French
DeutschBrian Epstein – Wikipedia, wolna encyklopedia
_op_Schiphol_(Grand_Gala_du_Disque_1965),_Bestanddeelnr_918-2516_ShiftN.jpg) | |
| Pełne imię i nazwisko | Brian Samuel Epstein |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 19 września 1934 |
| Data i miejsce śmierci | 27 sierpnia 1967 |
| Zawód, zajęcie | menadżer muzyczny |
Brian Samuel Epstein (ur. 19 września 1934 w Liverpoolu, zm. 27 sierpnia 1967 w Londynie) – brytyjski menedżer zespołu muzycznego The Beatles.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Malki „Queenie” i Harry’ego Epsteinów[1]. Pochodził z żydowskiej rodziny[2]. Był samotnym nastolatkiem, który sprawiał problemy wychowawcze oraz był wyśmiewany i dręczony przez rówieśników i nauczycieli w szkołach[2]. Do 15. roku życia uczęszczał do siedmiu szkół, z których w większości został wyrzucony z powodu słabych ocen[2]. W 1948 rozpoczął naukę w prywatnej Wrekin College w Shropshire, którą opuścił w wieku 16 lat[2]. Po zakończeniu edukacji podjął pracę zarobkową w sklepie meblowym swojego ojca[3][4]. Dwa lata później rozpoczął służbę wojskową, jednak po 10 miesiącach został z niej zwolniony „z przyczyn natury psychiatrycznej”, po czym wrócił do rodzinnej firmy, tym razem pracując w niej jako specjalista od reklamy i promocji[5].
Przez półtora semestru uczył się w Królewskiej Akademii Sztuk Dramatycznych[5]. Po przerwaniu studiów zaczął pracować w dziale płytowym funkcjonującym w rodzinnym sklepie w Liverpoolu, a następnie został ekspedientem w sklepie płytowym North End Music Store (kolejnym rodzinnym biznesie) w Whitechapel[5][3]. Ze względu na rosnące zapotrzebowanie na album zespołu The Beatles zainteresował się muzyką grupy[6]. 9 listopada 1961 uczestniczył w koncercie grupy w „The Cavern Club”[7], a w następnym miesiącu został jej menedżerem[8]. Podejmując współpracę z zespołem, dopiero uczył się pracy w zawodzie menedżera[9]. W październiku 1962 przedłużył z zespołem kontrakt na kolejne pięć lat[3]. Działalność Epsteina doprowadziła do stworzenia wizerunku The Beatles i przyczyniła się do ich początkowego sukcesu, poza tym dzięki niemu grupa uzyskała kontrakt z wytwórnią płytową Parlophone[10]. Mimo sukcesu osiągniętego przez zespół nie miał wyczucia biznesowego i naraził Beatlesów na wielomilionowe straty finansowe poprzez zawieranie niekorzystnych dla nich kontraktów handlowych[11].
W 1963 założył z Dickiem Jamesem, Johnem Lennonem i Paulem McCartneyem spółkę kapitałową Northern Songs, która zajmowała się dystrybucją piosenek duetu Lennon/McCartney[12]. Utworzył też firmę NEMS Enterprises, w której zajmował się organizacją koncertów The Beatles[13].
Oprócz The Beatles był menedżerem grup muzycznych: Billy J. Kramer & The Dakotas, Gerry and the Pacemakers, The Fourmost, The Moody Blues oraz tria Paddy, Klaus & Gibson, a także Cilli Black[3].
W 1964 wydał książkę autobiograficzną pt. A Cellarful of Noise[14].
W styczniu 1967 podpisał umowę partnerską, na mocy której połączono jego NEMS Enterprises z firmą Robert Stigwood Organisation[15].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był gejem[16][17][18], co utrzymywał w tajemnicy (w Wielkiej Brytanii kontakty homoseksualne były przestępstwem do 1967) i wiedziała o tym jedynie garstka najbliższych przyjaciół, m.in. członkowie zespołu The Beatles. Pozostawał w nieformalnym związku m.in. z amerykańskim adwokatem Natem Weissem[19].
Cierpiał na depresję i miał myśli samobójcze[20], a pod koniec 1966 podjął próbę odebrania sobie życia poprzez przedawkowanie leków nasennych, jednak został uratowany[21]. Zmarł 27 sierpnia 1967 z powodu nieświadomego przedawkowania leków nasennych, a dwa dni później został pochowany na żydowskim cmentarzu Long Lane w Liverpoolu[22][23].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michalski 1991 ↓, s. 212–213.
- ↑ a b c d Benson 1992 ↓, s. 49.
- ↑ a b c d Michalski 1991 ↓, s. 152.
- ↑ Benson 1992 ↓, s. 49–50.
- ↑ a b c Benson 1992 ↓, s. 50.
- ↑ Dariusz Michalski, Lennon, Wydawctwo Art „B” Press, 1991, s. 59–61, ISBN 83-900107-4-7.
- ↑ Benson 1992 ↓, s. 48.
- ↑ Dariusz Michalski, Lennon, Wydawctwo Art „B” Press, 1991, s. 62, ISBN 83-900107-4-7.
- ↑ Dariusz Michalski, Lennon, Wydawctwo Art „B” Press, 1991, s. 108, ISBN 83-900107-4-7.
- ↑ Benson 1992 ↓, s. 56–58.
- ↑ Benson 1992 ↓, s. 82–84, 123.
- ↑ Benson 1992 ↓, s. 65.
- ↑ Benson 1992 ↓, s. 67.
- ↑ Michalski 1991 ↓, s. 128.
- ↑ Michalski 1991 ↓, s. 207.
- ↑ Źródło: beatlesnumber9.com, dostęp 2009-09-17 (ang.).
- ↑ Źródło: songfacts.com, dostęp 2009-09-17 (ang.).
- ↑ Źródło: chartattack.com, dostęp 2009-09-17 (ang.).
- ↑ Michalski 1991 ↓, s. 153.
- ↑ Michalski 1991 ↓, s. 212.
- ↑ Benson 1992 ↓, s. 107.
- ↑ Michalski 1991 ↓, s. 213–215.
- ↑ Benson 1992 ↓, s. 128.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dariusz Michalski: Lennon. Wydawctwo Art „B” Press, 1991. ISBN 83-900107-4-7.
- Ross Benson: Paul McCartney – poza mitem. Konrad Witkowski (tłum.). Wydawnictwo Mitel, 1992. ISBN 83-85413-22-7.