Bożepole Wielkie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bożepole Wielkie
wieś
Ilustracja
Domy we wsi Bożepole Wielkie
Państwo

 Polska

Województwo

 pomorskie

Powiat

wejherowski

Gmina

Łęczyce

Liczba ludności (2022)

1971[2]

Strefa numeracyjna

58

Kod pocztowy

84-214[3]

Tablice rejestracyjne

GWE

SIMC

0167102

Położenie na mapie gminy Łęczyce
Mapa konturowa gminy Łęczyce, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Bożepole Wielkie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko górnej krawiędzi nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Bożepole Wielkie”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Bożepole Wielkie”
Położenie na mapie powiatu wejherowskiego
Mapa konturowa powiatu wejherowskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Bożepole Wielkie”
Ziemia54°34′31″N 17°58′15″E/54,575278 17,970833[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Bożepole Wielkie (kaszb. Bòżépòle Wiôldżé lub Wiôlgié Bòżépòlé, niem. Groß Boschpol) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie wejherowskim, w gminie Łęczyce.

Wieś kaszubska leżąca nad Łebą (Pradolina Redy-Łeby).

Według danych na dzień 23 października 2019 roku wieś zamieszkuje 1956 mieszkańców na powierzchni 11,70 km²[4].

W latach 1954–1971 wieś należała i była siedzibą władz gromady Bożepole Wielkie, po jej zniesieniu w gromadzie Łęczyce.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Przez wieś przebiega DK6: Szczecin – Trójmiasto. Wieś położona jest przy linii kolejowej nr 202 Gdańsk – Stargard, ze stacją Bożepole Wielkie. Kolejowy ruch pasażerski obsługiwany jest przez trójmiejską SKM. Wieś znajduje się w odległości 20 km od Wejherowa i 16 km od Lęborka. Na północ od Bożegopola Wielkiego znajdują się połacie leśne Puszczy Wierzchucińskiej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Miejscowość Bożepole Wielkie po raz pierwszy w źródłach pisanych wymieniana jest w 1333; w Luzinie planowano założyć młyn i w opisie lokacji młyna jest napisane „nad rzeczką naprzeciw Bożegopola” (super rivulum contra Bosepole). Kolejne wzmianki miały miejsce w 1356 roku, gdy wymieniana jest w przywilejach lokacyjnych dla wsi Rozłazino[5]. Nazwa Bożepole pochodzi od pierwszego właściciela osady Bożeja lub ma charakter ludowy jak Gottswalde – Boży Las. Bożeja można pojmować jako syna kasztelana sławieńskiego, a następnie wojewody gdańskiego Witka. Witek posiadał wieś Brzyno (zachodni brzeg jeziora Żarnowieckiego) i Godętowo przez co miał prawo do połowu ryb na jeziorze. Bożej jako dziedzic też miał takowe prawo o posiadał prawdopodobnie inne ziemie m.in. na terenie dzisiejszego Bożegopola. Do 1294 roku terenami tymi władał książę gdańsko-pomorski Mściwoj II, który w tym roku zmarł, po nim władze przejął książę wielkopolski Przemysł II, który wkrótce koronował się na króla Polski i ziemie w 1296 roku stały się Polskie. W 1308 roku ziemie zostały utracone na rzecz Krzyżaków, którzy zostali tam wezwani aby odeprzeć najazd Brandenburczyków[6].

W XV w. w miejscowości Bożepole działała średniowieczna huta żelaza, zaś rudę żelaza w postaci rudy darniowej pozyskiwano z ówczesnych bagien pradoliny rzeki Łeby. Niedługo później w trakcie wojny trzynastoletniej huta została zniszczona. Po wojnie trzynastoletniej na podstawie sojuszu króla Polskiego z wielkim mistrzem zakonu Pomorze Gdańskie zostało przyłączone do Polski (oprócz ziemi lęborskiej). W rejestrze podatkowym z okręgu lęborskiego z XV wieku nazwa Bożepole jest wśród miejscowości gdzie płaciło się trzy różne podatki, na końcu tej listy po raz pierwszy pojawia się nazwa Chmelnydal (Chmielny Dół) identyfikowana jako dzisiejszy Chmieleniec[7]. 146 lat panowania Krzyżaków na tym terenie nie przyczyniły się do wielkiej germanizacji, widać to po nazwach dziedziców Bożegopola (Eliasz, Gasko (Gąska),Hotschitz, Konisch, Reddizlaf, Staske(Staśko), Sulicke, Tomasz, Woicech) i oprócz Tomasza i Eliasza (pochodzenie biblijne) to są to imiona słowiańskie. Dzięki małej germanizacji tereny te zachowały swoje słowiańskie (kaszubskie) oblicze do końca średniowiecza[8].

