Edmund Pawlak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Edmund Pawlak
Ilustracja
Edmund Pawlak 2008
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1934
Słupca

Data śmierci

10 września 2016

Doktor inżynier nauk technicznych
Specjalność: elektronika
Alma Mater

Politechnika Warszawska, Akademia Nauk Społecznych

Doktorat

1975
Politechnika Warszawska

Wykładowca, urzędnik
Uczelnia

Politechnika Warszawska, Wyższa Szkoła Umiejętności Społecznych w Poznaniu

Ambasador RP w Jordanii
Okres spraw.

1990–1995

Następca

Krzysztof Baliński

Podsekretarz Stanu w Urzędzie Rady Ministrów
Okres spraw.

1982–1990

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Medal 40-lecia Polski Ludowej Krzyż Oficerski Orderu Wielkiego Księcia Giedymina (Litwa)

Edmund Zygmunt Pawlak (ur. 15 stycznia 1934 w Słupcy, zm. 10 września 2016[1][2]) – polski naukowiec, profesor nadzwyczajny, doktor nauk technicznych (elektronik-technologia), inżynier, polityk, dyplomata. W ostatnim okresie życia był profesorem Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu, oraz prezesem Fundacji Wspierania Współpracy Polsko-Litewskiej im. Adama Mickiewicza w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu w Pyrach[2].

Edukacja[edytuj | edytuj kod]

Studiował na Politechnice Warszawskiej na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej (Mechatroniki) i na Wydziale Elektroniki otrzymując tytuł magistra inżyniera w 1959 i tytuł doktora nauk technicznych w 1975. W 1977 ukończył studia dyplomatyczno-konsularne na Akademii Nauk Społecznych.

W latach 1996–1997 uczestniczył w studiach seminaryjnych poświęconych Unii Europejskiej w celu przygotowania administracji centralnej kraju, do członkostwa Polski w UE. W szczególności obejmowały one: zarządzanie sprawami publicznymi w procesie integracji europejskiej (Instytut Europejski w Łodzi wraz z European Institute of Public Administration Maastricht), przygotowanie i prowadzenie negocjacji akcesyjnych (MSZ Sztokholm), proces dostosowanie do prawa wspólnotowego (organizator – Niemiecka Fundacja Międzynarodowa Współpracy Prawa w Bonn w Bratysławie); i inne seminaria w URM.

W 2012 władze uczelni PW nadały nu „Złoty Dyplom Politechniki Warszawskiej” i medal 50-lecia Wydziału Mechaniki Precyzyjnej i Mechatroniki[3][4].

Zajmowane stanowiska[edytuj | edytuj kod]

W latach 1951–1953 pełnił obowiązki zastępcy kierownika Oddziału NBP w Słupcy. W latach 1958–1982 był nauczycielem akademickim na Politechnice Warszawskiej (asystent w Instytucie Technologii Przyrządów Precyzyjnych oraz starszy wykładowca w Instytucie Technologii Elektronowej).

W latach 1977–1981 radca, zastępca ambasadora PRL w Szwecji[potrzebny przypis]. W latach 1990–1995 ambasador, szef Misji RP w Królestwie Jordanii[5].

W latach 1997–2006 był konsultantem Związku Banków Polskich.

Od 1998 był profesorem Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu (WSUS)[6]. Członek Rady Programowej Zeszytów Naukowych „Wiedza i Umiejętności”. W latach 1998–2006 i 2008–2012 był członkiem senatu uczelni.

W latach 2003–2006 był członkiem Rady Programowej Instytutu Zarządzania w Warszawie[7].

Polityka[edytuj | edytuj kod]

W latach 1982–1990 pełnił funkcje polityczne m.in. podsekretarza stanu w Urzędzie Rady Ministrów, doradcy wicepremiera i premiera URM, dyrektora generalnego, sekretarza premiera M. F. Rakowskiego. Był również doradcą Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów w URM w 1996. W latach 1997–2006 pełnił funkcję doradcy KERM i Komitetu Stałego Rady Ministrów w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

W 1996 był jednym z założycieli Fundacji Wspierania Współpracy Polsko-Litewskiej im. A. Mickiewicza powołanej przy auspicji Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego[8][9][10][11][12][13][14][15]. Od 1996 do dziś pełni funkcję prezesa zarządu. Fundacja prowadzi działalność społeczno-polityczną na rzecz zbliżenia polsko-litewskiego[16]. Z ramienia Fundacji w latach 1997–2005 był członkiem Komitetu Konsultacyjnego Prezydentów RP i Republiki Litewskiej powołanego przez Prezydenta Polski. Zainicjował polsko-litewską honorową nagrodę im. Jerzego Giedroycia przyznawaną wspólnie przez Prezydentów Polski i Litwy za rozwój przyjaźni i współpracy między społeczeństwami obydwu państw[17]. W latach 2001–2005 pełnił rolę sekretarza Polskiej Kapituły tej nagrody[18]. Otrzymał Wstęgę Niemna nadaną przez Polsko-Litewską Izbę Gospodarczą.

