David Defiagbon – Wikipedia, wolna encyklopedia

David Defiagbon
Pełne imię i nazwisko

David Dejiro Defiagbon

Pseudonim

The Dream

Data i miejsce urodzenia

12 czerwca 1970
Sapele

Data i miejsce śmierci

24 listopada 2018
Las Vegas

Obywatelstwo

Kanada
Nigeria

Wzrost

196 cm

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

23

Zwycięstwa

21 (KO 12)

Porażki

2

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Kanada
Igrzyska Olimpijskie
srebro Atlanta 1996 (waga ciężka)
Reprezentacja  Nigeria
Igrzyska Wspólnoty Narodów
złoto Auckland 1990 (waga półśrednia)
Igrzyska afrykańskie
brąz Kair 1991 (waga superpółśrednia)

David Dejiro Defiagbon (ur. 12 czerwca 1970 w Sapele, zm. 24 listopada 2018 w Las Vegas[1]) − kanadyjski bokser pochodzenia nigeryjskiego, srebrny medalista olimpijski.

Kariera amatorska[edytuj | edytuj kod]

W 1991, Defiagbon był uczestnikiem mistrzostw świata, rywalizując w kategorii lekkośredniej. W ćwierćfinale przegrał z reprezentantem Kuby Juanem Lemusem, który zdobył złoty medal na tych zawodach[2]. W 1992 był uczestnikiem igrzysk olimpijskich w Barcelonie. Reprezentujący Nigerię w kategorii lekkośredniej, Defiagbon odpadł w swojej pierwszej walce, przegrywając 7:8 z Amerykaninem Raúlem Márquezem[3].

W lutym 1996, Defiagbon zwyciężył w turnieju kwalifikacyjnym na igrzyska olimpijskie, rywalizując w kategorii ciężkiej. W finale turnieju pokonał Meksykanina Julio Pacheco[4]. Na igrzyskach olimpijskich w Atlancie, Defiagbon rywalizację rozpoczął od 1/8 finału, gdyż w 1/16 miał wolny los, co oznaczało, że bez walki przechodzi do następnej rundy. W walce o ćwierćfinał pokonał reprezentanta Kenii Omara Ahmeda, pokonując go 15:4. W walce o brązowy medal rywalem reprezentanta Kanady był Francuz Christophe Mendy. Kanadyjczyk zwyciężył przez dyskwalifikację w trzeciej rundzie, zapewniając sobie brązowy medal na igrzyskach. W półfinale zmierzył się z reprezentantem gospodarzy igrzysk Natem Jonesem, wygrywając z Amerykaninem 16:10. W finale zmierzył się ze zwycięzcą poprzednich igrzysk oraz pięciokrotnym mistrzem świata, Félixem Savónem. Kanadyjczyk przegrał walkę bardzo wyraźnie, zdobywając srebrny medal[5].

Występował na igrzyskach Wspólnoty Narodów w 1990 roku, na których zdobył tytuł mistrza[6] oraz na igrzyskach afrykańskich rozgrywanych w Kairze, na których wywalczył brązowy medal[7].

Kariera zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Jeszcze tego samego roku, w którym zdobył medal na igrzyskach, Defiagbon zadebiutował na ringu zawodowym. Do lipca 2004 r., Kanadyjczyk był niepokonany, wygrywając 21 walk, w tym 12. przez nokaut. 23 lipca 2004 zmierzył się z Rosjaninem Olegiem Maskajewem. Po wyrównanej walce przegrał niejednogłośnie na punkty. W rundzie 6., Kanadyjczyk był liczony przez sędziego[8]. W styczniu 2005 doznał kolejnej porażki, przegrywając przez techniczny nokaut w 3. rundzie z Juanem Gómezem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Former Olympic boxer David Defiagbon dead at 48. thechronicleherald.ca, 2018-11-27. [dostęp 2018-11-30]. (ang.).
  2. 6.World Championships – Sydney, Australia. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
  3. 25.Olympic Games – Barcelona, Spain. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
  4. North & Central American Olympic Qualifications – Guaynabo, Puerto Rico. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
  5. 26.Olympic Games – Atlanta, USA. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).
  6. David Defiagbon. olympedia.org. [dostęp 2023-07-31]. (ang.).
  7. 5.All-Africa Games Cairo, Egypt September 20 - October 1, 1991. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2023-07-31]. (ang.).
  8. David Defiagbon vs. Oleg Maskaev. boxrec.com. [dostęp 2015-01-09]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]