Chinese Super League – Wikipedia, wolna encyklopedia

Chinese Super League
Państwo

 Chiny

Dyscyplina

piłka nożna

Data założenia

2004

Poprzednia nazwa

Chinese Football Association Jia A League

Rozgrywki
Liczba drużyn

16

Niższy poziom ligowy

China League One

Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca

Shenzhen Jianlibao

Obecny zwycięzca

Shandong Taishan

Najwięcej zwycięstw

Guangzhou Evergrande (7)

Strona internetowa

Chinese Football Association Super League (chiń. upr. 中国足球协会超级联赛; chiń. trad. 國足球協會超級聯賽; pinyin Zhōngguó Zúqiú Xiéhuì Chāojí Liánsài), bardziej znana jako Chinese Super League (中超联赛) lub CSL – najwyższa liga piłkarska w Chinach zarządzana przez Chiński Związek Piłki Nożnej.

Chinese Super League powstała w roku 2004 jako następca poprzedniej najwyższej klasy rozgrywkowej w Chinach, Chinese Football Association Jia A League (nie mylić z Chinese Football Association Jia League, która jest drugą zaraz po CSL ligą piłkarską w Chinach).

W inauguracyjnym sezonie liga ta liczyła 12 zespołów, zaś obecnie jest ich 16. Tytuł mistrza zdobyło dotychczas sześć klubów: Shenzhen Jianlibao, Dalian Shide, Shandong Luneng, Changchun Yatai, Beijing Guo’an i Guangzhou Evergrande. Obecnym mistrzem Super League jest Shandong Taishan.

Przez pierwsze dwa sezony nie było degradacji do niższej ligi w celu powiększenia ligi. Pierwszym spadkowiczem z CSL był Chongqing Lifan, który w sezonie 2006 zajął ostatnie miejsce w tabeli.

Przegląd

[edytuj | edytuj kod]

Format rozgrywek

[edytuj | edytuj kod]

Inaczej niż w wielu europejskich ligach CSL zaczyna się w lutym lub w marcu, a kończy się w listopadzie lub grudniu. W każdym sezonie każdy klub gra z każdym klubem dwukrotnie, u siebie i na wyjeździe. W 2004 r. w lidze było 12 zespołów, więc każdy z nich rozegrał 22 mecze z wszystkich 132 spotkań w sezonie. Rok później CSL liczyło 14 klubów, więc każdy z nich rozegrał 26 spotkań z wszystkich 182. W roku 2006 było 15 drużyn w lidze. Każda drużyna rozegrała 28 spotkań w sezonie z wszystkich 210.

Od 2009 r. na koniec każdego sezonu dwa zespoły, które zajęły ostatnie miejsca w tabeli degradowane są do China League One i na ich miejsce awansują dwa najlepsze zespoły z pierwszej ligi.

3 najlepsze zespoły Super League, jak również zdobywca Pucharu Chin kwalifikują się do Azjatyckiej Ligi Mistrzów. Jeśli zdobywca Pucharu Chin zajmie w lidze 3. lub wyższe miejsce to również klub z 4. miejsca w ligowej tabeli kwalifikuje się do Ligi Mistrzów.

Sponsoring

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym sponsorem Super League była firma Siemens. Po pierwszym kontrowersyjnym sezonie Siemens przestał sponsorować ligę. Początek sezonu 2005 był opóźniony o miesiąc z powodu szukania nowego sponsora, który jednak nie został znaleziony. Liga wówczas nazywała się po prostu Chinese Football Association Super League.

