Bernard Hopkins – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bernard Hopkins
Ilustracja
Pseudonim

Kat (The Executioner)
Kosmita (The Alien)
B-Hop

Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1965
Filadelfia

Obywatelstwo

Stany Zjednoczone

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

średnia
superśrednia
półciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

67

Zwycięstwa

55

Przez nokauty

32

Porażki

8

Remisy

2

Nieodbyte

2

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 17 grudnia 2016.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Bernard Hopkins (ur. 15 stycznia 1965 w Filadelfii) – amerykański bokser, mistrz świata kategorii średniej w latach 1995-2005, w latach 2001-2005 niekwestionowany (posiadał wtedy tytuły IBF, WBC, WBA i The Ring, od 2004 także WBO), w latach 2006-2008 mistrz świata The Ring w kategorii półciężkiej, od 2011 do 2012 roku mistrz świata federacji WBC oraz posiadacz tytułu The Ring w kategorii półciężkiej, od 2013 do 2014 roku mistrz świata IBF wagi półciężkiej, w 2014 mistrz świata WBA i IBA wagi półciężkiej. Pokonał 22 zawodników o tytuł mistrza świata[1].

Rekordzista pod względem ilości udanych obron tytułu mistrza świata w wadze średniej (20). Uznawany za jednego z najlepszych zawodników tej kategorii wagowej w historii[2]. W 2011 roku magazyn The Ring uwzględnił Hopkinsa na trzecim miejscu na liście najlepszych zawodników kategorii średniej ostatnich 50 lat[3].

Jest najstarszym zdobywcą tytułu mistrza świata w boksie zawodowym. Dokonał tego 21 maja 2011 roku, zwyciężając nad Jeanem Pascalem w wieku 46 lat i 126 dni. Poprawił tym samym poprzedni rekord należący do George'a Foremana. 9 marca 2013 roku Hopkins poprawił własne osiągnięcie, pokonując w wieku 48 lat i 53 dni, Tavorisa Clouda. Od 26 października 2013 roku po zwycięstwie nad Karo Muratem, Hopkins jest najstarszym bokserem, który obronił tytuł mistrza świata. 19 kwietnia 2014 roku, poprawił wyżej wymienione rekordy i został najstarszym pięściarzem, który zunifikował tytuły mistrza świata po zwycięstwie nad Bejbutem Szumenowem.

Hopkins jest także udziałowcem w grupie promotorskiej Oscara de la Hoi - Golden Boy Promotions, w której zajmuje się zawodnikami pochodzącymi ze wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych[4].

Młodość[edytuj | edytuj kod]

Bernard Hopkins urodził się 15 stycznia 1965 roku w Filadelfii, w stanie Pensylwania, jako syn Bernarda Hopkinsa Sr. i jego żony Sue. Będąc nastolatkiem często popadał w konflikty z prawem, należał m.in. do różnych młodzieżowych gangów. Treningi bokserskie rozpoczął w wieku siedmiu lat[5]. W wieku trzynastu lat został trzykrotnie ugodzony nożem. Doznał wówczas uszkodzenia płuca i w związku z tym, spędził w szpitalu 6 miesięcy[5]. W wieku siedemnastu lat został złapany w trakcie dokonywania rozboju, który był jednym z dziewięciu przestępstw za które został skazany na 18 lat pozbawienia wolności. W więzieniu Hopkins był świadkiem gwałtu i morderstwa współwięźnia, spowodowanego kłótnią o paczkę papierosów[4]. Mimo tych wydarzeń Hopkins przeszedł w tym okresie swojego życia przemianę duchową, uzyskując dyplom szkoły średniej i nawracając się na islam[6]. W trakcie pobytu w więzieniu Hopkins realizował także specjalny program bokserski. Jego pierwszymi sukcesami było zwycięstwo w turnieju dla amatorskich bokserów z Filadelfii - Golden Gloves, zwycięstwo w młodzieżowej olimpiadzie stanu Pensylwania oraz zdobycie więziennego mistrzostwa kraju w wadze średniej[5]. W 1988 roku, po odbyciu sześciu lat kary, Hopkinsa wypuszczono na zwolnienie warunkowe. W momencie opuszczania więzienia stwierdził on, że nigdy już tam nie wróci[7].

Tuż po wyjściu z więzienia pracował jako kucharz w Penn Tower Hotel w Filadelfii[5].

Pierwsze zawodowe pojedynki[edytuj | edytuj kod]

Wśród zawodowców zadebiutował 11 października 1988 roku w wadze półciężkiej. Jego rywalem był inny debiutant - Clinton Mitchell, a walka między nimi odbyła się w Atlantic City. Zakontraktowany na cztery rundy pojedynek zakończył się niejednogłośną decyzją sędziów i porażką Hopkinsa[8]. Mimo to zwrócił on na siebie uwagę trenera Bouie Fishera, który zdecydował się wziąć Hopkinsa pod swoją opiekę. Po szesnastu miesiącach przygotowań Hopkins powrócił do rywalizacji (w kategorii superśredniej), pokonując na punkty Grega Paige'a. Pierwsze zwycięstwo przed czasem odniósł w swojej trzeciej walce, gdy wygrał przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie z Keithem Grayem.

Droga do mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Po pojedynku z Grayem stoczył 20 kolejnych zwycięskich walk. W okresie tym zdobył tytuł mistrza Ameryki Północnej USBA, nokautując w pierwszej rundzie z Wayne'em Powellem[9]. Tytuł ten obronił, zwyciężając Gilberta Baptistę przez jednogłośną decyzję sędziów (117-110, 117-110, 115-112)[10].

Pojedynek z Royem Jonesem Jr.[edytuj | edytuj kod]

22 maja 1993 roku Hopkins otrzymał swoją pierwszą szansę zdobycia mistrzostwa świata. Jego przeciwnikiem był jeden z najlepszych pięściarzy lat 90., niepokonany Roy Jones Jr., a stawką pojedynku był tytuł federacji IBF w wadze średniej. Walka odbyła się w Waszyngtonie. Roy Jones przystąpił do pojedynku ze złamaną ręką i w trakcie pojedynku był cięższy od Hopkinsa o ponad osiem kilogramów[11]. Po wyrównanym pojedynku Jones wygrał przez jednogłośną decyzję sędziów (wszyscy trzej punktowali 116-112)[12]. Niezadowolony Hopkins domagał się rewanżu, jednak Jones zdecydował się na zmianę kategorii wagowej na wyższą.