Działalność naukowa[edytuj | edytuj kod]

Badania struktury i właściwości elektrycznych cienkich polikrystalicznych warstw i inne publikacje w tym książkowe:

  • „Correlation between the structure and the 1/f noise of the polycrystalline CdxHg1-xTe (x=0,1)”, E. Pawlak, A. Świt, B. Paszkowski (Electron Technology) 1977,
  • „Struktura i właściwości szumowe cienkich polikrystalicznych warstw CdxHg1-xTe (x=0,1) w zakresie małych częstotliwości”, PW, Prace naukowe, Elektronika nr. 32, s. 110, Warszawa 1977,
  • „Struktura a niektóre właściwości elektryczne cienkich polikrystalicznych warstw CdxHg1-xTe (x=0,1)”, E. Pawlak, E. Stolarski, Archiwum Elektrotechniki PAN, 1977,
  • „The effect of the structure of polycrystalline CdxHg1-xTe (x= 0.1) thin films on their resistance and capacitance at high frequencies”, E.Pawlak (Electron Technology), 14, Warszawa 1981
  • „The effect of the structure of polycrystalline CdxHg1-xTe (x=0,1) thin films on their admittance”, E.Pawlak (Electron Technology) 1982,
  • „Bezkontaktowa metoda pomiaru admitancji płytek półprzewodnikowych”, E.Pawlak (Archiwum Elektrotechniki PAN) 1982,
  • „Przewodnictwo cienkich polikrystalicznych warstw związków półprzewodnikowych”, E.Pawlak (Rozprawy Elektrotechniczne PAN) 1985,
  • „Modele przewodnictwa cienkich polikrystalicznych warstw krzemu”, E.Pawlak (Rozprawy Elektrotechniczne PAN) 1987;
  • „Technologia Przyrządów Precyzyjnych” E.Pawlak wspólnie z A. Panasiukiem, wydanie I w 1964, aż do wydania VI 1986, Wyd. Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa
  • „Mikropołączenia ultradźwiękami w elektronice i mechanice precyzyjnej”, E. Pawlak, Nowa Technika 58, stron 100, TWN-T, Warszawa 1965,

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • Krzyż Komandorski (2005)[19], Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Order Wielkiego Księcia Litewskiego Giedymina, IV klasy (Oficerski),
  • Złoty i Srebrny Krzyż Zasługi,
  • Odznaczenie z okazji przyjęcia Litwy do NATO nadane przez prezydenta RL Valdasa Adamkusa,
  • Medal Komisji Edukacji Narodowej,
  • Brązowy Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2010)[20]
  • Medal 30-lecia CSRS i 40-lecia PRL.

Organizacje i członkostwa[edytuj | edytuj kod]

