French
DeutschBernard Busza – Wikipedia, wolna encyklopedia
 Grób Bernarda Buszy na cmentarzu rzymskokatolickim w Kole | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | lekarz |
| Alma Mater | Wydział Lekarski Uniwersytetu Poznańskiego |
| Partia | |
| Małżeństwo | Zofia Ostrowska |
| Dzieci | |
| Odznaczenia | |
   | |
Bernard Busza (ur. 17 maja 1908 w Kobylinie, zm. 5 grudnia 1980 w Kole) – polski lekarz i wojskowy. Wieloletni dyrektor Szpitala Powiatowego w Kole.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Kobylinie w powiecie krotoszyńskim. Jego ojciec, z zawodu piekarz był uczestnikiem powstania wielkopolskiego, a brat dowodził jedną z grup powstańczych walczących w okolicy Rawicza[1]. W latach 20. XX wieku wraz z rodziną przeprowadził się do Poznania, gdzie w 1927 zdał maturę w Gimnazjum św. Marii Magdaleny[1]. W 1933 roku ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego[1]. W tym samym roku wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Sanitarnej w Warszawie, którą ukończył uzyskując stopień podporucznika rezerwy[1][2].
W 1935 roku zamieszkał w Kole i rozpoczął pracę w miejscowym szpitalu[1] jako asystent doktora Władysława Witkowskiego. W 1939 roku został zmobilizowany, w Legionowie został następnie przydzielony do służby w jednym z pociągów pancernych[1]. Od 2 do 8 września udzielał pomocy rannym na odcinku Kutno−Toruń, a od 10 września brał udział w działaniach wojennych w okolicy Kutna i Łęczycy[1]. Po wysadzeniu pociągu w powietrze udał się do Warszawy, gdzie przydzielony został do I Kompanii Sanitarnej, a po kapitulacji skierowany został do Szpitala Ujazdowskiego[1]. Po zwolnieniu w 1940 roku powrócił do Koła[1][2].
Podczas okupacji przez cały czas pracował jako chirurg w kolskim szpitalu, w czym pomagała mu znajomość języka niemieckiego[1]. Po wyzwoleniu w 1945 roku został dyrektorem Szpitala Powiatowego, wstąpił również do Stronnictwa Demokratycznego[1].
W 1953 roku uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie chirurgii[1]. W latach 1956−1959 dzięki jego zabiegom rozpoczęto budowę nowego budynku szpitala przy ulicy Poniatowskiego[1]. Funkcję dyrektora piastował do 30 września 1969 roku, a jego zwolnienie z funkcji było dużym zaskoczeniem dla lokalnej społeczności. Dalej jednak pracował w szpitalu, a 31 stycznia 1976 roku przeszedł na emeryturę[1][2].
Zmarł 5 grudnia 1980 roku i pochowany został na cmentarzu rzymskokatolickim w Kole[1]. W tym samym grobie spoczęła też jego żona – Zofia z domu Ostrowska (córka Michała Ostrowskiego, zm. 1988)[1]. Ich jedynym synem był Jerzy Busza, krytyk sztuki i publicysta[1][3].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1970)
- Złoty Krzyż Zasługi (1956)
- Medal za Warszawę 1939–1945 (1946)
- Medal 50-lecia PCK
- Odznaka honorowa „Za zasługi w rozwoju województwa konińskiego”
- „Zasłużony członek Stronnictwa Demokratycznego” (1976)
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
Od 2017 roku jest patronem ulicy na Osiedlu Kaliskim (wcześniej patronem ulicy był Jan Oliskiewicz)[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Ewaryst Jaśkowski i inni red., Kolski Słownik Biograficzny, Koło: Muzeum Technik Ceramicznych w Kole, 2014, s. 120-122, ISBN 978-83-91960-99-8.
- ↑ a b c Kowalska 2021 ↓, s. 158.
- ↑ Kowalska 2021 ↓, s. 159.
- ↑ Uchwała nr XLI/401/2017 Rady Miejskiej w Kole z dnia 28 czerwca 2017 r. [online], 28 czerwca 2017.