Po pojedynku z Jonesem, "Kat" - tak brzmiał pseudonim Hopkinsa, związany z gestem dekapitacji, który Bernard pokazywał swoim przeciwnikom przed każdą walką - stoczył kolejne cztery zwycięskie pojedynki, spośród których trzy toczyły się o mistrzostwo Ameryki Północnej. Pierwszy z nich zakończył się zwycięstwem Hopkinsa przez techniczny nokaut w siódmej rundzie z niepokonanym do tej pory Royem Ritchie[13]. Następnie Hopkins wygrał przez TKO w trzeciej rundzie z Wendallem Hallem[14], a trzecim pojedynkiem o pas mistrza Ameryki Północnej USBA była walka z Lupe Aquino, zakończona zwycięstwem Hopkinsa na punkty, po wygraniu wszystkich dwunastu rund walki[15].

Walki z Segundo Mercado[edytuj | edytuj kod]

17 grudnia 1994 roku Hopkins otrzymał swoją drugą mistrzowską szansę. Tytuł federacji IBF po zmianie kategorii wagowej przez Jonesa nie miał właściciela, a do pojedynku o mistrzostwo świata zostali wyznaczeni Bernard Hopkins i zawodnik z Ekwadoru Segundo Mercado. Pojedynek odbył się w Quito i spekulowano o nie najlepszej aklimatyzacji organizmu Hopkinsa do warunków panujących na tak dużej wysokości na jakiej odbywała się walka[16]. Bernard leżał na deskach w piątej i siódmej rundzie, jednak mimo to sędziowie orzekli w tej walce remis, a tytuł w dalszym ciągu nie miał właściciela[17].

Do pojedynku rewanżowego doszło 29 kwietnia 1995 roku w Stanach Zjednoczonych. Hopkins zdominował walkę, która została przerwana w połowie siódmej rundy, ze względu na rozcięcia na twarzy Mercado. Hopkins został ogłoszony zwycięzcą i po raz pierwszy w swojej karierze zdobył tytuł mistrza świata. Do momentu przerwania walki Hopkins prowadził na kartach punktowych u wszystkich trzech sędziów (59-55, 59-55, 60-53)[18].

Mistrzostwo świata[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze obrony tytułu[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza obrona tytułu w wykonaniu Hopkinsa, miała miejsce 27 stycznia 1996 roku, a rywalem "Kata" był Steve Frank. Pojedynek zakończył się zwycięstwem Hopkinsa przez nokaut w dwudziestej czwartej sekundzie walki[19]. Kolejnym rywalem Bernarda był niepokonany Joe Lipsey. Hopkins ponownie zdecydowanie zdominował rywala, wygrywając wszystkie trzy pierwsze rundy na kartach punktowych sędziów i nokautując przeciwnika w czwartej rundzie[20]. W trzeciej obronie tytułu B-Hop zmierzył się z Williamem Bo Jamesem. Walka zakończyła się zwycięstwem Hopkinsa przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie[21]. Kolejnym pretendentem do tytułu mistrzowskiego był John David Jacksons, którego Hopkins pokonał przez TKO w rundzie siódmej[22].

Pojedynek z Glenem Johnsonem[edytuj | edytuj kod]

W następnej walce, 20 lipca 1997 roku "Kat" zmierzył się z niepokonanym, przyszłym mistrzem świata Glenem Johnsonem. Walka zakończyła się zwycięstwem Hopkinsa przez techniczny nokaut w rundzie jedenastej, po wygraniu wszystkich wcześniejszych rund pojedynku[23]. 18 listopada 1997 roku Hopkins obronił tytuł pokonując Andrew Councila. Pojedynek zakończył się jednogłośną decyzją sędziów (119-105, 118-106, 118-106) i była to pierwsza obrona tytułu Hopkinsa, która rozstrzygnęła się na punkty[24]. W następnym pojedynku "Kat" zmierzył się z Simonem Brownem. Hopkins wygrał pięć pierwszych rund pojedynku, po czym znokautował Browna w szóstym starciu[25].

Walki z Robertem Allenem[edytuj | edytuj kod]

28 sierpnia 1998 roku w ósmej obronie tytułu Hopkins zmierzył się z Robertem Allenem. Pojedynek odbył się w Las Vegas. Hopkins przeważał w walce od początku, jednak w czwartej rundzie, przy próbie oderwania zawodników w klinczu, sędzia Mills Lane spowodował wypadnięcie za ring "Kata", który był zbyt poobijany i nie mógł kontynuować pojedynku. Do momentu przerwania walki dwóch sędziów widziało punktową przewagę Hopkinsa, zaś jeden - Allena. Ostatecznie walka została uznana za nieodbytą[26].

Do rewanżowego pojedynku Hopkinsa z Allenem doszło 6 lutego 1999 roku w Waszyngtonie. Tym razem, "Kat" zdominował walkę od samego początku, posyłając rywala na deski w drugiej i szóstej rundzie, aby ostatecznie zwyciężyć przez techniczny nokaut w rundzie siódmej. Do momentu przerwania walki, Hopkins wyraźnie prowadził na kartach punktowych wszystkich sędziów (59-51, 59-52, 59-52). Była to dziewiąta obrona tytułu mistrzowskiego w wykonaniu B-Hopa[27].

Walki z Antwunem Echolsem[edytuj | edytuj kod]

Po walkach z Allenem, Hopkins przystąpił do kolejnej obrony tytułu. 12 grudnia 1999 roku "Kat" zmierzył się z Antwunem Echolsem. Po 12 rundach walki, Hopkins wygrał jednogłośną decyzją sędziów (119-109, 118-110, 118-110)[28]. W następnym pojedynku Hopkins zmierzył się z Sydem Vanderpoolem i ponownie zwyciężył swojego przeciwnika wyraźną przewagą punktową (118-109, 118-110, 116-112)[29].

1 grudnia 2000 roku doszło do pojedynku rewanżowego Hopkinsa z Echolsem. W szóstej rundzie pojedynku Echols nieprzepisowo podniósł Hopkinsa i rzucił nim o ziemię, co spowodowało kontuzję "Kata". Sędzia stwierdził, że za ten faul Echols może zostać zdyskwalifikowany, jednak ze względu na to iż Hopkins chciał kontynuować pojedynek, walka trwała dalej, a Echols został ukarany odjęciem dwóch punktów. Od tego momentu Hopkins walczył przez kilka kolejnych rund jedną ręką. W siódmej rundzie Echols był liczony, zaś w ósmej sędzia odjął Hopkinsowi punkt za próbę ściągnięcia głowy Echolsa w dół. Ostatecznie pojedynek zakończył się zwycięstwem B-Hopa przez techniczny nokaut w rundzie dziesiątej[30]. Była to dwunasta obrona pasa mistrzowskiego w wykonaniu Hopkinsa.

