Chłopskie Stronnictwo Radykalne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Chłopskie Stronnictwo Radykalne – polska lewicowa partia polityczna powstała w 1919 na skutek secesji z Polskiego Stronnictwa Ludowego Lewicy dokonanej przez posłów Eugeniusza Okonia i Tomasza Dąbala. Głosiło radykalny program społeczno-polityczny o inspiracji chrześcijańskiej. Najważniejsze postulaty w programie partii dotyczyły przeprowadzenia reformy rolnej, przydzielenia ziemi służbie folwarcznej i chłopom małorolnym oraz demokratyzacji państwa i kościoła^[1]. Początkowo obszar działania stronnictwa obejmował Republikę Tarnobrzeską a następnie powiaty: Mielec, Nisko i Kolbuszowa. W 1920 roku ze Stronnictwa wystąpił Dąbal, tworząc wraz z Stanisławem Łańcuckim Komunistyczną Frakcję Poselską. W wyborach parlamentarnych w 1922 ugrupowanie zdobyło 4 mandaty poselskie. Na początku 1926 dwóch posłów partii wstąpiło do powstałego w tym czasie Stronnictwa Chłopskiego. W wyborach, które odbyły się dwa lata później, stronnictwo poniosło klęskę. Początkowo organem prasowym partii była Jedność Chłopska redagowana przez Eugeniusza Okonia a później Chłopska Sprawa^[2].

 Zobacz też kategorię: Politycy Chłopskiego Stronnictwa Radykalnego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Wojciech Roszkowski, Najnowsza historia Polski 1914-1945
• Józef Fajkowski: Krótki zarys historii ruchu ludowego. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1971.brak strony w książce

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• http://nowyobywatel.pl/2015/05/06/od-aniola-chlopskiego-do-matki-boskiej-kazetempowskiej-radykalizm-chrzescijanski-w-ii-rzeczpospolitej/