Curd Jürgens – Wikipedia, wolna encyklopedia

Curd Jürgens
	; Curd Jürgens (1976)
Imię i nazwisko	Curd Gustav Andreas Gottlieb Franz Jürgens
Data i miejsce urodzenia	13 grudnia 1915 ; Solln
Data i miejsce śmierci	18 czerwca 1982 ; Wiedeń
Zawód	aktor
Współmałżonek	Lulu Basler; (1938–1947; rozwód); Judith Holzmeister; (1947–1955; rozwód); Eva Bartok; (1955–1956; rozwód); Simone Bicheron; (1958–1977; rozwód); Margie Schmitz; (1978–1982; jego śmierć)
Lata aktywności	1935–1982
	Multimedia w Wikimedia Commons

Curd Gustav Andreas Gottlieb Franz Jürgens^[1]^[2] (ur. 13 grudnia 1915 w Solln, Bawaria, zm. 18 czerwca 1982 w Wiedniu^[3]) – austriacki aktor teatralny i filmowy, pochodzenia niemiecko-francuskiego^[4].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Niemczech i tam zaczął pracować jako dziennikarz^[5]. Krytyczny stosunek do narodowego socjalizmu spowodował, że w 1944 został uwięziony w obozie koncentracyjnym za polityczną niepewność^[6]^[7]. Po wojnie zrzekł się obywatelstwa niemieckiego i przyjął austriackie^[8].

Aktorem został dzięki swej pierwszej żonie – Louise Basler. Doświadczenie zdobywał na scenach Wiednia. Po wojnie grał żołnierzy w licznych filmach wojennych. Przełomową rolą okazał się występ w filmie Generał diabła (1955)^[9], po którym zagrał partnera Brigitte Bardot w słynnym filmie Rogera Vadima I Bóg stworzył kobietę (1956)^[10], a następnie wyjechał do Hollywood. Szybko został uznaną gwiazdą międzynarodową^[11]. Zagrał m.in. w filmie Szpieg, który mnie kochał, z cyklu filmów o Jamesie Bondzie, czy superprodukcji Najdłuższy dzień. Mimo iż zagrał w ponad 150 filmach, Jürgens uważał się przede wszystkim za aktora teatralnego, w teatrach wiedeńskich grał do samej śmierci^[12].

W 1975 opublikował autobiografię „...und kein bißchen weise”^[13].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był pięciokrotnie żonaty; z Louise „Lulu” Basler (od 15 czerwca 1937 do 8 sierpnia 1947), Judith Holzmeister (od 16 października 1947 do 1955), Evą Bartok (od 13 sierpnia 1955 do 1957)^[14], z którą miał córkę Deanę (ur. 1957), Simone Bicheron (od 14 września 1958 do 1977) i Margie Schmitz (od 21 marca 1978 aż do jego śmierci).

Zmarł 18 czerwca 1982 w Wiedniu na atak serca^[15] w wieku 66 lat. Pochowany na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu.

Wybrana filmografia[edytuj | edytuj kod]

1952: 1 kwietnia 2000 (1. April 2000)
1955: Generał diabła (Des Teufel's General)
1955: Bohaterowie są zmęczeni (Les héros sont fatigués)
1956: I Bóg stworzył kobietę (Et Dieu... créa la femme)
1957: Podwodny wróg (The Enemy Below)
1958: Gospoda Szóstego Dobrodziejstwa (The Inn of the Sixth Happiness)
1959: Błękitny anioł (The Blue Angel)
1960: Wernher von Braun
1962: Najdłuższy dzień (The Longest Day)
1965: Lord Jim
1969: Bitwa o Anglię (Battle of Britain)
1972: Na wojnie, jak na wojnie (À la guerre comme à la guerre)
1974: Upadek Orłów (Fall of Eagles)
1977: Szpieg, który mnie kochał (The Spy Who Loved Me)
1981: Teheran 43

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Personalidade: Curd Jürgens (Alemanha). InterFilmes.com. [dostęp 2017-06-27]. (port.).
↑ Curd Jürgens. Listal. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
↑ Curd Jürgens (1915-1982). Find a Grave. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
↑ Curd Jürgens (18/06/1982-13/12/1915). Filmow.com. [dostęp 2017-06-27]. (port.).
↑ Nachlass Curd Jürgens. deutsches-filminstitut.de. [dostęp 2017-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-09)]. (niem.).
↑ William P. Luce (1977-07-27): he Man You'll Love to Hate. The New York Times. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
↑ Robyn Karney: The Movie Stars Story. Outlet, 1984.
↑ UPI (1982-06-19): Curd Jürgens, War Films' Star. „The New York Times”. [dostęp 2018-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-02)]. (ang.).
↑ Oliver Schmitt (1997-11-21): Der Nachlaß von Curd Jürgens gibt Rätsel auf - ein Ausstellungsbericht. Die Zeit. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
↑ Curd Jürgens. Der Spiegel. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
↑ Eckhard Balfanz (2012-06-10): Romy Schneider liebte Curd Jürgens – für 2 Wochen. Welt. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
↑ Der Nachlaß von Curd Jürgens gibt Rätsel auf. Zeit Online. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
↑ André Heller (1976-09-27): André Heller über Curd Jürgens: „... und kein bißchen weise“. „Der Spiegel”. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).
↑ Eva Bartok (1929-1998). Find a Grave. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).
↑ Jan-Christopher Horak: Nachlass Curd Jürgens. The Last Film Star. [dostęp 2018-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-02)]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Curd Jürgens w bazie IMDb (ang.)
Curd Jürgens w bazie Filmweb
Curd Jürgens w bazie Notable Names Database (ang.)