Unifikacja z Keithem Holmesem[edytuj | edytuj kod]

14 kwietnia 2001 roku w ramach turnieju rozgrywanego w kategorii średniej, Bernard Hopkins przystąpił do swojej pierwszej walki unifikacyjnej. "Kat" zmierzył się z posiadaczem tytułu federacji WBC - Keithem Holmesem. Pojedynek odbył się w Madison Square Garden. W piątej rundzie walki sędzia odjął Hopkinsowi punkt za cios poniżej pasa. Pojedynek zakończył pewnym zwycięstwem Bernarda Hopkinsa na punkty, stosunkiem głosów: 118-109, 117-110, oraz 119-108[31]. Od tamtej walki Hopkins był w posiadaniu mistrzowskich pasów dwóch federacji: IBF oraz WBC.

Unifikacja z Félixem Trinidadem[edytuj | edytuj kod]

Bernard Hopkins przed walką z Felixem Trinidadem

W finale turnieju kategorii średniej, Bernard Hopkins zmierzył się z kolejnym mistrzem świata. Tym razem był to posiadacz pasa federacji WBA, niepokonany w 40 pojedynkach - Félix "Tito" Trinidad. Pojedynek został wyznaczony na 29 września 2001 roku i odbył się - podobnie jak poprzedni pojedynek unifikacyjny w tej kategorii w wagowej - w Madison Square Garden w Nowym Jorku. Walka początkowo miała odbyć się dwa tygodnie wcześniej, jednak przesunięto ją w związku z zamachami z 11 września 2001 roku[32]. Już przed rozpoczęciem tej walki, budziła ona wiele emocji i kontrowersji. Na konferencji prasowej poprzedzającej walkę, Hopkins wyrwał z rąk Dona Kinga flagę Portoryko i rzucił ją na ziemię. Rozwścieczeni kibice Trinidada rozpoczęli szturm na budynek, w którym odbywała się konferencja. Ostatecznie Bernard Hopkins został ewakuowany z budynku helikopterem[4].

Faworytem pojedynku był Trinidad, ale sam pojedynek zakończył się pomyślnie dla "Kata". Po całkowitym zdominowaniu walki, Hopkins znokautował Trinidada w ostatniej, dwunastej rundzie i został niekwestionowanym mistrzem wagi średniej, po zdobyciu mistrzowskiego pasa trzeciej federacji, oraz zdobył tytuł mistrza świata magazynu "The Ring". Czasopismo to uznało rundę dziesiątą tej walki za najlepszą rundę roku 2001[33].

Trzecia walka z Robertem Allenem[edytuj | edytuj kod]

W swoim kolejnym pojedynku Hopkins zmierzył się z Carlem Danielsem. Pojedynek odbył się 2 lutego 2002 roku i zakończył zwycięstwem "Kata" przez techniczny nokaut w dziesiątej rundzie[34]. Była to piętnasta obrona tytułu Bernarda Hopkinsa, w związku z czym poprawił on poprzedni rekord czternastu udanych obron tytułu wagi średniej, należący do Carlosa Monzóna.

W swojej szesnastej obronie tytułu mistrzowskiego Hopkins pokonał Morrade Hakkarę przez poddanie w ósmej rundzie[35]. Następnie "Executioner" pokonał wysoko na punkty Williama Joppy'ego (119-108, 119-109, 118-109)[36], po czym po raz trzeci skonfrontował się z Robertem Allenem, który był oficjalnym pretendentem do tytułu mistrzowskiego federacji IBF. W piątej rundzie Allen został ukarany przez sędziego odjęciem punktu za ciosy poniżej pasa, w siódmej Hopkins posłał swojego przeciwnika na deski, a walka ostatecznie zakończyła się pewnym zwycięstwem punktowym "Kata" (119-107, 119-107, 117-109)[37].

Pojedynek z Oscarem de la Hoyą[edytuj | edytuj kod]

18 września 2004 roku w MGM Grand w Las Vegas doszło do kolejnej obrony tytułów "Kata". Tym razem jego przeciwnikiem był posiadacz pasa prestiżowej federacji WBO - Óscar de la Hoya. Pojedynek odbył się w umownym limicie 158 funtów (ok. 72 kilogramy)[38][39]. Hopkins po raz kolejny przeważał nad swoim przeciwnikiem i ostatecznie zwyciężył przez nokaut w dziewiątej rundzie, po lewym sierpowym na tułów. Była to pierwsza porażka "Złotego Chłopca" przed czasem[40]. Do momentu nokautu, dwóch sędziów widziało punktową przewagę Hopkinsa, zaś jeden - de la Hoi (79-73, 78-74, 75-77)[41].

Pojedynek z Howardem Eastmanem[edytuj | edytuj kod]

Do swojej dwudziestej obrony mistrzowskiego tytułu Hopkins przystąpił 19 lutego 2005 w Los Angeles (stan Kalifornia). Jego przeciwnikiem był były pretendent do tytułu mistrza świata (WBA, 2001), dwukrotny mistrz Europy wagi średniej i oficjalny pretendent federacji WBC, legitymujący się wówczas bilansem czterdziestu zwycięstw w czterdziestu jeden walkach - Howard Eastman. Pojedynek zakończył się wyraźnym zwycięstwem Hopkinsa na wszystkich trzech kartach punktowych sędziów (119-110, 117-111, 116-112)[42].

Utrata mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

16 lipca 2005 roku w MGM Grand Las Vegas doszło do kolejnego pojedynku Bernarda Hopkinsa w obronie swoich mistrzowskich tytułów. Tym razem rywalem B-Hopa był niepokonany Jermain Taylor. Faworytem bukmacherów w tej walce był "Kat"[43]. Po wyrównanym pojedynku sędziowie niejednogłośną decyzją, ogłosili jako zwycięzcę Taylora (113-115, 116-112, 113-115). Hopkins utracił swoje mistrzowskie tytuły, lecz decyzja ta wywołała bardzo wiele kontrowersji, między innymi z powodu statystyk ciosów, które były korzystne dla Hopkinsa[44], a także wielu obserwatorów, którzy punktowali wygraną Hopkinsa[45]. 3 grudnia 2005 roku w Mandalay Bay Resort and Casino doszło do pojedynku rewanżowego. Walka ponownie była bardzo wyrównana i ponownie w kontrowersyjnych okolicznościach sędziowie podjęli decyzje o zwycięstwie Jermaina Taylora (115-113, 115-113, 115-113). Statystyki ciosów ponownie były korzystne dla Hopkinsa[46], a rezultat walki kwestionowany[47].

