Diabeł (film 1972) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Diabeł
Gatunek

horror
dramat
historyczny

Rok produkcji

1972

Data premiery

marzec 1988

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

119 min

Reżyseria

Andrzej Żuławski

Scenariusz

Andrzej Żuławski

Główne role

Leszek Teleszyński
Wojciech Pszoniak
Małgorzata Braunek

Muzyka

Andrzej Korzyński

Zdjęcia

Maciej Kijowski

Scenografia

Jan Grandys

Montaż

Krzysztof Osiecki

Wytwórnia

Zespół Filmowy „X”

Dystrybucja

Przedsiębiorstwo Dystrybucji Filmów

Diabeł – polski horror filmowy z 1972 w reżyserii Andrzeja Żuławskiego. Został zatrzymany na kilkanaście lat przez PRL-owską cenzurę, a jego premiera odbyła się dopiero w 1988.

Opis fabuły[edytuj | edytuj kod]

Akcja rozgrywa się w styczniu 1793 roku podczas wkroczenia wojsk pruskich do Wielkopolski. Nieznajomy wyprowadza z więziennego klasztoru młodego szlachcica Jakuba wraz z zakonnicą. Niedoszły królobójca, wyraźnie oszołomiony torturami Jakub, wraca w towarzystwie zakonnicy w rodzinne strony, ale spotkanie z rodzicami, rodzeństwem, przyjacielem oraz narzeczoną tylko potęguje w nim opętanie. Nieznajomy wręcza Jakubowi brzytwę i każe „oczyszczać”. Jakub postanawia rozliczyć się z najbliższymi, którzy pogrążyli się w zdradzie i moralnej rozpuście, zatraca przy tym poczucie realności[1].

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Produkcja[edytuj | edytuj kod]

Andrzej Żuławski, reżyser filmu

Scenariusz Diabła, opublikowany w 1969 w miesięczniku „Kino”, zapowiadał klasyczny horror. Prasa zamieszczała reportaże z planu Diabła, a reżyser udzielał wywiadów dotyczących powstającego filmu. Jednak Diabła zatrzymała peerelowska cenzura z powodu okrucieństwa i zbyt śmiałych scen erotycznych, jakich dopatrzyli się w filmie ówcześni dygnitarze kinematografii. Zdaniem Żuławskiego powodem zatrzymania filmu miała być zawarta w nim alegoria marca 1968; tytułowym diabłem miał być Mieczysław Moczar[2]. Po tym wydarzeniu Żuławski musiał opuścić kraj i wyemigrować do Francji.

Film został odłożony przez komunistyczną cenzurę na półkę, a jego emisję w kinach wstrzymano. W 1975 roku w zaleceniach dla cenzorów Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk zakazał również publikowania jakichkolwiek informacji na temat tego filmu. Tomasz Strzyżewski w swojej książce o cenzurze w PRL cytuje oficjalny tajny dokument urzędu kontroli, podając zakres ingerencji cenzorskich wraz z listą zakazanych filmów: „Nie należy zwalniać żadnych materiałów (informacji, omówień, recenzji, reportaży, postulatów wprowadzenia na nasze ekrany itp.)”[3]. Mimo odblokowania po Sierpniu '80 wielu niecenzuralnych dotąd filmów, premiera Diabła odbyła się dopiero w roku 1988[4].

Odbiór[edytuj | edytuj kod]

Po transformacji ustrojowej Diabeł ulegał rehabilitacji. Manuela Gretkowska w 2004 roku podkreślała wielowymiarowość filmu, twierdząc, że „Diabeł opowiada o upadku Polski w XVIII wieku, o polskich protestach studenckich w roku 1968. Nie jest to jednak wyłącznie film historyczno-polityczny, skonstruowany na zasadzie aluzji do współczesności. Pokazuje on także metafizyczne tło zdrady, kłamstwa, upadku”[5]. Marcin Maron rozwijał tę argumentację, zauważając, iż światem Diabła „rządzi chaos, szaleństwo, kazirodztwo, rozpusta, zbrodnia i korupcja”, a podstawowym problemem poruszanym przez Żuławskiego jest „problem słabości człowieka oraz jego uległości wobec zła[6]. Na problem zła nakłada się jednak również tło polityczne szlacheckiej Rzeczypospolitej końca XVIII wieku. Maron pisał, że reżyser Diabła dokonuje rewizji „stereotypu republikańskiej Polski jako kolebki demokracji, wolności i heroizmu”[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Światowa encyklopedia filmu religijnego. Marek Lis i Adam Garbicz (red.). Kraków: Biały Kruk, 2007, s. 104–105. ISBN 978-83-60292-30-3.
  2. Jagielski 2015 ↓, s. 1194.
  3. Strzyżewski 2015 ↓, s. 91.
  4. "Diabeł", reż. Andrzej Żuławski [online], Culture.pl [dostęp 2022-02-22] (pol.).
  5. Maron 2016 ↓, s. 137.
  6. a b Maron 2016 ↓, s. 138.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]