Fragment mapy Księstwa Pomorskiego Lubinusa z 1618 r. obejmujący okolice Wielkiego i Małego Bożegopola, Chmieleńca (Smellentz) oraz karczmy Ankerholz. Bożepole Małe jest zapisane jako Lutte Basepoel. Przerywana linia wzdłuż prawej krawędzi oznacza granicę z Rzecząpospolitą
Herb rodu Bochen
Iglica kościoła z datą powstania na wiatrowskazie

W XV w. w Bożympolu działała także karczma oraz tartak, karczma działała ze względu przesunięcia szlaku z Gdańska do Słupska bardziej na południe (szlak na początku szedł „górą” przez Żarnowiec, Salino i Białogardę omijając bagniste tereny pradoliny rzeki Redy-Łeby) ze względu na powstanie Lęborka[9].

W wieku XVI rodziną szlachecką najbardziej osadzoną w Bożympolu Wielkim, Małym i Chmieleńcu wydaje się ród Bochenów. Na mapie Księstwa Pomorskiego Lubinusa z 1618 roku widać Bożepole (Bosepoel), Chmieleniec (Smellentz) oraz karczmę Ankerholz znajdująca się na pograniczu ze Strzebielinem. Widać, że Bożepole było zaraz obok granicy z Polską. W 1534 roku tereny te zamieniły się w Prusy Książęce i poszły z nurtem reformacji (Państwo potrzebowało pieniędzy, a Luter w swoich tezach mówił o zabraniu majątków kościelnych) bo potrzebowały pieniędzy na nową najemniczą armię. W 1641 po śmierci ostatniego Gryfity ziemie zostały ponownie przyłączone do Korony, a mieszkańcy zostali zrównani z mieszkańcami Polski. Po potopie szwedzkim król Jan Kazimierz w obawie przed sojuszem szwedzko-pruskim zgodził się na traktaty welawsko-bydgoskie (1657 r.) w których Prusy Książęce przestały być lennem Polskim oraz ziemie lęborsko-bydgoskie zostały nadane elektorowi brandenburskiemu Fryderykowi Wilhelmowi I[5].

Pierwsza kaplica została wzniesiona przed rokiem 1534 ufundowana przez ród Lantoszów mieszkający owego czasu w Bożympolu, kilka razy w roku mszę odprawiał tam ksiądz z Luzina. Bożepole było wtedy podzielone na ród Bochenów i Lantoszów i tradycja przypisuje temu drugiemu (zm. 1658) budowę pierwszej świątyni luterańskiej. W całości kościół ten został wzniesiony dopiero w połowie XVIII w. a konkretnie w 1743 r.[5] Miejscowi katolicy należeli do parafii w Rozłazinie, zaś protestanci do zboru ewangelickiego w Dzięcielcu[10].

Z Bożegopola i okolic służyli; major Ernest, major Paweł Zygmunt, Bochen Chmmielińscy, rotmistrz Franciszek Albrecht i porucznik Franciszek Jerzy, podporucznik Fryderyk August von Platen ora major Henryk Eggert i kapitan Wedig Jerzy von Woedtke. W wojnach napoleońskich walczyli kolejni przedstawiciele właścicieli Bożegopola von Weiherów m.in. Ernest Karol Ludwik, rotmistrz Eugen Otton i porucznik Karol Henryk Ludwik. Jak widać bożepolskie linie starych kaszubskich rodzin Bochenów i Lantoszów stopniowo były wypierane przez niemiecką szlachtę napływową[5].