Waga półciężka[edytuj | edytuj kod]

Pojedynek z Antonio Tarverem[edytuj | edytuj kod]

Po dwóch porażkach na punkty z Jermainem Taylorem w 2005 roku i utracie mistrzostwa w wadze średniej Bernard zdecydował się stoczyć 10 czerwca 2006 roku walkę w kategorii półciężkiej z pogromcą Roya Jonesa Jr. – Antonio Tarverem, który uznawany był za najlepszego boksera tej kategorii wagowej i faworyta tego pojedynku. Przed pojedynkiem obaj zawodnicy zawarli zakład o 250 tysięcy dolarów, dotyczący tego iż Tarver zdoła znokautować Hopkinsa w przeciągu sześciu rund. W piątej rundzie Tarver był liczony, a po dwunastu rundach pojedynku Hopkins został ogłoszony zwycięzcą przez jednogłośną decyzję sędziów (wszyscy sędziowie punktowali 118-109) i zdobył tytuły mistrza świata mało znaczących federacji IBO i NBA, a także mistrzostwo świata "The Ring". Motywacją Hopkinsa do przystąpienia do tej walki nie była chęć zdobycia kolejnych pasów, tylko zmierzenie się z trudnym przeciwnikiem, dlatego zrezygnował z mniej znaczących tytułów IBO i NBA wkrótce po pojedynku[48]. Hopkins był jednak w dalszym ciągu posiadaczem pasa mistrza świata magazynu "The Ring".

Pojedynek z Winky Wrightem[edytuj | edytuj kod]

21 czerwca 2007 roku Bernard Hopkins zmierzył z byłym niekwestionowanym mistrzem świata wagi junior średniej, pogromcą Félixa Trinidada i Shane'a Mosleya – Ronaldem Wrightem. Na oficjalnym ważeniu przed walką, doszło do przepychanki pomiędzy zawodnikami i związku z tym Hopkins został ukarany grzywną w wysokości dwustu tysięcy dolarów[49]. Wright, który wcześniej zremisował w walce z Jermainem Taylorem, tym razem został zdominowany i przegrał z Hopkinsem na kartach punktowych wszystkich sędziów (116-112, 117-111, 117-111)[50].

Pojedynek z Joe Calzaghe[edytuj | edytuj kod]

19 kwietnia 2008 roku Hopkins zmierzył się z niepokonanym byłym mistrzem świata kategorii superśredniej, Walijczykiem – Joe Calzaghem. 43-letni Hopkins posłał w pierwszej rundzie Calzaghiego na deski, lecz ostatecznie niejednogłośną decyzją sędziów zwyciężył Walijczyk (jeden z sędziów punktował zwycięstwo Hopkinsa, zaś dwóch pozostałych - Calzaghego)[51]. Associated Press[52], New York Daily News[53], Yahoo! Sports[54], ESPN[55], oraz Fighthype[56] punktowali walkę 114-113 dla Bernarda Hopkinsa. Ekspert HBO, Harold Lederman punktował pojedynek 116-111 dla Calzaghego[57].

Pojedynek z Kelly Pavlikiem[edytuj | edytuj kod]

W kolejnym pojedynku 18 października 2008 roku, Bernard Hopkins zmierzył się z niepokonanym, dwukrotnym pogromcą Jermaina Taylora i mistrzem kategorii średniej - Kelly Pavlikiem. Pojedynek odbył się w umownym limicie 170 funtów (ok. 77 kilogramów), a pasy federacji WBC i WBO wagi średniej, które były w posiadaniu Pavlika, nie były stawką tej walki. Faworytem walki był Pavlik, jednak B-Hop całkowicie zdominował pojedynek od pierwszej rundy i ostatecznie wygrał wysoko na punkty (117-109, 118-108, 119-106)[58][59]. W kolejnym pojedynku "Kat" stanął w ringu z Enrique Ornelasem. Hopkins zwyciężył po dwunastu rundach jednogłośną decyzją sędziów (118-110, 119-109, 120-109)[60].

Rewanż z Royem Jonesem Jr.[edytuj | edytuj kod]

3 kwietnia 2010 roku doszło do długo wyczekiwanego rewanżu, za walkę z 1993 roku z Royem Jonesem Jr. Po pierwszej, spokojnej rundzie do ataku przystąpił Hopkins. Walka jednak wymagała wielu interwencji sędziego, gdyż obaj zawodnicy często klinczowali. Pod koniec drugiej rundy po udanej kombinacji ciosów w wykonaniu "Kata", z łuku brwiowego Jonesa, zaczęła cieknąć krew. Wraz z kolejnymi rundami przewaga B-Hopa była coraz bardziej wyraźna. Pod koniec szóstej rundy, Jones zadał nieprzepisowy cios w tył głowy, za co został mu odebrany punkt. Po wznowieniu walki Hopkins zaatakował Jonesa i obaj zawodnicy nie zaprzestali wymiany ciosów nawet po gongu kończącym rundę, co spowodowało wejście ochrony na ring. Pod koniec ósmej rundy walka ponownie została chwilowo przerwana, ze względu na kolejny nieprzepisowy cios Jonesa. Podobna sytuacja miała miejsce w rundzie dziesiątej. Po dwunastu rundach walki, zwycięzcą ogłoszono Bernarda Hopkinsa (118-109, 117-110, 117-110), który tym samym zrewanżował się Jonesowi za porażkę sprzed prawie siedemnastu lat[61][62].

Kolejne mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Walki z Jeanem Pascalem[edytuj | edytuj kod]

18 grudnia 2010 roku, "Kat" zmierzył się z Jeanem Pascalem, mistrzem federacji WBC, IBO, oraz magazynu The Ring w wadze półciężkiej. Była to szansa dla Bernarda, by przejść do historii, gdyż zwycięstwo w tej walce oznaczałoby dla niego zostanie najstarszym mistrzem świata w historii boksu. W dniu pojedynku "Kat" miał 45 lat 11 miesięcy i 3 dni. Hopkins leżał na deskach w pierwszej i trzeciej rundzie, lecz w drugiej części walki całkowicie zdominował pojedynek. Pomimo tego, sędziowie podjęli kontrowersyjną decyzję o remisie (jeden sędzia punktował na rzecz Hopkinsa, pozostali dwaj przyznali remis). W związku z tym tytuł mistrzowski pozostał w rękach Pascala[63].

Do pojedynku rewanżowego doszło 21 maja 2011 roku. Kilka pierwszych rund walki było wyrównane, jednak w drugiej fazie pojedynku, "Kat" zaczął dominować. W dziewiątej i dziesiątej rundzie Pascal dotknął rękawicą maty, co było spowodowane ciosami Hopkinsa. Sędzia podjął jednak kontrowersyjną decyzję i zdecydował się nie liczyć Kanadyjczyka[64]. Ostatecznie Hopkins pokonał Pascala jednogłośnie na punkty (115-113, 116-112, 115-114) i tym samym "Kat" mając 46 lat 4 miesiące i 6 dni, został najstarszym mistrzem świata w boksie zawodowym, bijąc dotychczasowy rekord George'a Foremana[65].

