Edward Mleczko – Wikipedia, wolna encyklopedia

Edward Mleczko
Data i miejsce urodzenia

15 listopada 1948
Radłów

Wzrost

170 cm

Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski
złoto Warszawa 1970 bieg na 10 000 m
złoto Warszawa 1971 bieg na 10 000 m
złoto Bydgoszcz 1975 bieg na 10 000 m
srebro Sanok 1970 bieg przełajowy 7,5 km
srebro Warszawa 1972 bieg na 10 000 m
srebro Kielce 1974 bieg przełajowy 16 km
brąz Otwock 1969 bieg przełajowy 5 km
brąz Warszawa 1973 bieg na 5000 m
brąz Warszawa 1974 bieg na 10 000 m
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Komisji Edukacji Narodowej
Edward Mleczko
Profesor doktor habilitowany nauk o kulturze fizycznej
Specjalność: auksologia, teoria motoryczności, teoria sportu
Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński, Akademia Wychowania Fizycznego w Krakowie

Doktorat

1985

Habilitacja

1992 – kultura fizyczna
AWF w Krakowie

Profesura

30 listopada 2001

Polska Akademia Nauk
Status

członek Komitetu Rehabilitacji, Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

AWF w Krakowie; Wydział Wychowania Fizycznego i Sportu; Instytut Nauk o Sporcie

Stanowisko

prorektor (2008–2016)

Okres zatrudn.

od 1980

Edward Mleczko (ur. 15 listopada 1948 w Radłowie) – polski naukowiec, profesor nauk o kulturze fizycznej, lekkoatleta.

Kariera lekkoatletyczna[edytuj | edytuj kod]

Specjalizował się w biegach długich. Wystąpił na mistrzostwach Europy w 1971 w Helsinkach, gdzie zajął 22. miejsce w biegu na 10 000 m. W finale Pucharu Europy w 1970 w Sztokholmie zajął na tym dystansie 7. miejsce, a w finale Pucharu Europy w 1975 w Nicei – 4. miejsce.

Był trzykrotnym mistrzem Polski na 10 000 m w 1970, 1971 i 1975, wicemistrzem na 10 000 m w 1972 i w biegu przełajowym w 1970 i 1974, a także brązowym medalistą w biegu przełajowym w 1969, w 5000 m w 1973 i na 10 000 m w 1974. Jego wynik 28:27,2 z 1975 jest do tej pory rekordem mistrzostw Polski na 10 000 m.

W latach 1970–1975 dwanaście razy startował w meczach reprezentacji Polski, odnosząc 1 zwycięstwo indywidualne. Był zawodnikiem Cracovii.

Rekordy życiowe[edytuj | edytuj kod]

źródła:[1]

Działalność naukowa i zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 1971 studia w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz w 1980 na Wydziale Wychowania Fizycznego krakowskiej Akademii Wychowania Fizycznego. Doktorat pt. Zmienność ontogenetyczna, uwarunkowania genetyczne i środowiskowe czasu reakcji prostej i koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz ich związki z budową somatyczną i sprawnością motoryczną obronił w 1985[3][4], a habilitację uzyskał w 1992 na podstawie rozprawy Przebieg i uwarunkowania rozwoju funkcjonalnego dzieci krakowskich między 7 a 14 rokiem życia. W 2001 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk o kulturze fizycznej[5].

Pracował jako nauczyciel w Technikum Gospodarki Wodnej i Budownictwa Drogowego (1972–1975, inspektor kulturalno-oświatowy w Krakowskim Przedsiębiorstwie Robót Telekomunikacyjnych (1974–1976); inspektor ds. kultury i sportu w Przedsiębiorstwie „Naftobudowa” Kraków (1975–1976); nauczyciel w Zasadniczej Samochodowej Szkole Zawodowej PKP (1978–1979)[4].

Od 1980 pracownik naukowy AWF w Krakowie. W latach 1980–1986 asystent; 1986–1994 adiunkt; 1994–2002 profesor nadzwyczajny, od 2002 – profesor zwyczajny. W latach 1991–1994 był kierownikiem Zespołu Metodyczno-Przedmiotowego Rehabilitacyjnych Form Lekkiej Atletyki. Od 1994 do 2012 był kierownikiem Katedry Teorii i Metodyki Lekkiej Atletyki. W latach 2005–2008 prodziekan ds. studiów niestacjonarnych. Od 2008 do 2016 pełnił funkcję prorektora do spraw nauki tej uczelni. Od 2016 dyrektor Instytutu Sportu tamże[4].

Od 1998 związany również z Wszechnicą Świętokrzyską w Kielcach. Prowadził okresowo zajęcia także w Wyższych Szkołach Zawodowych Małopolski w Ostrowcu Świętokrzyskim, Tarnowie, Nowym Targu[4].

