Dōkyō Etan – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dōkyō Etan (ur. 13 grudnia 1642, zm. 24 listopada 1721; jap. 道鏡慧端) – japoński mistrz zen szkoły rinzai, prekursor nowego rinzai, nauczyciel Hakuina Ekaku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem samuraja i jego konkubiny. Urodził się w Shinano (Nagano). Ojciec służył właścicielowi zamku w Iiyama - Matsudairze Tadatomo, który był oddanym buddystą. Chłopiec odebrał wyśmienite wykształcenie, zarówno świeckie jak i religijne, gdyż na zamku obecnych było wielu mnichów buddyjskich. W wieku 15 lat osiągnął swoje pierwsze oświecenie podczas upadku ze schodów^[1].

W 1660 roku Etan towarzyszył swojemu panu w podróży do Edo. Podczas pobytu w stolicy Etan odwiedził pustelnię mistrza Shidō Munana, którego osobowość wywarła taki wpływ na chłopca, że natychmiast został jego uczniem. W rok później Munan upamiętnił oświecenie swojego ucznia wierszem oraz nadał mu imię Etan. W czasie podróży w północno-zachodnie regiony Jaoponii odwiedził wiele klasztorów i pozał ich opatów. Był szczególnie poruszony wykładami na temat Shūryōgon-gyō (skt Sutra Śurangama)^[2].

Przy kolejnym pobycie w Edo, został serdecznie powitany przez Munana, który pokładał w uczniu wielkie nadzieje i wiedział w nim swojego spadkobiercę. Ponieważ w tym czasie ukończono właśnie budowę klasztoru Tōhoku i na stanowisko opata założyciela zaproszono Munana, który jednak odmówił rekomendując na to stanowisko Etana. Etan opuścił wtedy Edo i udał się do domu w Shimano; powrócił, gdy opatem został jeden z uczniów mistrza Gudō Tōshoku. Aby jego oświecenie dojrzało praktykował dalej u mistrza Munana. Otrzymał potwierdzenie oświecenia. Miał wtedy 20 lat. Munan wręczył my stary manuskrypt, który otrzymał od swojego nauczyciela Gudō, a ten znów od swojego mistrza itd. "To jest bardzo ważny tekst i wręczam go tobie". Etan powiedział: "Jeśli jest tak ważny, to lepiej ty go trzymaj" i oddał rękopis mistrzowi. Munan ponownie wręczył mu tekst mówiąc: "Chcę żebyś miał dowód, że jesteś moim spadkobiercą". Etan powiedział: "Kiedy otrzymywałem twoje nauki nie używałeś zapisanego tekstu, nie potrzebuję go więc teraz". Munan odparł kładąc tekst na kolanach Etana: "To prawda. Ale dokument ten był przekazywany od nauczyciela do ucznia przez siedem pokoleń, więc przyjmij go jako symbol tego, że jesteś spadkobiercą tych nauk". Etan wziął tekst i rzucił go na węgle w piecu. "Co ty robisz!" krzyknął rozłoszczony Munan. "Co ty mówisz!" odkrzyknął tym samym tonem Etan^[3].

Po pewnym czasie udał się do domu w Shimano na dłuższy czas. Ponieważ pan zamku chciał wybudować dla niego świątynię, opuścił Shimano i udał się w okoliczne góry, gdzie zamieszkał w pustelni Shōju (正受庵) w wiosce Taruzawa. Pustelnia pozostała jego ulubionym miejscem przez następne 25 lat, aż do śmierci. Również jego matka została mniszką i także zamieszkała w tej pustelni. Obydwoje zachęcali się do jeszcze bardziej wytrwałej praktyki. Model swojej pustelni ukształtowali na wzór ekscentrycznego ucznia mistrza chan Huangbo Xiyuna -Chena Zonsu, który całkowicie poświęcił się opiece nad swoją starzejącą się matką, co stało się modelem miłości synowskiej w tradycji zen^[4].

W 1708 roku do pustelni przybył Hakuin Ekaku skierowany tam przez ucznia Etana - Dōju Sōkaku (1679-1730). Hakuin pozostał w pustelni praktykując przez osiem miesięcy. Został spadkobiercą mistrza Etana i najwybitniejszym mistrzem zen szkoły rinzai.

Dōkyō Etan zmarł w pozycji medytacyjnej w 1721 roku. Pozostawił wiersz:

Linia przekazu Dharmy zen[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w innym kraju.

• 52/25. Songyuan Chongyue (1139-1209
  • 53/26. Wuming Huixin (bd)
    • 54/27. Lanxi Daolong (1213-1278)
  • 53/26. Yun’an Puyan (1156-1226)
    • 54/27. Xutang Zhiyu (1185-1269)
      • 55/28/1. Nampo Jōmyō (1235-1309) (także Shōmyō; Daiō Kokushi) Japonia. Szkoła rinzai.
        • 56/29/2. Hōō Soichi (1274-1357)
          • 57/30. Daichū Sōshin (bd)
            • 58/31. Gettan Sōkō (1326-1389)
        • 56/29. Shūhō Myōchō (1282-1338) (także Daitō Kokushi)
          • 57/30. Tettō Gikō (1295-1369)
          • 57/30. Kanzan Egen (także Muso Daishi) (1277-1360)
            • 58/31. Juō Sōhitsu (1296-1380)
              • 59/32. Muin Sōin (1326-1410)
                • 60/33. Nippo Soshun? (1368-1448) niepewny
                  • 61/34. Sekkō Sōshin (także Tozen) (1408-1486)
                    • 62/34. Gokei Sōton (1416-1500)?
                    • 62/34. Keisen Sōryū (1416–1500)
                    • 62/35. Tokūho Zenketsu (1419-1506)
                      • 63/36.
                        • 64/37.
                          • 65/38. Daigu Sōchiku (1584-1669)
                          • 65/38. Ungo Kiyō (1583-1659)
                    • 62/35. Tōyō Eichō (1429-1504)
                      • 63/36. Yozan Keiyo (bd)
                        • 64/37. Gudō Tōshoku (1579-1676)
                          • 65/38. Kengan Zen’etsu (1623-1701)
                            • 66/39. Kogetsu Zenzai (1667-1751)
                              • 67/40. Gessen Zenne (1702-1781)
                                • 68/41. Sengai Gibon (1750-1837)
                          • 65/38. Isshi Monju (1608-1646)
                          • 65/38. Shidō Munan (Bunan) (1603-1676)
                            • 66/39. Dōkyō Etan (także Shōju Rojin) (1642-1721)
                              • 67/40. Hakuin Ekaku (1685-1768)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Richard Bryan McDaniel: Zen Masters of Japan. The Second Step East. Rutland, Vermont: Tuttle Publishing, 2013, s. 317. ISBN 978-4-8053-1272-8.
• Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.