French
DeutschDrewno bielaste – Wikipedia, wolna encyklopedia
Drewno bielaste, biel (ang. sapwood) – rodzaj drewna, które w pniu drzewa przewodzi wodę z solami mineralnymi oraz gromadzi substancje zapasowe. W młodych gałęziach i pniach wszystkie komórki ksylemu pełnią funkcje przewodzącą. W starszych pniach część drewna przekształca się w drewno twardzielowe[1]. Wskutek zaimpregnowania ścian komórkowych substancjami twardzielowymi (żywicami, gumami, garbnikami) i zamknięcia dróg przewodzenia przez wcistki, drewno przestaje pełnić funkcję przewodzącą i magazynującą[2].
Biel jest najlepiej widoczny na obwodzie przekroju poprzecznego pnia, jako strefa jaśniej zabarwionych słojów rocznych (u drzew wytwarzających twardziel)[2].
U gatunków twardzielowych może wystąpić – pod wpływem grzybów, mrozu lub innych czynników – biel wewnętrzny, uznawany za wadę drewna.
-
Biel i twardziel u sosny -
Biel i twardziel u dębu -
Biel i twardziel u cisa
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Botanika. Morfologia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2003, s. 190 i 191. ISBN 83-01-13953-6.
- ↑ a b Edmund Malinowski: Anatomia roślin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1973, s. 204–206.