Bekiesz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bekiesz (Bekesz) – polski herb szlachecki z indygenatu, pochodzenia węgierskiego.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego^[1]:

W polu złotym prawa noga orla złota z czarnym upierzeniem, w prawym górnym rogu tarczy półksiężyc srebrny w skos, w lewym dolnym gwiazda srebrna. W klejnocie nad hełmem w koronie pięć piór strusich^[2].

Według Kroniki Bielskiego, pole herbu ma być brunatne^[3].

Historia herbu[edytuj | edytuj kod]

Herb pochodzenia węgierskiego, sprowadzony do Polski przez Kaspra Bekiesza, zatwierdzony w 1593 roku przez Stefana Batorego dla Władysława i Gabriela Bekieszów^[4].

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Gajl wymienia dwie rodziny herbownych:

Bekiesz (Bekesz), Klidzia (Klidź).

Znani herbowni[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bekesz – odmieniony herb Bekiesz, nadany w 1768 rodzinie Mroczkiewiczów.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.
↑ Tak u Gajla za Szymańskim. Juliusz Karol Ostrowski podaje pole fioletowe, półksiężyc i gwiazdę srebrne, gwiazdę ośmioramienną. Adam Boniecki podaje pole szare. Nieścisłość ta wynika z faktu, że rodzinie Mroczkiewiczów nadano herb Bekiesz z odmianą tynktur, zaś Boniecki i Ostrowski po pierwsze błędnie je opisali, po drugie połączyli dwa herby w jeden.
↑ Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 16. ISBN 83-7181-217-5.
↑ Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. Warszawa: Główny skład Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897. T.2 str. 18

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Herb Bekiesz z listą nazwisk w elektronicznej wersji Herbarza polskiego Tadeusza Gajla

[1] Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.

[2] Tak u Gajla za Szymańskim. Juliusz Karol Ostrowski podaje pole fioletowe, półksiężyc i gwiazdę srebrne, gwiazdę ośmioramienną. Adam Boniecki podaje pole szare. Nieścisłość ta wynika z faktu, że rodzinie Mroczkiewiczów nadano herb Bekiesz z odmianą tynktur, zaś Boniecki i Ostrowski po pierwsze błędnie je opisali, po drugie połączyli dwa herby w jeden.

[Szymański-3] Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 16. ISBN 83-7181-217-5.

[4] Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. Warszawa: Główny skład Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897. T.2 str. 18

[1]

[2]

[3]

[4]

Herby	szlachecki mieszczański chłopski własny państwowy miejski korporacji fantazyjne mówiący
Elementy herbu	tarcza herbowa godło (figury heraldyczne, mobilia herbowe) klejnot herbowy zawój (tortillon) korona heraldyczna korona rangowa hełm heraldyczny labry ostrew płaszcz heraldyczny trzymacze heraldyczne podpory heraldyczne postument heraldyczny order herbowy dewiza herbowa zawołanie
Oznaki godności	świeckie kościelne
Inne	herbarz rola herbowa herold blazonowanie szrafowanie tynktura krzyż heraldyczny totem kamon
Działy heraldyki	heraldyka francuska (heraldyka napoleońska) heraldyka polska (heraldyka kaszubska) heraldyka brytyjska (heraldyka angielska, heraldyka szkocka) heraldyka kościelna heraldyka szachowa heraldyka fantazyjna