Boja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pława bezpiecznej wody

Boja, pława (ang. buoy) – urządzenie pływające zakotwiczone za pomocą martwej kotwicy lub swobodnie dryfujące – bywa wyposażana w znak szczytowy, w reflektor (odbłyśnik radarowy), w światło o określonej charakterystyce, dziś już rzadziej w dzwon lub buczek (dźwięk bez określonej charakterystyki powodowany kołysaniem się boi), także w urządzenia radiowe lub radarowe (Racon). Wyposażenie to zasilane jest z okresowo wymienianego akumulatora lub energią generowaną dzięki słońcu, wiatrowi lub falowaniu. Część boi świetlnych zasilana jest gazem z zainstalowanego zbiornika.[1][2][3]

Boja została wynaleziona w 1066 roku w Niemczech (rzeka Wezera).

Pławy służące do oznaczania toru wodnego na śródlądowych drogach wodnych bywają też nazywane baken lub bakan (ros. бакeн, бакан) (niderlandzki – baken).

Boje służą do:[1][2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b pława, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2019-03-04].
  2. a b boja, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2019-03-04].
  3. System IALA. Navipedia. [dostęp 2019-03-04].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]