French
DeutschBitwa pod Nysą – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Wojny husyckie | |||
 Husyci pod Bramą Celną w Nysie | |||
| Czas | 18 marca 1428 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | Mnisia Łąka | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna | wyprawa odwetowa (działania wyprzedzające na skalę strategiczną[1]) | ||
| Wynik | zwycięstwo husytów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Polski w 1771 r.  | |||
 50°28′18″N 17°20′03″E/50,471667 17,334167 | |||
Bitwa pod Nysą – starcie zbrojne, które miało miejsce (podczas rejzy husytów na Śląsk) 18 marca 1428 roku, zakończone rozbiciem wojsk biskupich.
Po zwycięstwie nad krzyżowcami w 1427 roku, husyci zaatakowali Śląsk. Atak był karą za pomoc udzieloną przez książąt śląskich krzyżowcom, którzy w ramach czwartej krucjaty zaatakowali Czechy[3]. Atak przeprowadzono w czasie olbrzymiej ofensywy na tereny (Austria, Brandenburgia, Saksonia, Śląsk) z których atakowano Czechy w ramach krucjat[4].
Do bitwy doszło 18 marca 1428 roku pod Nysą. Tego dnia pod miastem stanęły wojska husyckie, które tworzyli: Taboryci, dowodzeni przez Prokopa Wielkiego oraz wspierający ich ochotnicy z Polski, dowodzeni przez Dobiesława Puchałę, i ochotnicy z Moraw, dowodzeni przez Jana Tovaczovskyego. Drogę do stolicy biskupiego księstwa nyskiego zagrodziły im wojska biskupa Konrada oleśnickiego, wspierane przez joannitów Ruperta II, rycerstwo oławskie i ziębickie dowodzone przez Ludwika oławskiego i Jana ziębickiego, oraz kontyngenty miejskie z Kłodzka dowodzone przez Putę z Czastolowic. Wynik bitwy został rozstrzygnięty już po pierwszym starciu, w czasie którego wojska śląskie (składające się głównie z chłopów[2]) uciekły z pola bitwy. Mało brakowało a biskup Konrad zostałby husyckim jeńcem[5]. Po rozbiciu wojsk biskupich oddziały husyckie zrezygnowały z oblężenia Nysy, będącej stolicą biskupiego księstwa, a przeszły do kolejnych błyskawicznych uderzeń siejąc panikę w sąsiednich księstwach[2].
Zwycięstwo zadecydowało o dominacji husyckiej nad znacznymi obszarami Śląska. Książę Jan ziębicki zdając sobie sprawę ze słabości własnych sił oraz widząc poparcie ze strony ludności dla husytów, zawarł z nimi ugodę. Podobnie postąpiła rada miasta Ziębic. Książę Bolko V Głogówecki dołączył do husytów (ochronił w ten sposób od złupienia tereny którymi władał) i uczestniczył w ich dalszych działaniach zbrojnych. Tereny biskupiego księstwa zostały spustoszone i rozgrabione. Spalono wiele kościołów i klasztorów[5].
Fabularny opis bitwy zawiera książka Boży bojownicy Andrzeja Sapkowskiego.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michałek 2004 ↓, s. 57.
- ↑ a b c d Šmahel 2020 ↓, s. 265.
- ↑ Plewczyński 2014 ↓, s. 26.
- ↑ Michałek 2004 ↓, s. 57-60.
- ↑ a b Plewczyński 2014 ↓, s. 27.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Plewczyński: Wojny Jagiellonów z wschodnimi i południowymi sąsiadami Królestwa Polskiego w XV wieku. Wyd. 1. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-166-6.
- Andrzej Michałek: Wyprawy krzyżowe. Husyci. Wyd. 1. Warszawa: Bellona, 2004. ISBN 83-11-09898-0.
- František Šmahel: Rewolucja husycka. Działania wojenne. Wyd. 1. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2020. ISBN 978-83-8178-373-6.