Walki z Chadem Dawsonem[edytuj | edytuj kod]

15 października 2011 podczas swojej pierwszej obrony tytułu z Chadem Dawsonem, podczas zwarcia w drugiej rundzie, Hopkins został nieprzepisowo rzucony przez przeciwnika, co spowodowało naderwanie stawu barkowego[66]. Kontuzja ta uniemożliwiła mu kontynuowanie pojedynku, a sędzia pojedynku ogłosił zwycięstwo Dawsona przez techniczny nokaut[67]. Federacja WBC nie uznała takiego werdyktu walki, w związku z czym Bernard Hopkins dalej pozostał mistrzem świata. Pas The Ring także pozostał w rękach Kata[68]. 13 grudnia 2011 roku Komisja Sportowa Stanu Kalifornia oficjalnie uznała pojedynek za nieodbyty ("no contest") i w związku z tym Hopkins pozostał zawodnikiem, który nigdy nie przegrał przed czasem[69].

15 grudnia 2011 roku, federacja WBC zarządziła rewanż[70]. Walka odbyła się 28 kwietnia 2012 w Atlantic City[71]. Po pojedynku na pełny dystans Hopkins przegrał niejednogłośną decyzją sędziów i stracił pasy mistrzowskie[72].

Pojedynek z Tavorisem Cloudem[edytuj | edytuj kod]

9 marca 2013 roku w Nowym Jorku odbyła się walka Bernarda Hopkinsa z mistrzem świata federacji IBF wagi półciężkiej, niepokonanym Tavorisem Cloudem[73]. Była to szansa dla Hopkinsa na poprawienie własnego rekordu jako najstarszego zawodnika w historii boksu, który zdobył tytuł mistrzowski. Faworytem bukmacherów był Cloud[74]. Od początku pojedynku Hopkins przejął inicjatywę i po dwunastu rundach pojedynku został ogłoszony zwycięzcą przez jednogłośną decyzję sędziów punktowych (116-112, 116-112, 117-111)[75].

W pierwszej obronie tytułu Hopkins zmierzył się 26 października 2013 w Atlantic City z oficjalnym pretendentem do tytułu, Niemcem Karo Muratem. Hopkins wygrał ten pojedynek przez jednogłośną decyzję sędziów punktowych (117-110, 119-109, 119-109).

Unifikacja z Beibutem Shumenovem[edytuj | edytuj kod]

19 kwietnia 2014 roku, Hopkins zmierzył się w pojedynku unifikacyjnym z mistrzem WBA, Bejbutem Szumenowem. Po dwóch rozpoznawszych starciach, Amerykanin przejął inicjatywę i wygrał pojedynek niejednogłośną decyzją sędziów (116-111, 116-111, 113-114). Punktacja ostatniego sędziego została określona jako skandaliczna[76], a sam Hopkins został najstarszym mistrzem świata, który zufinikował tytuły mistrza świata.

Unifikacja z Siergiejem Kowalowem[edytuj | edytuj kod]

8 listopada 2014 na gali w Atlantic City, Hopkins przegrał jednogłośnie na punkty w pojedynku unifikacyjnym z mistrzem WBO z Siergiejem Kowalowem (26-0-1, 23 KO), tracąc tytuły mistrza świata. Po dwunastu rundach sędziowie punktowali 107-120, 107-120 i 106-120 dla Rosjanina[77].

W swojej pożegnalnej walce 17 grudnia 2016 w Inglewood w Kalifornii przegrał przez techniczny nokaut w ósmej rundzie z rodakiem Joe Smithem Jr. Do momentu przerwania walki prowadził na jednej z trzech kart punktowych. Na konferencji prasowej po walce, Smith poprosił Hopkinsa o autograf, nazywając go wielkim mistrzem.

Lista walk zawodowych[edytuj | edytuj kod]

