Donośność broni – Wikipedia, wolna encyklopedia

Donośność broni – odległość, na jaką broń miotająca wyrzuca pociski. Odległość ta zależy od prędkości początkowej, kąta rzutu oraz współczynnika balistycznego pocisku. Pod pojęciem tym rozumie się odległość na jaką można wystrzelić pocisk z danej broni. W niektórych rodzajach broni np. strzeleckiej, artylerii przeciwpancernej używa się pojęcia donośności skutecznej. Jest to odległość przy której pocisk może jeszcze mieć celność i zdolność rażenia celu. W artylerii przeciwlotniczej definiuje się ją jako pułap lub zasięg pionowy, czyli wysokość jaką osiągnie pocisk wystrzelony pod maksymalnym kątem podniesienia. Nazywana jest również zasięgiem strzelania.

Donośność skuteczna[edytuj | edytuj kod]

Donośność skuteczna przy strzelaniu amunicją klasyczną wynosi:

  • dla pistoletów i rewolwerów — 50 m
  • pistoletów maszynowych — 200 m
  • karabinków — do 400 m
  • ręcznych karabinów maszynowych — do 800 m
  • ciężkich karabinów maszynowych — do 1000 m
  • wielkokalibrowych karabinów maszynowych — do 2000 m
  • granatników — do 400 m
  • armat — do 40 km
  • haubic — do 20 km
  • haubicoarmat — 40 km
  • moździerzy — 13 km
  • dział bezodrzutowych — do 1500 m

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WIS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275.