Chrystologia sensu – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2013-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Chrystologia sensu – kierunek teologiczny chcący ukazać wagę wydarzenia Chrystusa oraz interpretować historię, świat i los człowieka w jego perspektywie.

Wedle chrystologii sensu jedna konkretna postać, żyjąca w bardzo konkretnym czasie i przestrzeni, nadaje sens wszystkim nawet najbardziej ogólnym wydarzeniom. W osobie tej najpełniej wypowiedział się Bóg. To Chrystus nadaje sens całej historii. Chrystus jest ośrodkiem, punktem czasu, z którego blask pada na wszystko, a w filozofii antycznej ogólne idee usensowniały drobne wydarzenia. Aby nadać sens ludzkiemu cierpieniu, w kategorii filozofii antycznej, potrzeba było platońskiego namysłu. Dla chrześcijanina cierpienie ma sens, dlatego że cierpiał Chrystus. Sens, jaki się rozlewa na świat płynie nie z idei ogólnych, nie z pomysłu ludzi, ale z ukonkretnionego Boga. To Chrystus jest źródłem sensu. Pytanie o sens tak naprawdę jest pytaniem o Boga.