  • Członek Komendy Hufca Konin, stopień HO, ZHP 1946–49,
  • Związek Nauczycielstwa Polskiego 1958–81,
  • Sekretarz Komisji Centralnej Rady ZZ 1966–71,
  • Działacz Zrzeszenia Studentów Polskich 1954–69:
  • Przewodniczący studentów i Rady Uczelnianej ZSP Politechniki Warszawskiej w latach 1956–1958,
  • Członek redakcji „Politechnik” 1957–59,
  • PZPR 1963–90,
  • Członek Rady Okręgowej i Naczelnej ZSP 1957–63: Komitetu Wykonawczego RN i przewodniczący Komitetu Uczelni Technicznych 1960–63, wiceprzewodniczący Rady Naczelnej ZSP i przewodniczący Komisji Nauki RN ZSP 1963–66,(otrzymał Medal 600-lecia UJ, 200-lecia KEN, 500-lecia Mikołaja Kopernika oraz statuetkę za zasługi dla rozwoju Studenckiego Ruchu Naukowego),
  • Przewodniczący Komisji Rewizyjnej ZSP 1966–69,
  • Członek honorowy ZSP (od 1969); w 2012 roku otrzymał Medal za Zasługi dla Ruchu Studenckiego z okazji 60. rocznicy powstania ZSP,
  • ZMS (1959–63) członek Rady Studenckiej Zarządu Głównego (1961–63),
  • Członek Rady Wynalazczości przy Urzędzie Patentowym (1966–71),
  • Członek Polskiej Grupy Narodowej AIPPI (1973–77),
  • Członek Polskiego Komitetu Narodowego PUGWASH (1973–77);
  • Współzałożyciel, wiceprzewodniczący i przewodniczący Polskiej Komitetu IAESTE (1963–78), Organizator 19. międzynarodowej Konferencji IAESTE (1966), w 2009 roku podczas 50. rocznicy Polskiej Komitetu i 62. międzynarodowej Konferencji (drugiej w Polsce) nagrodzony kryształowym emblematem „IAESTE 1948–2008” przez międzynarodowy Sekretariat Generalny za wkład w rozwój tej organizacji[21][22],
  • Współzałożyciel i członek Krajowej Rady Wspierania Inicjatyw Gospodarczych przy Sejmie RP (1987–90),
  • Członek Ogólnopolskiej Komisji Historycznej Ruchu Studenckiego (od 1987) i Fundacji Komisji Historycznej Ruchu Studenckiego,
  • Współzałożyciel Polskiego Stowarzyszenia Obywatelskiego „Dom Europejski” w 2000,
  • Członek, założyciel Stowarzyszenia „Ordynacka” (2001)
  • Członek Stowarzyszenia Absolwentów i Przyjaciół Politechniki Warszawskiej od 2003, w 2011 otrzymał Certyfikat Przynależności za Owocną Współpracę.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Edmund Pawlak. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2016-09-15]. (pol.).
  2. a b Edmund Pawlak. nekrologi.wyborcza.pl. [dostęp 2016-09-15]. (pol.).
  3. Jubileusz 55-lecia Wydziału Mechaniki Precyzyjnej - Mechatroniki [online], jubileusz.mchtr.pw.edu.pl [dostęp 2017-11-15] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-01] (pol.).
  4. 50 lat Wydziału Mechatroniki d. Mechaniki Precyzyjnej, oprac. prof. Z. Mrugalski, Wydawnictwo Mechatroniki PW, s. 104, 2012.
  5. Łukasz Walewski, Jan Wojciech Piekarski, Polak był dla USA "człowiekiem od zadań niewykonalnych" [online], menway.interia.pl, 6 marca 2018 [dostęp 2020-03-29].
  6. WSUS – Wyższa Szkoła Umiejętności Społecznych w Poznaniu [online], wsus.pl [dostęp 2020-07-08] (pol.).
  7. Przewodniczącą Rady Instytutu była Danuta Hübner, Minister Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej.
  8. Ponowna Współpraca Obojga Narodów, rozmowa prof. Edmund Pawlak, prezes Fundacji i członek Komitetu Konsultacyjnego Prezydentów RP i RL, rozmawia A. M. Radecki „Znad Wilii” 2001 nr. 6, s. 7-15.
  9. T. Dymaczewski, Klejnot trudnego dziedzictwa, „PEGAZ Poznański (Finanse, Komunikacja Społeczna, Kultura) 2003 nr. 56, s. 11-12 oraz Rozmowa z E. Pawlakiem, s. 13-17.
  10. E. Pawlak, 10 lat w służbie społeczeństw Polski i Litwy, „Znad Wilii” 2007 nr 3, s. 112-117 oraz E. Pawlak, Od Fundacji do wspólnego Funduszu, rozmowa Edmunda Pawlaka z Romualdem Mieczkowskim, s. 118-121.
  11. E. Pawlak, I nie tylko pod kątem 20-lecia Znad Wilii, „Znad Wilii” 2010 nr. 4, s. 34-38.
  12. E. Pawlak, Co wspólnie zrobimy dla Europy?, „Dylematy Sąsiedztwa” tom VII listopad 2008, s. 82-85.
  13. Pod red. E. Pawlak, Polska i Litwa (Lietuwa i Lenkija) 10-lecie wznowienia stosunków dyplomatycznych, dyplomatycznych, w językach polskim i litewskim, 5 września 2001 Pałac Prezydencki, Fundacja Wspierania Współpracy Polsko-Litewskiej im. Adama Mickiewicza w Warszawie pod auspicjami Prezydenta RP, stron 207 (Tłumaczenie na język litewski), E. Pawlak, Rok Litwy w Polsce, s. 15-25, wstęp i redakcja całości Fundacja Wspierania Współpracy Polsko-Litewskiej im. Adama Mickiewicza w Warszawie, s. 98-103 (s. 172-176 w języku litewskim).
  14. Lithuania 1/2001, X-lecie odnowienia stosunków dyplomatycznych Polski z Litwą (Polska-Litwa w XX wieku Polska i Litwa Razem w XXI wieku); 296 stron Warszawa: E. Pawlak, Wstęp „Bene merentibus”, Wywiad z prezydentem RP Aleksandrem Kwaśniewskim str. 13-20 z rozmowy E. Pawlak, Spojrzenie na Fundacje Wspierania Współpracy Polsko-Litewskiej im. A. Mickiewicza w Warszawie str. 284-290.
  15. Lithuania 1/2001 – Kulturos Barai Vilnius 2001 stron 360 (wyłącznie w języku litewskim), s. 18-27 (Edmundos Pawlakos interviu A. Kwaśniewskim, s. 349-355; E. Pawlakom, Mickeviciaus Fonda Lenkijos).
  16. E. Pawlak, Cela schodzi do parteru, „Znad Wilii” 2008 nr 4, s. 21-30 oraz E. Pawlak, C. Okińczyc, Pismo do Ministra Kultury RP, s. 31-33.
  17. E. Pawlak, Jerzy Giedroyć – patron polsko-litewskiej nagrody, „Znad Wilii” 2006 nr. 4, s. 9-15.
  18. Prezydent wręczył nagrody im. Jerzego Giedroycia – artykuł.
  19. M.P. z 2005 r. nr 3, poz. 34.
  20. MKiDN - Medal Zasłużony Kulturze - Gloria Artis [online] [dostęp 2020-03-29].
  21. IAESTE – Komitet Honorowy.
  22. IAESTE, „Poznaj Świat”, nr. 03/542/2002, Warszawa, s. 38-44.