Bożidar Dimitrow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bożidar Dimitrow

Data i miejsce urodzenia	3 grudnia 1945 Sozopol
Data i miejsce śmierci	1 lipca 2018 Sofia
Zawód, zajęcie	historyk, polityk
Stanowisko	dyrektor Narodowego Muzeum Historycznego w Sofii (1994–1998, 2005–2009, 2011–2017), minister bez teki (2009–2011)
Multimedia w Wikimedia Commons

Bożidar Dimitrow Stojanow, bułg. Божидар Димитров Стоянов (ur. 3 grudnia 1945 w Sozopolu, zm. 1 lipca 2018^[1] w Sofii) – bułgarski historyk, urzędnik państwowy i polityk, długoletni dyrektor Narodowego Muzeum Historycznego w Sofii, działacz Bułgarskiej Partii Socjalistycznej oraz partii GERB, w poseł do Zgromadzenia Narodowego, w latach 2009–2011 minister bez teki do spraw diaspory w rządzie Bojka Borisowa.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie uchodźców z Tracji Wschodniej^[1]. Ukończył szkołę średnią w rodzinnej miejscowości, pracował we flocie rybackiej^[2]. W 1974 został absolwentem historii i archeologii na Uniwersytecie Sofijskim im. św. Klemensa z Ochrydy. Kształcił się następnie w zakresie paleografii w Paryżu i Watykanie^[3]. Doktoryzował się w zakresie historii, opublikował ponad 200 pozycji naukowych^[2]. W okresie komunistycznym był tajnym współpracownikiem służb specjalnych, co ujawniono w 2009^[4].

Przez wiele lat związany z Narodowym Muzeum Historycznym w Sofii. W latach 1994–1998 po raz pierwszy pełnił funkcję jego dyrektora. Został odwołany przez minister kultury Emmę Moskową na skutek konfliktu z prezydentem Petyrem Stojanowem dotyczącego kwestii zwrot do klasztoru Zografu wywiezionego nielegalnie do Bułgarii rękopisu Słowianobułgarskiej historii^[1]. Powrócił na stanowisko dyrektora w 2001, zajmując je do 2009^[3]. Wcześniej w 2000 wydał publikację Desette łyżi na makedonizma (pol. Dziesięć kłamstw macedonizmu)^[5], która wzbudziła kontrowersje zwłaszcza wśród Macedończyków.

Działał również politycznie, należał do Bułgarskiej Partii Socjalistycznej, wchodził w skład władz tego ugrupowania^[2]. Został zawieszony w prawach członka partii, gdy w kampanii na burmistrza Sofii w 2005 poparł Bojka Borisowa. W wyborach parlamentarnych w 2009 z listy założonej przez tegoż partii Obywatele na rzecz Europejskiego Rozwoju Bułgarii uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego 41. kadencji. W lipcu tegoż roku przyjął propozycję wejścia do jego rządu Bojka Borisowa na stanowisko ministra bez teki, odpowiedzialnego za sprawy Bułgarów mieszkających poza granicami kraju. Funkcję tę pełnił do lutego 2011. W latach 2011–2017 ponownie był dyrektorem Narodowego Muzeum Historycznego w Sofii^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]