Choroba Ménière’a – Wikipedia, wolna encyklopedia

Choroba Ménière’a
morbus Ménière
ilustracja
Klasyfikacje
ICD-10

H81.0

Choroba Ménière’a (idiopatyczny wodniak błędnika; łac. morbus Ménière, ang. Ménière’s disease) – choroba (częstość wynosi około 1:2000 osób), której przyczyną jest nadmierne gromadzenie się i wzrost ciśnienia endolimfy w błędniku. Objawia się układowymi zawrotami głowy, szumem usznym i postępującą utratą słuchu.

Chorobę opisał w 1861 roku Prosper Ménière (1799–1862)[1][2].

Objawy

[edytuj | edytuj kod]

Początek jest najczęściej nagły. W trakcie napadu pojawiają się objawy:

W wyniku napadów dochodzi do odbiorczego uszkodzenia słuchu. Przytomność jest zawsze zachowana i nie występuje ból głowy, napady występują z różną częstotliwością i mogą trwać od kilku minut do paru dni[3]. Niekiedy może wystąpić tzw. status meniericus, w którym napady trwają nieprzerwanie lub z niewielkimi przerwami przez kilka godzin, a nawet dni.

Rozpoznanie

[edytuj | edytuj kod]

Rozpoznanie choroby ustala się na podstawie objawów z wykluczeniem innych ich przyczyn. Wykonywane są badania audiometryczne oraz badania obrazowe (tomografia komputerowa). Istotnym dla rozpoznania jest potwierdzenie głuchoty o charakterze ślimakowym.

Diagnostyka różnicowa

[edytuj | edytuj kod]

Chorobę Ménière’a należy różnicować z:

Leczenie

[edytuj | edytuj kod]

Leczenie jest wyłącznie objawowe. Stosuje się leki przeciw zawrotom głowy (prometazyna, tietylperazyna), środki odwadniające (hydrochlorotiazyd, acetazolamid), leki poprawiające krążenie w uchu wewnętrznym (betahistyna) oraz poprawiające krążenie krwi w mózgowiu (pentoksyfilina). Zaleca się stosowanie diety niskosodowej[4]. W ciężkich przypadkach, w których farmakoterapia nie przynosi rezultatów, wykonuje się zabieg przecięcia nerwu przedsionkowego, labiryntektomię albo podaje się transtympanalnie gentamycynę.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ménière, P. Maladies de l’oreille interne offrant des symptomes de la congestion cerebral apoplectiforme, Gaz Med de Paris, 1861; 16: 88
  2. Ménière’s disease w bazie Who Named It (ang.)
  3. Witold S. Gumułka., Wojciech Rewerski, Encyklopedia zdrowia, wyd. 6, t. II, Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 1763, ISBN 83-01-11680-3.
  4. Carol A Foster, Optimal management of Ménière’s disease, „Therapeutics and Clinical Risk Management”, 11, 2015, s. 301–307, DOI10.2147/TCRM.S59023, ISSN 1176-6336, PMID25750534, PMCIDPMC4348125 [dostęp 2017-08-06].