French
DeutschBitwa pod Short Hills – Wikipedia, wolna encyklopedia
| wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych | |||
 Mapa wykonana przez heskiego oficera Friedricha Adama Juliusa von Wangenheima | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Wynik | taktyczne zwycięstwo Wielkiej Brytanii | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie New Jersey  | |||
Położenie na mapie Stanów Zjednoczonych  | |||
| 40°45′00,0″N 74°19′55,2″W/40,750000 -74,332000 | |||
Bitwa pod Short Hills znana też jako bitwa pod Metuchen lub bitwa pod Ash Swamp – starcie w trakcie kampanii filadelfijskiej podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych, pomiędzy siłami lorda Stirlinga stacjonującymi w Metuchen, a awangardą oddziałów Williama Howe’a, dowodzoną przez Charlesa Cornwallisa.
Wprowadzenie[edytuj | edytuj kod]
26 czerwca 1777 roku Jerzy Waszyngton otrzymał informacje[1], iż William Howe wyprowadza liczne siły z Amboy, poprzez dolną część Arthur Kill[1][2] i maszeruje na północny zachód w dwóch kolumnach[3]. Waszyngton przypuszczał, iż zamiary Brytyjczyków mogą być następujące:
- pokonanie oddziałów dowodzonych przez lorda Stirlinga stacjonujących w Metuchen, ok. 6 mil od Amboy[3];
- zmuszenie głównej armii patriotów do przyjęcia bitwy[3];
- zajęcie pozycji nad Middle Brook, co umieściłoby oddziały brytyjskie pomiędzy rebeliantami, a Górami Watchung, gdzie ci mogliby szukać schronienia[3].
Dalsze doniesienia przekonały Waszyngtona, iż Howe zamierza pokonać Stirlinga, a następnie zająć wzgórza wokół Middle Brook[3].
Główne siły Armii Kontynentalnej stacjonowały w Quibbletown, ok. 6 mil na północny zachód od Metuchen[3]. Waszyngton zarządził wymarsz ku wzgórzom jednocześnie rozkazując Stirlingowi odwrót z kwater wokół domu spotkań w Metuchen[3]. Jednakże armia Howe’a, na której czele postępowały jednostki Charlesa Cornwallisa, była w drodze od 1:00 rano i rozpoczęła już atak[3].
Bitwa[edytuj | edytuj kod]
Przez pewien czas Stirling zamierzał pozostać na miejscu i odpierać wroga – rozstawił oddziały w formacji defiladowej i rozkazał strzelanie wolejami[3]. Prędko jednak zmienił zdanie i zarządził odwrót[1][3]. Cornwallis wzmógł natarcie w efekcie czego patrioci stracili 100 zabitych i rannych oraz 70 pojmanych w niewolę, a prócz tego oddziały ariergardy utraciły 3 działa[1][3]. Żołnierze Cornwallisa prowadzili pościg przez 5 mil, nim dali za wygraną[3].
Waszyngton nie dał się wciągnąć w walną bitwę, wobec czego Howe 28 czerwca rozkazał Cornwallisowi powrót do Amboy[1][3]. W drodze powrotnej strona brytyjska straciła ponad 70 ludzi od ognia strzelców wyborowych i upału[1].
Howe w swoich raportach przesyłanych do Londynu bardzo chwalił postawę Cornwallisa[3]; sekretarz stanu do spraw kolonii George Germain przeczytawszy te pisma, stwierdził w odpowiedzi, iż Howe ma szczęście mając przy boku „oficera, na którego gorliwość, czujność i odwagę może zawsze liczyć”[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Terry M. Mays: Historical Dictionary of the American Revolution. Scarecrow Press, 2009, s. 652, seria: Tom 39 z Historical Dictionaries of War, Revolution, and Civil Unrest. ISBN 0-8108-7503-9. (ang.).
- Benton Rain Patterson: Washington and Cornwallis: The Battle for America, 1775-1783. Taylor Trade Publishing, 2004, s. 384. ISBN 1-4617-3470-3. (ang.).