W spisie podatkowym z 1723 roku pisze że w Bożympolu Wielkim siedzieli panowie krokowscy których majątek wynosił 3,5 włóki wraz z chłopami (około 63 ha), jeden folwark jednowłókowy (18 ha), czterech zagrodników, tartak i kuźnię, W Bożympolu Małym gospodarowała wdowa po rotmistrzu Chmielińskim (von Bochen) mająca folwark karczmę i 7 zagrodników. Właściciele Bożegopola często się zmieniali co koniec końców skończyło się przejęciem Bożegopola przez rodzinę von Weiher. Szczątki tej rodziny są pod zabytkowym kamieniem gdzie kiedyś stał kościół ewangelicki z 1743 roku (obecnie w skansenie we Wdzydzach)[5].

W tym samym czasie co kościół powstał okazały pałac mieszczący dziś mieszkania i przedszkole. Na koniec XVIII w. datuje się zaniedbany dziś park ze szpalerami grabowymi i stawem z wysepką. Nieco młodsza jest siedziba pańska w Bożympolu Małym wzniesiona przez Fryderyka Augusta von Platena w latach 80. XVIII w. obecnie popadły w ruinę. Natomiast pałac w Chmieleńcu spłonął w 1945 i obecnie istnieje jedynie prawe jego skrzydło[5].

Miejscowość cały czas rozrastała się w związku z pobliskim traktem Gdańsk – Lębork – Szczecin. Według informacji na 1784 rok funkcjonowały tu: kuźnia, karczma, młyn wodny, zaś miejscowość liczyła 16 domów[11].

Ważnym czynnikiem rozwoju Bożegopola była budowa linii kolejowej ze Słupska do Gdańska, która została oddana w 1870 r. W czasie jednej ze swoich podróży, cesarz Wilhelm I wysiadł z pociągu w Bożympolu Wielkim i przywitał się z grupą okolicznych właścicieli ziemskich[5].

I wojna światowa zakończyła potęgę Prus, 11 mln osób wzięło broń, 7 mln poszkodowanych, 1.7 mln zabitych. W Niemczech stawiano pomniki z napisem za króla/cesarza i ojczyznę. W Bożympolu upamiętniono ich za pomocą drewnianych tablic w miejscowym kościele ewangelickim, tablice te są w kościele we Wdzydzach gdzie wymieniono 31 poległych[5].

Nagle obok Bożegopola jadąc w stronę Wejherowa zaraz za karczmą była granica z Polską która odzyskała swoje ziemię i Strzebielino było już Polskie. Z tego powodu w Bożympolu Wielkim były dwa domy celne, ogromna stacja kolejowa graniczna, osiedle kolejowe duże schronisko młodzieżowe, świetlicę Hitlerjugend, większa karczma Ankerholz z restauracją hotelem i stacją benzynową. Prawdopodobnie schronisko młodzieżowe było aby dzieci przyjeżdżając z nauczycielami mogły chodzić na pobliskie wzgórza i patrzeć ku granicy i wmawiać jako by ten kawałek polski przerwał ich ziemię[5].

Ulrich Dorow napisał „Armia Czerwona potrzebowała zaledwie dwa dni; 9 i 10 marca, by za jednym zamachem wynieść z powiatu lęborskiego ponad 600-letnią niemiecką historię” (co jest wielkim uproszczeniem bo pomimo germanizacji wiele osób dalej nie rozumiało niemieckiego, a nazwy zostawały najczęściej słowiańskie). Armia Czerwona parła „wyzwalając” Polskę z okupacji nazistowskiej, czołgi tej armii tratowały kolumny cywilnych uciekinierów, a żołdacy mordowali i palili. Niektórzy tak bali się o swoje życie że uprzedzali fakty i popełniali samobójstwo, taki przypadek zdarzył się w Bożympolu Małym; sołtys Artur Schröder 12 marca wyprowadził całą swoją rodzinę do lasu i kilkoro uciekinierów z Prus Wschodnich (w sumie 11 osób) i popełnili samobójstwo. W Bożympolu Wielkim właściciel tutejszego majątku Eugen von Weiher (ostatni męski potomek tej linii rodu) wyprawił swoją rodzinę na zachód, a sam pozostał w pałacu w Bożympolu Wielkim gdzie został prawdopodobnie zamordowany. Właściciele majątku na Chmieleńcu stracili dwóch synów na froncie wschodnim, a trzeci zabił się na początku wojny, sami jednak uciekli na zachód, ale małżeństwo ich się rozpadło, podobnie jak właściciele majątku w Bożympolu Małym – rodzina von Korff(inne języki). Bezpośrednio w trakcie lub już po walkach zostały zniszczone: dworzec kolejowy, duży budynek mieszkalny pracowników kolei, dom Sołtysa Schrödera, jeden z celnych domów, gospoda Minge na terenie osiedla Ankerholz, fabryczka płatków ziemniaczanych, pałac w Chmieleńcu i inne.