  • Sezon 2004: Siemens (Siemens Mobile Chinese Super League)
  • Sezon 2005: brak sponsora (Chinese Football Association Super League)
  • Sezon 2006: iPhox (iPhox Chinese Super League)
  • Sezony 2007-2008: Kingway (Kingway Beer Chinese Super League)
  • Sezony 2009-2010: Pirelli (Pirelli Chinese Super League)
  • Sezony 2011-2013: Wanda Group (Wanda Plaza Chinese Super League)
  • Sezony 2014-2018: Ping An (China Ping’an Chinese Super League)

Zawodnicy zagraniczni

[edytuj | edytuj kod]

Zawodowi piłkarze w Chinach otrzymują stosunkowo wysokie wynagrodzenia w porównaniu do innych chińskich lig sportowych i lig piłkarskich w innych krajach. W rezultacie wielu piłkarzy z różnych zakątków świata decyduje się na grę w Chinach skuszeni wysokimi zarobkami. Liga ma restrykcyjne zasady, które ograniczają liczbę zagranicznych graczy. Przepisy te zmieniały się w przeciągu lat, a najważniejsze zasady można zobaczyć w tabeli poniżej:

Sezon W kadrze Na boisku Uwagi
1994–2000 3 3
2001–2003 4 3 Od 2001 roku, zagraniczni bramkarze nie są dopuszczani do rozgrywek.
2004–2006 3 2
2007–2008 4 3
2009–2016 4+1 3+1 „+1" oznacza, że klub mógł posiadać dodatkowego obcokrajowca, jednak musiał on pochodzić z innego kraju strefy AFC.
2017 4+1 3 Wprowadzono zapis pozwalający na wpisanie do protokołu meczowego zaledwie 3 obcokrajowców[1].
2018– 4 3 Utrzymano zapis pozwalająco na wpisanie do protokołu meczowego zaledwie 3 obcokrajowców, przy czym na boisku nie może być więcej obcokrajowców niż chińskich zawodników do lat 23.[2]

Status piłkarzy z Makau, Hongkongu i Tajwanu

[edytuj | edytuj kod]

Przepisy odnośnie do piłkarzy z tych trzech krajów ciągle ulegają zmianom. Od 2009 roku piłkarze z Tajwanu byli traktowani jako piłkarze krajowi, a od 2010 roku przepis ten rozszerzono na zawodników z Makau i Hongkongu. Sytuacja zmieniła się od sezonu 2015, kiedy piłkarska federacja Chin ogłosiła, że piłkarze z tych trzech krajów będą od teraz zaliczani jako obcokrajowcy. W kolejnych dwóch sezonach przepis ten nieco zmodyfikowano i dotyczył tylko piłkarzy, którzy podpisali umowy po 1 stycznia 2016 roku. Od sezonu 2018 nastąpiło delikatne złagodzenie przepisów w tej kwestii i jeden piłkarz z tych trzech krajów może być zgłoszony jako zawodnik krajowy pod warunkiem, że nie jest on naturalizowany. Pod tym pojęciem określa się kraj w którym zawodnik został po raz pierwszy zarejestrowany jako zawodowy piłkarz, a także w przypadku zawodników z Makau i Hongkongu muszą oni posiadać obywatelstwo chińskie oraz być zameldowanym na terytorium Makau lub Hongkongu, natomiast w przypadku Tajwanu musi być jego obywatelem.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

CSL powstało w 2004 roku jako następca poprzedniej pierwszej klasy rozgrywkowej w Chinach (Jia A lub 甲A) League. W pierwszym sezonie w Chinese Super League występowało 12 drużyn. Rok później liga powiększyła się do liczby 14 zespołów. Z Jia League awansowały Wuhan Huanghelou i Zhuhai Zhongbang. Potem zespół Zhuahi połączył się z Szanghaj Zhongbang i zmienił nazwę na Szanghaj Zobon. W 2006 r. planowane było powiększenie CSL do liczby 16 zespołów włączając do ligi Xiamen Lanshi i Changchun Yatai, jednak ekipa Sichuan Guancheng wycofała się przed rozpoczęciem sezonu z ligi. Sezon 2006 zaczął się 11 marca w 15-klubowym składzie. W roku 2007 liga znów miała się powiększyć, ale Shanghai United F.C. połączyło się z lokalnym rywalem, Shanghai Shenhua. W rezultacie obydwa kluby przyjęły tę drugą nazwę, ponieważ w mieście jest więcej kibiców Shenhui. W 2008 roku udało się w końcu rozpocząć rozgrywki z udziałem 16. drużyn, jednak tuż po starcie drużyna z Wuhan wycofała się z rozgrywek w ramach protestu przeciwko karom nałożonym na klub przez federację po meczu z Beijing Guo’an. Od sezonu 2009 liga liczy 16 zespołów, a na koniec każdego sezonu dwa zespoły, które zajęły ostatnie miejsca w tabeli degradowane są do China League One i na ich miejsce awansują dwa najlepsze zespoły z pierwszej ligi.