Trener kl. I AZS AWF w Krakowie i kadry Uniwersjadowej. Członek KS AZS-AWF Kraków (od 1992); International Association of Sport Kinetics(inne języki)(1988–2012); Polskiego Towarzystwa Naukowego Kultury Fizycznej oddziału w Krakowie (od 1980). Od 2004 członek Komitetu Rehabilitacji, Kultury Fizycznej i Integracji Społecznej Polskiej Akademii Nauk[4].

Posługuje się: angielskim, niemieckim, rosyjskim, łaciną, staro-cerkiewno-słowiańskim[4].

Zakres badań[edytuj | edytuj kod]

Zakres badań Edwarda Mleczki obejmuje takie zagadnienia jak: optymalizacja procesu szkolenia sportowego, w tym: doskonalenie systemu naboru i selekcji do wyczynowego sportu w różnych dyscyplinach sportu, doskonalenie szkolenia biegaczy na średnie i długie dystanse, prognozowanie wyników w lekkoatletycznych konkurencjach, tendencje rozwoju modelu mistrza w wybranych dyscyplinach sportu, doskonalenie metod oceny obciążeń treningowych, optymalizacja metod kształtowania zdolności wytrzymałościowych i wydolności fizycznej w treningu zdrowotnym; zmienność oraz uwarunkowania rozwoju predyspozycji i zdolności motorycznych, w tym: zmienność oraz genetyczne i środowiskowe uwarunkowanie podstawowych cech fizjologicznych i zdolności motorycznych, biologiczne uwarunkowania zjawiska wytrenowalności, rola aktywności ruchowej oraz warunków ekologicznych i społeczno-ekonomicznych w zróżnicowaniu poziomu rozwoju somatycznego, funkcjonalnego i motorycznego dzieci i młodzieży, w tym studentów[4].

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski „za wybitne zasługi w działalności na rzecz rozwoju kultury fizycznej i sportu, za osiągnięcia w pracy dydaktycznej i organizatorskiej” (2008)[6]
  • Honorowy obywatel Radłowa[4]
  • Medal Kalos Kagathos (2017)[7]
  • Medal Komisji Edukacji Narodowej[4]
  • Medal Restituta Cracovia[4]
  • Odznaka Zasłużony dla Miasta Krakowa[4]
  • Złota Odznaka Zasłużony dla Ziemi Krakowskiej[4]
  • Nagroda Przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki „Za szczególnie ważne i twórcze osiągnięcia” II stopnia (1986) i III stopnia (1990)[4]
  • Nagroda indywidualna Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki „Za osiągnięcia naukowo-badawcze” (1993)[4]
  • Nagrody JM Rektora Podhalańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Nowym Targu oraz JM Rektora Wszechnicy Świętokrzyskiej[4]
  • Nagroda zespołowa Prezesa Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki „Za osiągnięcia naukowo-dydaktyczne” (1997)[4]

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • J. Szopa, E. Mleczko, S. Żak, Podstawy antropomotoryki, PWN 1996
  • E. Mleczko, R. Trzemielewski, Biegi na orientację, AWF Kraków 1999
  • E. Mleczko (red.), Lekkoatletyka, AWF Kraków 2007

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Henryk Gąszczak, Polska lekkoatletyka w statystyce historycznej; lata 1920-2007 [online], statystyka.histor.pzla.pl [dostęp 2011-07-22] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-30] (pol.).
  2. a b Zbigniew Jonik, All-Time Lists / Tabele najlepszych w historii [online], zbjonik.republika.pl [dostęp 2013-06-04] (pol.).
  3. Tytuł rozprawy: Zmienność ontogenetyczna, uwarunkowania genetyczne i środowiskowe czasu reakcji prostej i koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz ich związki z budową somatyczną i sprawnością motoryczną.
  4. a b c d e f g h i j k l m n o p Honorowi obywatele - Oficjalna strona Miasta i Gminy Radłów [online], www.gminaradlow.pl [dostęp 2023-09-26].
  5. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 listopada 2001 r. nr 115-14-01 o nadaniu tytułu naukowego profesora (M.P. z 2001 r. nr 47, poz. 766).
  6. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 grudnia 2008 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2009 r. nr 29, poz. 411).
  7. Ogłoszono laureatów medalu "Kalos Kagathos". uj.edu.pl, 2017-07-31. [dostęp 2018-02-26].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Encyklopedia (statystyczna) polskiej lekkiej atletyki, Warszawa: PZLA, 1994, ISBN 83-902509-0-X, OCLC 749641513.
  • H. Kurzyński, S. Pietkiewicz, J. Rozum, T. Wołejko, Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920–2007. Konkurencje męskie, Warszawa 2008, ISBN 978-83-61233-20-6
  • Z. Łojewski, T. Wołejko, Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów (mężczyźni), Warszawa 1984