Edmund Koźbiał – Wikipedia, wolna encyklopedia

Edmund Koźbiał

pułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia	21 lipca 1927 Sosnowiec
Data i miejsce śmierci	8 kwietnia 2013 Bydgoszcz
Przebieg służby
Lata służby	1948-1989
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Wojska Obrony Powietrznej Kraju
Stanowiska	dowódca eskadry lotniczej, dowódca pułku lotniczego, szef lotnictwa korpusu, szef Wojsk Lotniczych Dowództwa Wojsk OPK
Odznaczenia

Edmund Koźbiał (ur. 21 lipca 1927 w Sosnowcu, zm. 8 kwietnia 2013 w Bydgoszczy) – pułkownik pilot Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, szef Wojsk Lotniczych Dowództwa Wojsk Obrony Powietrznej Kraju.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1948-1950 słuchacz Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, którą ukończył we wrześniu 1950 w stopniu chorążego. Szkolenie podstawowe przeszedł na samolocie UT-2. Równocześnie uzupełnił wykształcenie średnie w liceum ogólnokształcącym. Ukończył również kurs instruktorski i w latach 1950-1951 szkolił podchorążych w OSL. W lipcu 1951 roku został dowódcą klucza lotniczego w szkolnej eskadrze lotniczej. W latach 1953-1956 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie otrzymując dyplom oficera dyplomowanego. Po ukończeniu akademii został skierowany do 39 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Mierzęcicach, gdzie był kolejno nawigatorem eskadry (1956-1958), zastępcą dowódcy eskadry (1958-1959), dowódcą eskadry lotniczej (1959). W latach 1959-1961 był zastępcą dowódcy, a od stycznia 1961 do stycznia 1967 dowódcą 13 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego w Łęczycy. Pułk ten podlegał 1 Korpusowi Obrony Powietrznej Kraju. W latach 1967-1974 był szefem Wojsk Lotniczych w Dowództwie 2 Korpusu Obrony Powietrznej Kraju w Bydgoszczy. Ukończył Podyplomowe Studia Operacyjno-Strategiczne w Akademii Sztabu Generalnego WP. W latach 1974-1978 był oddelegowany do Zjednoczonego Dowództwa Państw-Stron Układu Warszawskiego w Moskwie, gdzie pracował jako oficer kierunkowy. Następnie był zastępcą szefa Wojsk Lotniczych (1978-1984) oraz szefem Wojsk Lotniczych Dowództwa Wojsk Obrony Powietrznej Kraju w Warszawie. Na emeryturę przeszedł w sierpniu 1989 roku.

Pilot wojskowy I klasy. Wykonywał loty na 11 typach samolotów spędzając w powietrzu 2951 godzin.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1983)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1967)
• Złoty Krzyż Zasługi (1962)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• inne medale i odznaczenia

Źródła[edytuj | edytuj kod]

• Zenon Matysiak, W szeregu lotniczych pokoleń. Dzieje podchorążych XXII promocji Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie 1948-1950, Zespół Wydawniczy Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej, Poznań 1998, str. 223-224
• Józef Zieliński, Dowódcy Pułków Lotnictwa Polskiego 1921-2012, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2015, str. 205-206