[1] Personalidade: Curd Jürgens (Alemanha). InterFilmes.com. [dostęp 2017-06-27]. (port.).

[2] Curd Jürgens. Listal. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).

[3] Curd Jürgens (1915-1982). Find a Grave. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).

[4] Curd Jürgens (18/06/1982-13/12/1915). Filmow.com. [dostęp 2017-06-27]. (port.).

[5] Nachlass Curd Jürgens. deutsches-filminstitut.de. [dostęp 2017-06-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-09)]. (niem.).

[6] William P. Luce (1977-07-27): he Man You'll Love to Hate. The New York Times. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).

[7] Robyn Karney: The Movie Stars Story. Outlet, 1984.

[8] UPI (1982-06-19): Curd Jürgens, War Films' Star. „The New York Times”. [dostęp 2018-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-02)]. (ang.).

[9] Oliver Schmitt (1997-11-21): Der Nachlaß von Curd Jürgens gibt Rätsel auf - ein Ausstellungsbericht. Die Zeit. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).

[10] Curd Jürgens. Der Spiegel. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).

[11] Eckhard Balfanz (2012-06-10): Romy Schneider liebte Curd Jürgens – für 2 Wochen. Welt. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).

[12] Der Nachlaß von Curd Jürgens gibt Rätsel auf. Zeit Online. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).

[13] André Heller (1976-09-27): André Heller über Curd Jürgens: „... und kein bißchen weise“. „Der Spiegel”. [dostęp 2017-06-27]. (niem.).

[14] Eva Bartok (1929-1998). Find a Grave. [dostęp 2017-06-27]. (ang.).

[15] Jan-Christopher Horak: Nachlass Curd Jürgens. The Last Film Star. [dostęp 2018-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-02)]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

1932-1959	Fredric March (1932) Wallace Beery (1934) Pierre Blanchar (1935) Paul Muni (1936) Emil Jannings (1937) Leslie Howard (1938) Ermete Zacconi (1941) Fosco Giachetti (1942) Pierre Fresnay (1947) Ernst Deutsch (1948) Joseph Cotten (1949) Sam Jaffe (1950) Jean Gabin (1951) Fredric March (1952) Henri Vilbert (1953) Jean Gabin (1954) Kenneth More / Curd Jürgens (1955) Bourvil (1956) Anthony Franciosa (1957) Alec Guinness (1958) James Stewart (1959)
1960-1989	John Mills (1960) Toshirō Mifune (1961) Burt Lancaster (1962) Albert Finney (1963) Tom Courtenay (1964) Toshirō Mifune (1965) Jacques Perrin (1966) Ljubiša Samardžić (1967) John Marley (1968) Mitchell Lichtenstein, Guy Boyd, Michael Wright, David Alan Grier, Matthew Modine i George Dzundza (1983) Naseeruddin Shah (1984) Gérard Depardieu (1985) Carlo Delle Piane (1986) Hugh Grant i James Wilby (1987) Don Ameche i Joe Mantegna (1988) Marcello Mastroianni i Massimo Troisi (1989)
1990-2009	Oleg Borisow (1990) River Phoenix (1991) Jack Lemmon (1992) Fabrizio Bentivoglio (1993) Xia Yu (1994) Götz George (1995) Liam Neeson (1996) Wesley Snipes (1997) Sean Penn (1998) Jim Broadbent (1999) Javier Bardem (2000) Luigi Lo Cascio (2001) Stefano Accorsi (2002) Sean Penn (2003) Javier Bardem (2004) David Strathairn (2005) Ben Affleck (2006) Brad Pitt (2007) Silvio Orlando (2008) Colin Firth (2009)
2010-	Vincent Gallo (2010) Michael Fassbender (2011) Philip Seymour Hoffman i Joaquin Phoenix (2012) Themis Panou (2013) Adam Driver (2014) Fabrice Luchini (2015) Oscar Martínez (2016) Kamel El Basha (2017) Willem Dafoe (2018) Luca Marinelli (2019) Pierfrancesco Favino (2020) John Arcilla (2021) Colin Farrell (2022) Peter Sarsgaard (2023)