Po II wojnie światowej 15 marca 1947 roku nazwa miejscowości została zmieniona z Gross Boschpol na Bożepole Wielkie[12].

W 1977 roku wydzielono z parafii Rozłazino i utworzono parafię Bożepole Wielkie pw. św. Piotra Apostoła[10]. Kilka lat później, ze względu na wzrost liczby mieszkańców, wybudowano nowy kościół. Zabytkowy obiekt z XVII wieku przeniesiono do skansenu Kaszubski Park Etnograficzny we Wdzydzach. W zabytkowym kościele znajdowała się krypta grzebalna rodziny Wejherów[13].

Obecnie miejscowość zaliczana jest do ziemi lęborskiej włączonej w skład powiatu wejherowskiego[14].

W miejscowości jest Ochotnicza Straż Pożarna.

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Według rejestru zabytków NID[15] na listę zabytków wpisany jest zespół pałacowy, XVIII-XX, nr rej.: A-1040 z 29.11.1983: pałac i park.

Z Bożegopola Wielkiego pochodzi murowano-szachulcowy kościół filialny pw. św. Piotra, 1743, nr rej.: A-803 z 21.12.1973, obecnie część ekspozycji Kaszubskiego Parku Etnograficznego we Wdzydzach.

Sąsiednie miejscowości[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 9625
  2. ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2022-10-06].
  3. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 87 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. ↑ Gmina w liczbach. Gmina Łęczyce. [dostęp 2021-01-02].
  5. ↑ a b c d e f g h i Dariusz Piasek, Dzieje Bożegopola Wielkiego, Bożegopola Małego i Chmieleńca od średniowiecza do współczesności, 2018, 5 str i 9 str.
  6. ↑ Dariusz Piasek, Dzieje Bożegopola Wielkiego, Bożegopola Małego i Chmieleńca od średniowiecza do współczesności, 2018, 6,7,8 str.
  7. ↑ Dariusz Piasek, Dzieje Bożegopola Wielkiego, Bożegopola Małego i Chmieleńca od średniowiecza do współczesności, 2018, s. 11.
  8. ↑ Dariusz Piasek, Dzieje Bożegopola Wielkiego, Bożegopola Małego i Chmieleńca od średniowiecza do współczesności, 2018, 14 i 15.
  9. ↑ Dariusz Piasek, Dzieje Bożegopola Wielkiego, Bożegopola Małego i Chmieleńca od średniowiecza do współczesności, 2018, s. 16.
  10. ↑ a b W. Palmowski, Dzieje parafii Rozłazino, Kraków 2000.
  11. ↑ Bożepole Wielkie. Z historii wsi. leczyce.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-12)].
  12. ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Ministra Ziem Odzyskanych z dnia 15 marca 1947 r. (M.P. z 1947 r. nr 37, poz. 297, s. 4).
  13. ↑ Muzeum Kaszubski Park Etnograficzny, Budownictwo Kaszub Północnych, Świątynia z Bożegopola Wielkiego.
  14. ↑ Studium Ochrony Krajobrazu Województwa Pomorskiego, Gdańsk 2005 i załącznik Ryc 32. Proponowane formy ochrony krajobrazu na tle obszarów oraz regionów historyczno-kulturowych.
  15. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 122 [dostęp 2021-01-02].
Gmina Łęczyce
Wsie
Kolonie
Osady
Osada leśna
Integralne
części wsi

Herb gminy Łęczyce

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bożepole_Wielkie&oldid=72534578”