Rezultat Bilans Przeciwnik Typ Runda, czas Data Miejsce Uwagi
Przegrana 55-8-2
2 NC 		Stany Zjednoczone Joe Smith Jr TKO 8 (12), 0:53 17 grudnia 2016 Inglewood, Kalifornia Walka pożegnalna
Przegrana 55-7-2
2 NC 		Rosja Siergiej Kowalow Decyzja (jednogłośnie) 12 8 listopada 2014 Atlantic City, New Jersey Utracił tytuły mistrza świata IBF, WBA (Super) i IBA wagi półciężkiej.
Zwycięstwo 55-6-2
2 NC 		Kazachstan Bejbut Szumenow Decyzja (niejednogłośnie) 12 19 kwietnia 2014 Waszyngton, D.C., Waszyngton Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi półciężkiej, zdobył tytuły mistrza świata WBA (Super) i IBA wagi półciężkiej.
Zwycięstwo 54-6-2
2 NC 		Niemcy Karo Murat Decyzja (jednogłośnie) 12 26 października 2013 Atlantic City, New Jersey Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi półciężkiej.
Zwycięstwo 53-6-2
2 NC 		Stany Zjednoczone Tavoris Cloud Decyzja (jednogłośnie) 12 9 marca 2013 Brooklyn, Nowy Jork Zdobył tytuł mistrza świata IBF wagi półciężkiej.
Przegrana 52-6-2
2 NC 		Stany Zjednoczone Chad Dawson Decyzja (niejednogłośnie) 12 28 kwietnia 2012 Atlantic City, New Jersey Stracił tytuły mistrza świata WBC i The Ring wagi półciężkiej
NC 52-5-2
2 NC 		Stany Zjednoczone Chad Dawson No Contest 2 (12), 2:48 15 października 2011 Los Angeles, Kalifornia Obronił tytuł mistrza świata WBC i The Ring wagi półciężkiej. Decyzją Komisji Sportowej Stanu Kalifornia pojedynek został uznany za nieodbyty (no contest)
Zwycięstwo 52-5-2
1 NC 		Kanada Jean Pascal Decyzja (jednogłośnie) 12 21 maja 2011 Montreal, Kanada Zdobył tytuł mistrza świata WBC i The Ring wagi półciężkiej
Remis 51-5-2
1 NC 		Kanada Jean Pascal Remis (niejednogłośnie) 12 18 grudnia 2010 Quebec City, Kanada O tytuł mistrza świata WBC i The Ring wagi półciężkiej
Zwycięstwo 51-5-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Roy Jones Jr. Decyzja (jednogłośnie) 12 3 kwietnia 2010 Las Vegas, Nevada
Zwycięstwo 50-5-1
1 NC 		Meksyk Enrique Ornelas Decyzja (jednogłośnie) 12 2 grudnia 2009 Filadelfia, Pensylwania
Zwycięstwo 49-5-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Kelly Pavlik Decyzja (jednogłośnie) 12 18 października 2008 Atlantic City, New Jersey Tytuły mistrza świata WBC i WBO wagi średniej należące do Pavlika nie były stawką walki
Przegrana 48-5-1
1 NC 		Walia Joe Calzaghe Decyzja (niejednogłośnie) 12 19 kwietnia 2008 Las Vegas, Nevada Stracił tytuł mistrza świata The Ring wagi półciężkiej
Zwycięstwo 48-4-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Ronald Wright Decyzja (jednogłośnie) 12 21 lipca 2007 Las Vegas, Nevada Obronił tytuł mistrza świata The Ring wagi półciężkiej
Zwycięstwo 47-4-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Antonio Tarver Decyzja (jednogłośnie) 12 10 czerwca 2006 Atlantic City, New Jersey Zdobył tytuł mistrza świata The Ring oraz pasy IBO, NBA i w wadze półciężkiej
Przegrana 46-4-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Jermain Taylor Decyzja (jednogłośnie) 12 3 grudnia 2005 Las Vegas, Nevada O tytuły mistrza świata IBF, WBC, WBA (Super), WBO i The Ring wagi średniej
Przegrana 46-3-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Jermain Taylor Decyzja (niejednogłośnie) 12 16 lipca 2005 Las Vegas, Nevada Stracił tytuły mistrza świata IBF, WBC, WBA (Super), WBO i The Ring wagi średniej
Zwycięstwo 46-2-1
1 NC 		Gujana Howard Eastman Decyzja (jednogłośnie) 12 19 lutego 2005 Los Angeles, Kalifornia Obronił tytuły mistrza świata IBF, WBC, WBA (Super), WBO i The Ring wagi średniej
Zwycięstwo 45-2-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Oscar De La Hoya KO 9 (12), 1:38 18 września 2004 Las Vegas, Nevada Obronił tytuły mistrza świata IBF, WBC, WBA (Super) i The Ring wagi średniej, zdobył tytuł WBO wagi średniej
Zwycięstwo 44-2-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Robert Allen Decyzja (jednogłośnie) 12 5 czerwca 2004 Las Vegas, Nevada Obronił tytuły mistrza świata IBF, WBC, WBA (Super) i The Ring wagi średniej
Zwycięstwo 43-2-1
1 NC 		Stany Zjednoczone William Joppy Decyzja (jednogłośnie) 12 13 grudnia 2003 Atlantic City, New Jersey Obronił tytuły mistrza świata IBF, WBC, WBA (Super) i The Ring wagi średniej
Zwycięstwo 42-2-1
1 NC 		Francja Morrade Hakkar TKO 8 (12), 3:00 29 marca 2003 Filadelfia, Pensylwania Obronił tytuły mistrza świata IBF, WBC, WBA (Super) i The Ring wagi średniej
Zwycięstwo 41-2-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Carl Daniels TKO 10 (12), 3:00 2 lutego 2002 Reading, Pennsylvania Obronił tytuły mistrza świata IBF, WBC, WBA (Super) i The Ring wagi średniej
Zwycięstwo 40-2-1
1 NC 		Portoryko Félix Trinidad TKO 12 (12), 1:18 29 września 2001 Nowy Jork, stan Nowy Jork Obronił tytuły mistrza świata IBF i WBC, zdobył tytuł mistrza świata WBA (Super). Zdobył wakujący tytuł mistrza świata magazynu The Ring wagi średniej
Zwycięstwo 39-2-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Keith Holmes Decyzja (jednogłośnie) 12 14 kwietnia 2001 Nowy Jork, stan Nowy Jork Obronił tytuł mistrza świata IBF, zdobył tytuł mistrza świata WBC wagi średniej
Zwycięstwo 38-2-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Antwun Echols TKO 10 (12), 1:42 1 grudnia 2000 Las Vegas, Nevada Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Zwycięstwo 37-2-1
