French
DeutschBitwa pod Corpahuaico – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Wojny niepodległościowe w Ameryce Łacińskiej, Wojna o niepodległość Peru 1820–1826 | |||
 generał Gerónimo Valdés | |||
| Czas | 3 grudnia 1824 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | Przełęcz Corpahuaico, Peru | ||
| Terytorium | |||
| Wynik | zwycięstwo wojsk rojalistycznych | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa na przełęczy Corpahuaico – starcie zbrojne, które miało miejsce w dniu 3 grudnia 1824 r. w trakcie wojen niepodległościowych w Ameryce Łacińskiej (wojna o niepodległość Peru), zakończone zwycięstwem zwolenników utrzymania związków z Hiszpanią (rojalistów).
Przyczyna bitwy[edytuj | edytuj kod]
W wyniku porażki w bitwie pod Junin rojalistyczna Armia Północna została zmuszona do odwrotu za rzekę Pampas, a wicekról de La Serna podjął decyzję o skoncentrowania wszystkich sił przeciwko patriotom Bolivara. W konsekwencji z Górnego Peru powróciły oddziały dowodzone przez generała Gerónimo Valdésa[1]. Decydujące zwycięstwo sił patriotycznych pod Junin umocniło władzę dyktatorską Bolivara w Peru i umożliwiło jego wojskom zdobycie Limy i zajęcie znacznych obszarów Peru opuszczonych przez rojalistów[2].
Simon Bolivar zatrzymał ofensywę patriotów na linii rzeki Pampas celem umocnienia władzy republikanów w zdobytych regionach Peru i podjęcia negocjacji ze zbuntowanym wobec wicekróla de La Serny rojalistycznym generałem Olanetą[3].
Wicekról de La Serna podjął decyzję o zaatakowaniu sił patriotycznych dowodzonych przez generała Antonio Jose de Sucre, obsadzających linię rzeki Pampas i objął osobiste dowództwo nad armią. 20 listopada i 22 listopada siły rojalistyczne podjęły dwie próby przekroczenie rzeki, ale zostały odparte przez patriotów. W konsekwencji 26 listopada 1824 r. rojaliści rozpoczęli manewr okrążający i zmusili armię de Sucre do marszu w kierunku Humanagi. Kolumnę wojsk patriotycznych osłaniała idąca na tyle trzybatalionowa dywizja dowodzona przez gen. Lara oraz kawaleria dowodzona przez gen. Millera. Wraz z dywizją Lary poruszały się tabory armii i dwie będące na jej wyposażeniu armaty[4].
Przebieg bitwy[edytuj | edytuj kod]
Popołudniem 3 grudnia 1824 r. przechodzący przez przełęcz Corpahuaico patrioci zostali zaskoczeni przez rojalistyczną Dywizję Awangardy gen. Valdésa, liczącą cztery bataliony piechoty, dwa szwadrony kawalerii i cztery armaty. Uderzając niespodziewanie z południa Valdés rozproszył dywizję Lary i zdobył jedną z republikańskich armat oraz porzucone przez wycofujących się patriotów tabory. Dalsze postępy rojalistów powstrzymało nadejście kawalerii Millera, który opanował panikę w szeregach patriotów i silnym ostrzałem osłonił odwrót pozostałości dywizji Lary i taborów oraz ostatniej ocalałej republikańskiej armaty w ślad za armią de Sucre. Walkę przerwały zapadające ciemności[5].
Skutki bitwy[edytuj | edytuj kod]
Utraciwszy część wyposażenia i pod wpływem porażki de Sucre oderwał swoje siły od ścigających go rojalistów i wycofał się do La Quinua. Nie miał zdolności dalszego manewrowania celem zajęcia lepszej pozycji obronnej i został zmuszony do przyjęcia narzuconej mu bitwy w rejonie Ayacucho[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jarosław Spyra, Ayacucho 1824, Warszawa 2011, s. 266–267, ISBN 978-83-11-12177-5.
- ↑ Jarosław Spyra, Ayacucho 1824, s. 267–269.
- ↑ Jaroslaw Spyra, Ayacucho 1824, s. 267.
- ↑ Jarosław Spyra, Ayacucho 1824, s. 268–272.
- ↑ Jarosław Spyra, Ayacucho 1824, s. 272.
- ↑ Jarosław Spyra, Ayacucho 1824, s. 273–275.