Broń napędowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Broń napędowa – rodzaj broni automatycznej i półautomatycznej, w której do napędu automatyki wykorzystywana jest wyłącznie energia z zewnętrznego silnika (elektrycznego, hydraulicznego lub pneumatycznego). Obecnie broń napędowa jest najczęściej bronią wielolufową o dużej szybkostrzelności (np. M61 Vulcan, M134 Minigun).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, 1994, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa, WiS, ISBN 83-86028-01-7.