1 NC 		Kanada Syd Vanderpool Decyzja (jednogłośnie) 12 13 maja 2000 Indianapolis, Indiana Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Zwycięstwo 36-2-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Antwun Echols Decyzja (jednogłośnie) 12 12 grudnia 1999 Miami, Floryda Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Zwycięstwo 35-2-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Robert Allen TKO 7 (12), 1:18 6 lutego 1999 Waszyngton, D.C. Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
NC 34-2-1
1 NC 		Stany Zjednoczone Robert Allen No Contest 4 (12), 2:57 28 sierpnia 1998 Las Vegas, Nevada Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Zwycięstwo 34-2-1 Stany Zjednoczone Simon Brown TKO 6 (12), 1:00 31 stycznia 1998 Atlantic City, New Jersey Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Zwycięstwo 33-2-1 Stany Zjednoczone Andrew Council Decyzja (jednogłośnie) 12 18 listopada 1997 Upper Marlboro, Maryland Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Zwycięstwo 32-2-1 Jamajka Glen Johnson TKO 11 (12), 1:23 20 lipca 1997 Indio, Kalifornia Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Zwycięstwo 31-2-1 Stany Zjednoczone John David Jackson TKO 7 (12), 2:22 19 kwietnia 1997 Shreveport, Louisiana Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Zwycięstwo 30-2-1 Stany Zjednoczone William Bo James TKO 11 (12), 2:02 16 lipca 1996 Atlantic City, New Jersey Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Zwycięstwo 29-2-1 Stany Zjednoczone Joe Lipsey KO 4 (12), 2:50 16 marca 1996 Las Vegas, Nevada Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Zwycięstwo 28-2-1 Gujana Steve Frank TKO 1 (12), 0:24 27 stycznia 1996 Phoenix, Arizona Obronił tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Zwycięstwo 27-2-1 Ekwador Segundo Mercado TKO 7 (12), 1:10 29 kwietnia 1995 Landover, Maryland Zdobył tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Remis 26-2-1 Ekwador Segundo Mercado Remis 12 17 grudnia 1994 Quito, Ekwador O wakujący tytuł mistrza świata IBF wagi średniej
Zwycięstwo 26–2 Meksyk Lupe Aquino Decyzja (jednogłośnie) 12 17 maja 1994 Atlantic City, New Jersey Obronił tytuł mistrza Ameryki Północnej USBA wagi średniej
Zwycięstwo 25–2 Stany Zjednoczone Melvin Wynn TKO 3, 0:48 26 lutego 1994 Atlantic City, New Jersey
Zwycięstwo 24–2 Stany Zjednoczone Wendall Hall TKO 3 (12), 0:28 23 listopada 1993 Las Vegas, Nevada Obronił tytuł mistrza Ameryki Północnej USBA wagi średniej
Zwycięstwo 23–2 Stany Zjednoczone Roy Ritchie TKO 7 (12), 1:47 3 czerwca 1993 Filadelfia, Pensylwania Obronił tytuł mistrza Ameryki Północnej USBA wagi średniej
Przegrana 22–2 Stany Zjednoczone Roy Jones Jr. Decyzja (jednogłośnie) 12 22 maja 1993 Washington, D.C. O wakujący tytuł mistrza świata IBF
Zwycięstwo 22–1 Stany Zjednoczone Gilbert Baptist Decyzja (jednogłośnie) 12 16 lutego 1993 Denver, Kolorado Obronił tytuł mistrza Ameryki Północnej USBA wagi średniej
Zwycięstwo 21–1 Stany Zjednoczone Wayne Powell TKO 1 (12), 0:21 4 grudnia 1992 Atlantic City, New Jersey Zdobył wakujący tytuł mistrza Ameryki Północnej USBA wagi średniej
Zwycięstwo 20–1 Stany Zjednoczone Eric Rhinehart KO 1, 1:47 14 września 1992 Filadelfia, Pensylwania
Zwycięstwo 19–1 Stany Zjednoczone James Stokes KO 1 28 sierpnia 1992 Atlantic City, New Jersey
Zwycięstwo 18–1 Kolumbia Anibal Miranda Decyzja (jednogłośnie) 10 21 maja 1992 Paryż, Francja
Zwycięstwo 17–1 Stany Zjednoczone Randy Smith Decyzja (jednogłośnie) 10 3 kwietnia 1992 Atlantic City, New Jersey
Zwycięstwo 16–1 Stany Zjednoczone Dennis Milton TKO 4 (10) 31 stycznia 1992 Filadelfia, Pensylwania
Zwycięstwo 15–1 Stany Zjednoczone Willie Kemp Decyzja (jednogłośnie) 10 13 grudnia 1991 Atlantic City, New Jersey
Zwycięstwo 14–1 Stany Zjednoczone David McCluskey TKO 7 (10) 26 listopada 1991 Filadelfia, Pensylwania
Zwycięstwo 13–1 Stany Zjednoczone Ralph Moncrief TKO 1 (10), 1:28 23 września 1991 Filadelfia, Pensylwania
Zwycięstwo 12–1 Stany Zjednoczone Danny Mitchell KO 1 9 lipca 1991 Filadelfia, Pensylwania
Zwycięstwo 11–1 Stany Zjednoczone Pedro Marquez TKO 1 20 czerwca 1991 Parsippany, New Jersey
Zwycięstwo 10–1 Stany Zjednoczone Steve Langley TKO 3 (6), 1:10 18 marca 1991 Las Vegas, Nevada
Zwycięstwo 9–1 Stany Zjednoczone Richard Quiles KO 1 (6) 26 lutego 1991 Filadelfia, Pensylwania
Zwycięstwo 8–1 Stany Zjednoczone Mike Sapp TKO 1 17 listopada 1990 Fort Myers, Floryda
Zwycięstwo 7–1 Stany Zjednoczone Darrin Oliver TKO 1 20 października 1990 Atlantic City, New Jersey
Zwycięstwo 6–1 Stany Zjednoczone Percy Harris Decyzja (jednogłośnie) 6 5 sierpnia 1990 Atlantic City, New Jersey
Zwycięstwo 5–1 Stany Zjednoczone Khalif Shabazz KO 1, 0:36 30 czerwca 1990 Atlantic City, New Jersey
Zwycięstwo 4–1 Stany Zjednoczone Jouvin Mercado TKO 2 (4), 0:43 31 maja 1990 Rochester, Nowy Jork
Zwycięstwo 3–1 Stany Zjednoczone Eddie Tyler TKO 1 18 maja 1990 Atlantic City, New Jersey
Zwycięstwo 2–1 Stany Zjednoczone Keith Gray TKO 1 26 kwietnia 1990 Filadelfia, Pensylwania
Zwycięstwo 1–1 Stany Zjednoczone Greg Paige Decyzja (jednogłośnie) 4 22 lutego 1990 Filadelfia, Pensylwania
Przegrana 0–1 Stany Zjednoczone Clinton Mitchell Decyzja (niejednogłośnie) 4 11 października 1988 Atlantic City, New Jersey

TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty, DQ – dyskwalifikacja

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Bernard Hopkins ma żonę o imieniu Jeanette oraz dwoje dzieci (córkę i syna)[78][79][80].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Bernard Hopkins. [dostęp 2021-03-07]. (ang.).
  2. ↑ Bernard Hopkins: Greatest Middleweight Ever?. boxing.about.com/. [dostęp 2013-04-16]. (ang.).
  3. ↑ 10: Best middleweight titleholders of the last 50 years. ringtv.craveonline.com/. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-03)]. (ang.).
  4. ↑ a b c Hopkins, Bernard. bokser.org. [dostęp 2012-02-09]. (pol.).
  5. ↑ a b c d Bernard Hopkins Biofile. boxinginsider.com. [dostęp 2012-02-09]. (pol.).
  6. ↑ The forgotten prince. guardian.co.uk. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  7. ↑ Still Waiting for Bernard Hopkins to Grow Old?. thesweetscience.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  8. ↑ Bernard Hopkins vs. Clinton Mitchell. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  9. ↑ Bernard Hopkins vs. Wayne Powell. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  10. ↑ Bernard Hopkins vs. Gilbert Baptist. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  11. ↑ Great Boxers - Roy Jones Jr.. greatboxers.co.uk. [dostęp 2012-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-01-25)]. (ang.).
  12. ↑ Roy Jones Jr. vs. Bernard Hopkins (1st meeting). boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  13. ↑ Bernard Hopkins vs. Roy Ritchie. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  14. ↑ Bernard Hopkins vs. Wendall Hall. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  15. ↑ Bernard Hopkins vs. Lupe Aquino. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  16. ↑ Old man Hopkins looks to hand Pavlik first loss. usatoday.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  17. ↑ Bernard Hopkins vs. Segundo Mercado (1st meeting). boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  18. ↑ Bernard Hopkins vs. Segundo Mercado (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  19. ↑ Bernard Hopkins vs. Steve Frank. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  20. ↑ Bernard Hopkins vs. Joe Lipsey. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  21. ↑ Bernard Hopkins vs. William Bo James. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  22. ↑ Bernard Hopkins vs. John David Jackson. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  23. ↑ Bernard Hopkins vs. Glen Johnson. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  24. ↑ Bernard Hopkins vs. Andrew Council. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  25. ↑ Bernard Hopkins vs. Simon Brown. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  26. ↑ Bernard Hopkins vs. Robert Allen (1st meeting). boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  27. ↑ Bernard Hopkins vs. Robert Allen (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  28. ↑ Bernard Hopkins vs. Antwun Echols (1st meeting). boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  29. ↑ Bernard Hopkins vs. Syd Vanderpool. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  30. ↑ Bernard Hopkins vs. Antwun Echols (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  31. ↑ Bernard Hopkins vs. Keith Holmes. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  32. ↑ Trinidad fight rescheduled. bbc.co.uk. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  33. ↑ Bernard Hopkins vs. Felix Trinidad. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  34. ↑ Bernard Hopkins vs. Carl Daniels. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  35. ↑ Bernard Hopkins vs. Morrade Hakkar. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  36. ↑ Bernard Hopkins vs. William Joppy. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  37. ↑ Bernard Hopkins vs. Robert Allen (3rd meeting). boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  38. ↑ De La Hoya krytykuje Pacquiao. ringpolska.pl. [dostęp 2012-02-09]. (pol.).
  39. ↑ Both fighters take risks in catchweight bouts. sports.espn.go.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  40. ↑ Body blow. sportsillustrated.cnn.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  41. ↑ Bernard Hopkins vs. Oscar De La Hoya. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  42. ↑ Bernard Hopkins vs. Howard Eastman. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  43. ↑ Taylor's 'neXt in line' – but for the Executioner. signonsandiego.com. [dostęp 2012-03-02]. (ang.).
  44. ↑ Bernard Hopkins vs. Jermain Taylor (1st meeting). boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  45. ↑ Lacy, Corrales, common foe Joppy predict outcome. sports.espn.go.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  46. ↑ Jermain Taylor vs. Bernard Hopkins (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  47. ↑ Bernard Hopkins. goldenboypromotions.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  48. ↑ Antonio Tarver vs. Bernard Hopkins. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  49. ↑ Hopkins fined $200,000 for weigh-in scuffle with Wright. sports.espn.go.com. [dostęp 2012-03-02]. (ang.).
  50. ↑ Bernard Hopkins vs. Ronald Wright. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  51. ↑ Bernard Hopkins vs. Joe Calzaghe. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  52. ↑ Calzaghe defeats Hopkins to remain ubeaten. tsn.ca. [dostęp 2012-03-02]. (ang.).
  53. ↑ Joe Calzaghe beats Bernard Hopkins in 12-round split decision. nydailynews.com. [dostęp 2012-03-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-09)]. (ang.).
  54. ↑ Hopkins-Calzaghe round-by-round. sports.yahoo.com. [dostęp 2012-03-02]. (ang.).
  55. ↑ Confident and collected Calzaghe made Hopkins eat his words. sports.espn.go.com. [dostęp 2012-03-02]. (ang.).
  56. ↑ Round-by-round: Calzaghe vs. Hopkins. fighthype.com. [dostęp 2012-03-02]. (ang.).
  57. ↑ Calzaghe vs Hopkins HD 6/7. youtube.com. [dostęp 2012-03-02]. (ang.).
  58. ↑ Boks: lekcja profesora Hopkinsa - Kelly Pavlik pokonany!. wiadomosci24.pl. [dostęp 2012-02-09]. (pol.).
  59. ↑ Kelly Pavlik vs. Bernard Hopkins. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  60. ↑ Bernard Hopkins vs. Enrique Ornelas. boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  61. ↑ Bernard Hopkins vs. Roy Jones Jr. (2nd meeting). boxrec.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  62. ↑ Hopkins - Jones Jr.: Uliczne starcie dziadków dla Hopkinsa. przegladsportowy.pl. (pol.).
  63. ↑ Hopkins remisuje z Pascalem!. bokser.org, 19 grudnia 2010. [dostęp 2010-12-20]. (ang.).
  64. ↑ Hopkins nowym mistrzem świata!. bokser.org. [dostęp 2012-02-09]. (pol.).
  65. ↑ Historyczny wyczyn: Hopkins mistrzem w wieku 46 lat!. ringpolska.pl. [dostęp 2012-02-09]. (pol.).
  66. ↑ Kontuzja Hopkinsa potwierdzona. ringpolska.pl. [dostęp 2012-02-09]. (pol.).
  67. ↑ Dawson wygrywa w niecodziennych okolicznościach. ringpolska.pl. [dostęp 2012-02-09]. (pol.).
  68. ↑ Pas The Ring wciąż w rękach "Kata". bokser.org. [dostęp 2012-02-09]. (pol.).
  69. ↑ Walka Hopkinsa z Dawsonem uznana za nieodbytą. bokser.org. [dostęp 2012-02-09]. (pol.).
  70. ↑ WBC zarządza rewanże. bokser.org. [dostęp 2012-02-09]. (pol.).
  71. ↑ Rewanż Kata z Dawsonem 28 kwietnia. bokser.org. [dostęp 2012-02-09]. (pol.).
  72. ↑ 'Zły' Chad zdetronizował Hopkinsa. bokser.org. [dostęp 2012-04-28]. (pol.).
  73. ↑ Cloud przeciwnikiem Hopkinsa. bokser.org. [dostęp 2012-12-23]. (pol.).
  74. ↑ Cloud faworytem bukmacherów. ringpolska.pl. [dostęp 2012-12-23]. (pol.).
  75. ↑ Wielki Hopkins zrobił to ponownie!. bokser.org. [dostęp 2013-03-10]. (pol.).
  76. ↑ Hopkins zdeklasował Szumenowa i zunifikował tytuły. bokser.org. [dostęp 2014-04-20]. (pol.).
  77. ↑ Bernard Hopkins - Siergiej Kowaliow: Kosmita stracił tytuły mistrza świata. głos wielkopolski, 9 listopada 2014. [dostęp 2015-03-22]. (pol.).
  78. ↑ Bernard Hopkins: Biography from Answers.com. answers.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  79. ↑ Bernard Hopkins/Winky Wright make own Declaration. eastsideboxing.com. [dostęp 2012-02-09]. (ang.).
  80. ↑ HBO Boxing: Jean Pascal vs. Bernard Hopkins II - After The Bell (HBO). youtube.com. [dostęp 2012-02-09].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Bokser roku według czasopisma The Ring
Mistrzowie świata wagi półciężkiej w boksie
Mistrzowie świata wagi średniej w boksie
Sugar Ray Robinson Award
Powrót roku według magazynu The Ring

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernard_Hopkins&oldid=71129358”