Bernard de Montfaucon – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bernard de Montfaucon
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 stycznia 1655
Aude

Data i miejsce śmierci

21 grudnia 1741
Paryż

Miejsce pochówku

Saint-Germain-des-Prés (opactwo)

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

benedyktyni

Multimedia w Wikimedia Commons

Bernard de Montfaucon (ur. 13 stycznia 1655 w Aude we Francji, zm. 21 grudnia 1741 w Paryżu) – benedyktyński mnich i francuski uczony, paleograf. Jest twórcą terminu „paleografia”, uważany też bywa za jednego z założycieli nowożytnej archeologii. Należał do pierwszego pokolenia maurystów.

Życie i działalność naukowa[edytuj | edytuj kod]

W 1673 roku zgłosił się na ochotnika do armii i wziął udział w wojnie z koalicją hiszpańsko-austriacko-lotaryńską. Będąc śmiertelnie chorym, złożył obietnicę, że zostanie benedyktynem, o ile wyzdrowieje i wróci do swego kraju.

Wstąpił do benedyktyńskiej reformowanej Kongregacji św. Maura. W 1687 roku został powołany do opactwa Saint-Germain-des-Prés w Paryżu i zaczął pracować pod kierunkiem Jeana Mabillona nad wydaniem greckich ojców Kościoła[1].

W 1708 roku po raz pierwszy użył terminu „paleografia” w dziele Palaeographia Graeca[2][3]. W dziele tym przedstawił historię greckiego pisma, omówił zmieniający się kształt greckich liter i wyjaśnił stosowane skróty. Wykorzystał w nim rękopisy przechowywane we francuskich bibliotekach, posiada liczne faksymile. Dzieło to spotkało się z dużym uznaniem uczonych i przez prawie dwa stulecia było podstawowym podręcznikiem greckiej paleografii[4]. Scrivener w końcu XIX wieku uznał, że wciąż jest ono najważniejszym opracowaniem w tej dziedzinie, pomimo wielu nowych odkryć, zwłaszcza papirusów w Egipcie[5]. Również współcześni specjaliści uznają wartość dzieła i uważają je za fundamentalne dla rozwoju tej dyscypliny naukowej[6]. Dopiero Anleitung zur griechischen Palaeographie Gardthausena z 1879 roku było kolejnym krokiem milowym w rozwoju paleografii[7].

W latach 1719-1724 wydał 15-tomowe dzieło L'antiquité expliquée et en représentée, zawierające miedzioryty formatu in folio, które przedstawiały zabytki klasycznej starożytności. Zawierało ono m.in. przedstawienie tzw. „wazy Barberinich”, obecnie w zbiorach British Museum w Londynie. Dzieło to zostało opublikowane w języku angielskim pod tytułem Antiquity Explained and Represented in Diagrams już w latach 1721-1725.

Montfaucon był pierwszym redaktorem homilii Adversus Judaeos Jana Chryzostoma oraz wielu innych dzieł ojców Kościoła.

Dzieła[edytuj | edytuj kod]

  • Analecta graeca, sive varia opuscula graeca inedita (Paris, 1688)
  • S. Athanasii opera omnia (Paris, 1698)
  • Diarium italicum (Paris, 1702)
  • Bibliotheca Coisliniana (Paris, 1705)
  • Collectio nova patrum graecorum (1706)
  • Palaeographia Graeca, sive, De ortu et progressu literarum graecarum (Paris, 1708)
  • Bibliotheca Coisliniana olim Segueriana, Paris: Ludovicus Guerin & Carolus Robustel, (Paris, 1715)
  • L'antiquité expliquée et representée en figures (vols. 1-15, Paris, 1719-[1724)
  • Les monuments de la monarchie française (vols. 1-5, Paris, 1729-1733)
  • Sancti patris nostri Ioannis Chrisostomi opera omnia (Paris, 1718—1738; nowe wydanie 1735—1740)
  • Bibliotheca bibliothecarum manuscriptorum nova (vols. 1-2, Paris, 1739)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Bernard de Montfaucon. bautz.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-06)]. na BBKL.
  2. ↑ Bernard de Montfaucon et al., Palaeographia Graeca, sive, De ortu et progressu literarum graecarum, Paris, Ludovicum Guerin (1708).
  3. ↑ André Vauchez, Richard Barrie Dobson, Adrian Walford, Michael Lapidge, Encyclopedia of the Middle Ages (Routledge, 2000), Volume 2, s. 1070.
  4. ↑ Bernhard Bischoff, Latin palaeography: antiquity and the Middle Ages (Cambridge University Press, 1990), s. 1.
  5. ↑ Frederick Henry Ambrose Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. Edward Miller. Wyd. 4. T. 1. London: George Bell & Sons, 1894, s. 21.
  6. ↑ Bruce M. Metzger: Manuscripts of the Greek Bible: An Introduction to Greek Palaeography. Oxford University Press, 1991, s. 4.
  7. ↑ W. Wattenbach: Anleitung zur griechischen Palaeographie. Leipzig: 1895, s. 4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Broglie, Emmanuel de: La Société de l'abbaye de Saint-Germain des Prés au XVIIIe siècle. Bernard de Montfaucon et les Bernardins, 1715-1750. T. 2. Paryż: 1891.
  • Lama, Charles de: Bibliothèque des écrivains de la Congrégation de Saint-Maur : Ordre de Saint-Benoît en France. Genewa-Paryż: Slatkine - Champion, 1971, s. 261.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernard_de_Montfaucon&oldid=73187285”