Mistrzowie

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Mistrz Wicemistrz III miejsce Król strzelców
2004 Shenzhen Jianlibao Shandong Luneng Shanghai International Ghana Kwame Ayew (Shanghai International) – 17
2005 Dalian Shide Shanghai Shenhua Shandong Luneng Serbia Branko Jelić (Beijing Guo’an) – 21
2006 Shandong Luneng Shanghai Shenhua Beijing Guo’an Li Jinyu (Shandong Luneng) – 26
2007 Changchun Yatai Beijing Guo’an Shandong Luneng Li Jinyu (Shandong Luneng) – 15
2008 Shandong Luneng Shanghai Shenhua Beijing Guo’an Brazylia Éber Luís Cucchi (Tianjin Teda) – 14
2009 Beijing Guo’an Changchun Yatai Henan Construction Argentyna Hernán Barcos (Shenzhen Asia Travel) – 17
Honduras Luis Alfredo Ramírez (Guangzhou Evergrande) – 17
2010 Shandong Luneng Tianjin Teda Shanghai Shenhua Kolumbia Duvier Riascos (Shanghai Shenhua) – 20
2011 Guangzhou Evergrande Beijing Guo’an Liaoning Whowin Brazylia Muriqui (Guangzhou Evergrande) – 16
2012 Guangzhou Evergrande Jiangsu Sainty Beijing Guo’an Rumunia Cristian Dănălache (Jiangsu Sainty) – 23
2013 Guangzhou Evergrande Shandong Luneng Beijing Guo’an Brazylia Elkeson (Guangzhou Evergrande) – 24
2014 Guangzhou Evergrande Beijing Guo’an Guangzhou R&F Brazylia Elkeson (Guangzhou Evergrande) – 28
2015 Guangzhou Evergrande Shanghai SIPG Shandong Luneng Brazylia Aloísio dos Santos Gonçalves (Shandong Luneng) – 22
2016 Guangzhou Evergrande Jiangsu Sainty Shanghai SIPG Brazylia Ricardo Goulart (Guangzhou Evergrande) – 19
2017 Guangzhou Evergrande Shanghai SIPG Tianjin Quanjian Izrael Eran Zahawi (Guangzhou R&F) – 27
2018 Shanghai SIPG Guangzhou Evergrande Shandong Luneng Wu Lei (Shanghai SIPG) – 27
2019 Guangzhou Evergrande Beijing Guo’an Shanghai SIPG Izrael Eran Zahawi (Guangzhou R&F) – 27
2020 Jiangsu Sainty Guangzhou Evergrande Beijing Guo’an Francja Cédric Bakambu (Beijing Guo’an) – 14
2021 Shandong Luneng Shanghai SIPG Guangzhou Evergrande Brazylia Júnior Negrão (Changchun Yatai) – 14

Tytuł zdobyło osiem zespołów: Shenzhen Jianlibao, Dalian Shide, Shandong Luneng, Changchun Yatai, Beijing Guo’an, Guangzhou Evergrande, Shanghai SIPG i Jiangsu Sainty.

Statystyka

[edytuj | edytuj kod]
Lp. Klub Miejsca na podium
1. Guangzhou Evergrande 8 2 1
2. Shandong Luneng 4 2 4
3. Beijing Guo’an 1 4 5
4 Shanghai SIPG 1 3 1
5. Jiangsu Sainty 1 2 0
6. Changchun Yatai 1 1 0
7. Dalian Shide 1 0 0
Shenzhen Jianlibao 1 0 0
9. Shanghai Shenhua 0 3 1
10. Tianjin Teda 0 1 0
11. Guangzhou R&F 0 0 1
Henan Construction 0 0 1
Liaoning Whowin 0 0 1
Shanghai International 0 0 1
Tianjin Quanjian 0 0 1

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]