Diecezja warszawska (Kościół Polskokatolicki w RP) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Diecezja warszawska
ilustracja
Państwo

 Polska

Siedziba

Warszawa
ul. Wilcza 31 lok. 16c 00-544 Warszawa

Data powołania

23 marca 1961

Wyznanie

starokatolickie

Kościół

Polskokatolicki

Katedra diecezjalna

Świętego Ducha w Warszawie

Biskup diecezjalny

bp dr Andrzej Gontarek

Biskup pomocniczy

bp Henryk Dąbrowski

Dane statystyczne (2020[1])
Liczba wiernych
• odsetek wiernych

6323
35,1%

Liczba kapłanów

48

Liczba dekanatów

5

Liczba parafii

31

Mapa
Strona internetowa

Diecezja warszawska – jedna z trzech diecezji Kościoła Polskokatolickiego w RP, ze stolicą w Warszawie.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze parafie Polskiego Narodowego Kościoła Katolickiego (PNKK) na obecnym obszarze diecezji warszawskiej (północny wschód kraju) powstały ok. 1925 na terenie Kujaw (Bydgoszcz, Grudziądz) i centralnej Lubelszczyzny (Piaski, Gorzków). Od momentu powstania pierwszej parafii PNKK w Polsce w 1921, aż do 1961 nie istniał praktycznie żaden podział Kościoła na struktury wyższego rzędu (diecezje).

Po II wojnie światowej kilkakrotnie zmieniała się struktura administracyjna Kościoła Polskokatolickiego w PRL (do 1951: Polski Narodowy Kościół Katolicki), według spisu przedłożonego przez Kościół władzom w 1945 Kościół podzielony był na 6 okręgów: warszawski, kielecki, chełmski, lubelski, małopolski i wielkopolski. W 1951 nastąpiła likwidacja okręgów, a w ich miejsce zawiązano dekanaty tj. warszawski, kielecki, krakowski, wrocławski, bydgoski, lubelski i chełmski. W 1952 dekanat warszawski przemianowano na centralny, krakowski na małopolski, bydgoski na pomorski, a wrocławski na śląski. W 1954 przeprowadzono centralizację struktury administracyjnej Kościoła Polskokatolickiego w PRL dzieląc sam Kościół na cztery dekanaty: centralny, lubelski, śląsko-małopolski i pomorski. Rok 1957 przyniósł kolejną reformę administracyjną, powrócono do podziału na 7 dekanatów, rok później było ich już tylko 6: centralny, lubelski, chełmski, krakowski oraz wrocławski.

Kiedy wydawało się, że powyższy podział przetrwa dłuższy czas, postanowiono na nowo ulepszyć strukturę administracyjną Kościoła Polskokatolickiego w PRL. Decyzja w tej sprawie zapadła pod koniec 1959, natomiast weszła w życie na początku kolejnego, kiedy bp Maksymilian Rode powiadomił księży o nowym podziale administracyjnym na 11 dekanatów. W 1961 na mocy dekretu wydanego 23 marca bp Rode doprowadził do utworzenia trzech jednostek wyższego rzędu tj. diecezji. Archidiecezja warszawska składała się z dekanatów: warszawskiego, lubelskiego, zamojskiego, bydgoskiego i gdańskiego. W sumie, w diecezji warszawskiej było 5 dekanatów i 29 parafii. W latach 1975-1989 diecezja liczyła 37 parafii.

W latach 1966-1996 ordynariuszem diecezji był bp dr hc. Tadeusz Majewski, jego następcą został w 1996 bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański, który formalnie złączył funkcję biskupa-zwierzchnika Kościoła Polskokatolickiego w RP i ordynariusza diecezji warszawskiej Kościoła Polskokatolickiego w RP - co oznacza w praktyce, że biskup warszawski jest jednocześnie zwierzchnikiem Kościoła.

Ordynariusze[edytuj | edytuj kod]

1961–1965 – ks. inf. dr Antoni Naumczyk
1966–1996 – bp dr hc. Tadeusz Majewski
1996–2023 – bp prof. dr hab. Wiktor Wysoczański
2023–nadal – bp dr Andrzej Gontarek

Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]

Diecezja dzieli się na dekanaty:

Kościołem o wyższym statusie jest:

Na terenie diecezji znajduje się:

Dane teleadresowe[edytuj | edytuj kod]

  • Kuria Biskupia Diecezji warszawskiej
  • ul. Wilcza 31 lok. 16c
  • 00-544 Warszawa

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dominik Rozkrut i inni, Rocznik Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa: GUS, 2021, s. 201, ISSN 1506-0632.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Konrad Białecki, Kościół Narodowy w Polsce w latach 1944-1965, Poznań 2003, s. 114-123