Bioakumulacja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bioakumulacja (biomagnifikacja[1]) – zdolność organizmów roślinnych i zwierzęcych[2] do kumulowania ksenobiotyków, w tym: zanieczyszczeń, związków chemicznych i pierwiastków, np. niektórych metali ciężkich[3], pestycydów w tkankach swego ustroju. Stężenie tych związków w tkankach może osiągnąć wyższy poziom niż w otaczającym je środowisku. Bioakumulacja dokonuje się w następujących po sobie poziomach troficznych[1] oraz w miarę życia pojedynczego organizmu[4]. Przykładowo rtęć ulega bioakumulacji w organizmach na kolejnych poziomach łańcucha troficznego[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Słownik terminów biologicznych [online], stareaneksy.pwn.pl [dostęp 2022-04-14].
  2. ↑ a b Gabriela Bajger-Nowak, Piotr Konieczka, Jacek Namieśnik, Bioakumulacja rtęci w łańcuchu troficznym organizmów morskich, „Analityka: Nauka i Praktyka”, 2010, s. 59–63 [dostęp 2022-04-14].
  3. ↑ Aleksandra Nadgórska-Socha, Bać się czy się nie bać? Bioakumulacja, bioindykacja i toksyczność metali ciężkich. Rośliny w świetle badań terenowych i laboratoryjnych.
  4. ↑ Anna Szymonik, Joanna Lach, Akumulacja metali ciężkich w organizmach ryb, efekt toksyczności, „Technologia Wody” (4), 28 czerwca 2016, s. 66, ISSN 2080-1467 [dostęp 2022-04-14] (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bioakumulacja&oldid=70743218”