjnych pełnią banki centralne. Emitowane pieniądze wprowadzają one do systemu gospodarczego udzielając kredytów bankom komercyjnym (w niektórych krajach – np. Stanach Zjednoczonych – bezpośrednim kredytobiorcą może być również rząd). Jednym z celów banku emisyjnego/centralnego jest dbałość o utrzymywanie wartości emitowanej waluty. Według współcześnie obowiązującej doktryny, banki emisyjne emitują taką ilość pieniądza, na jaką istnieje zapotrzebowanie przy danych stopach procentowych.

W Polsce bankiem emisyjnym jest Narodowy Bank Polski (NBP). Ma on wyłączne prawo emitowania znaków pieniężnych będących prawnym środkiem płatniczym w Polsce. Emitowane pieniądze – podobnie jak inne banki emisyjne na świecie – wprowadza do systemu gospodarczego, udzielając kredytów bankom komercyjnym. Celem NBP jest stabilizowanie wartości złotego. Cel ten realizuje on poprzez narzędzia polityki pieniężnej.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim, roz. 5, art. 32-34, 37 (Dz.U. z 2019 r. poz. 1810)
M. Zaleska: Prawne i ekonomiczne aspekty niedostosowania polskiego systemu bankowego do systemu UE.
J.K. Solarz: Koncepcje rozwoju systemów bankowych. NBP, Warszawa 1996
J.K. Galbraith: Pieniądz, pochodzenie i losy. Stanisław Rączkowski (tł.). Warszawa: PWE, 1982. ISBN 83-208-269-5.