Dichlorodifluorometan – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dichlorodifluorometan

Nazewnictwo Nomenklatura systematyczna (IUPAC) dichlorodifluorometan Inne nazwy i oznaczenia CFC-12, freon-12, R-12, P-12
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	CCl2F2
Masa molowa	120,91 g/mol
Wygląd	bezbarwny gaz, praktycznie bezwonny (w dużych stężeniach wyczuwalny zapach eterowy)[1]
Identyfikacja
Numer CAS	75-71-8
PubChem	6391
SMILES ClC(F)(F)Cl
InChI InChI=1S/CCl2F2/c2-1(3,4)5 InChIKey PXBRQCKWGAHEHS-UHFFFAOYSA-N
Właściwości Gęstość 1,486 g/cm³ (-29,8 °C)[1]; ciecz ok. 5×10−3 g/cm³[1]; gaz Rozpuszczalność w wodzie 280 mg/l[1][2] w innych rozpuszczalnikach etanol, eter dietylowy, kwas octowy[1] Temperatura topnienia −158 do −157,1 °C[1][2] Temperatura wrzenia −30 do −29,8 °C[1][2] logP 2,16[1] Lepkość 0,262 cP (21 °C)[1] Napięcie powierzchniowe 9×10−3 J/m2[1]
Budowa Typ hybrydyzacji i VSEPR sp3 Moment dipolowy 0,51 D[1]
Niebezpieczeństwa Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów Na podstawie podanej karty charakterystyki roztwór metanolowy Niebezpieczeństwo Zwroty H H225, H301, H311, H331, H370, EUH059 Zwroty P P210, P260, P273, P280, P301+P310, P311 Europejskie oznakowanie substancji oznakowanie ma znaczenie wyłącznie historyczne Na podstawie podanej karty charakterystyki roztwór metanolowy Łatwopalny (F) Toksyczny (T) Groźny dla środowiska (N) Zwroty R R11, R23/24/25, R39/23/24/25, R59 Zwroty S S16, S36/37, S45, S59 Temperatura samozapłonu nie dotyczy, niepalny[1] Numer RTECS PA8200000
Podobne związki
Podobne związki	trichlorofluorometan, chlorodifluorometan, chloroform, czterochlorek węgla
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Multimedia w Wikimedia Commons

Dichlorodifluorometan (R-12), CCl
2F
2 – organiczny związek chemiczny z grupy freonów o nazwie handlowej Freon-12. Był używany jako czynnik chłodzący i jako środek napędowy w aerozolach. Jego produkcja została wstrzymana w 1995 roku (na mocy Protokołu montrealskiego z 1987 r.), ze względu na destruktywne działanie na warstwę ozonową, co powoduje powiększanie dziury ozonowej (potencjał niszczenia warstwy ozonowej ODP = 1). Zalecane nieszkodliwe dla środowiska zamienniki R-12 to halogenki alkilowe zawierające wodór, np. 1,1,1,2-tetrafluoroetan (R-134a).

Według badań NOAA ilość CFC-12 od 2010 r. stopniowo się zmniejsza, a w 2050 będzie porównywalna do stanu sprzed roku 1980^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]