Dziewiętnastozgłoskowiec – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dziewiętnastozgłoskowiec – rozmiar wierszowy, składający się z dziewiętnastu sylab, o różnej konfiguracji akcentowej.

W klasycznym polskim sylabizmie rozmiar dziewiętnastozgłoskowy nie występował wcale^[1], ponieważ najdłuższym formatem, regularnie stosowanym był symetryczny szesnastozgłoskowiec^[2].

Teoretycznie dziewiętnastozgłoskowy jest sześciostopowiec anapestyczny hiperkatalektyczny ssSssSssSssSssSssSs. Format ten jednak praktycznie jest niespotykany w poezji polskiej.

Wersy dziewiętnastozgłoskowe występują w utworach tonicznych, napisanych wierszem skupieniowym, na przykład w Bajce o złej matce Kazimiery Iłłakowiczówny. Z czterech pierwszych wersów utworu dwa są dziewiętnastozgłoskowe.

ssSsSsssSs//sSssSssSs 19 (10 + 9)

sSsSssSs//ssSsssSsSs 18 (8 + 10)

ssSssSsSs//ssSssSssSs 19 (9 + 10)

sSsSssSs//ssSssSssSs 18 (8 + 10)

Męskie wersy dziewiętnastozgłoskowe, obok dwudziestozgłoskowych żeńskich, występują w utworze Stanisława Ciesielczuka Czarodziejstwo^[3]:

Żeglujemy, rozsiewając w drodze tchem serdecznym rozognione ziarna,

Żeby zboża kołyśliwem światłem piękna łan słoneczny bujnie rósł.

Pobłyskuje przed nami co chwila tajemnica, jak strzelista sarna.

Światy z jelit buchają zielenią, wrące srebro cieknie z niebnych ust.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]