Eirik Kvalfoss – Wikipedia, wolna encyklopedia

Eirik Kvalfoss
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 grudnia 1959
Voss

Klub

Voss Skiskyttarlag

Wzrost

179 cm

Debiut w PŚ

22.01 1981, Anterselva (1. miejsce - b.indywidualny)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Norwegia
Igrzyska olimpijskie
złoto Sarajewo 1984 sprint
srebro Sarajewo 1984 sztafeta
brąz Sarajewo 1984 b.indywidualny
Mistrzostwa świata
złoto Mińsk 1982 sprint
złoto Anterselva 1983 sprint
złoto Feistritz 1989 b.indywidualny
srebro Mińsk 1982 b.indywidualny
srebro Mińsk 1982 sztafeta
srebro Ruhpolding 1985 sprint
srebro Feistritz 1989 sprint
srebro Mińsk 1990 sprint
brąz Anterselva 1983 sztafeta
brąz Feistritz 1989 sztafeta
brąz Lahti 1991 b.indywidualny
brąz Lahti 1991 sprint
brąz Lahti 1991 sztafeta
Puchar Świata
Kryształowa kula
1988/1989
2. miejsce
1982/1983
2. miejsce
1987/1988
2. miejsce
1989/1990
3. miejsce
1983/1984
Puchar Świata (b.indywidualny)
2. miejsce
1989/1990
3. miejsce
1988/1989
Puchar Świata (sprint)
Mała Kryształowa Kula
1988/1989
3. miejsce
1989/1990

Eirik Kvalfoss (ur. 25 grudnia 1959 w Voss) – norweski biathlonista, trzykrotny medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata oraz zdobywca Pucharu Świata.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W 1979 roku zajął czwarte miejsce w sprincie podczas mistrzostw świata juniorów. Debiut Norwega w Pucharze Świata miał miejsce 22 stycznia 1981 roku w Anterselvie. Wygrał tam rywalizację w biegu indywidualnym, wyprzedzając na podium Toivo Mäkikyrö z Finlandii oraz Anatolija Alabjewa z ZSRR. W kolejnych startach jeszcze 36 razy stawał na podium, odnosząc przy tym czternaście zwycięstw. Oprócz zwycięstwa z Anterselvy jeszcze trzy razy triumfował w biegu indywidualnym: 17 marca 1988 roku w Jyväskylä, 7 lutego 1989 roku w Feistritz i 15 marca 1990 roku w Kontiolahti, a dziesięciokrotnie był najlepszy w sprincie: 4 kwietnia 1981 roku w Hedenäset, 13 lutego 1982 roku w Mińsku, 28 stycznia 1983 roku w Ruhpolding, 26 lutego 1983 roku w Anterselvie, 14 stycznia 1984 roku w Pontresinie, 14 lutego 1984 roku w Sarajewie, 8 marca 1984 roku w Oslo, 15 marca 1988 roku w Keuruu, 4 marca 1989 roku w Hämeenlinna i 16 marca 1991 roku w Canmore. Zwycięstwo w Canmore był jednocześnie jego ostatnim podium w zawodach tego cyklu. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1988/1989, kiedy zwyciężył w klasyfikacji generalnej. Rywalizację w sezonach 1982/1983, 1987/1988 i 1989/1990 kończył na drugiej pozycji, ulegając kolejno Peterowi Angererowi, Fritzowi Fischerowi (obaj z RFN) oraz Siergiejowi Czepikowowi z ZSRR. Ponadto w sezonie 1983/1984 był trzeci. W sezonie 1988/1989 wygrał też klasyfikację sprintu i był trzeci w klasyfikacji biegu indywidualnego, natomiast w sezonie 1989/1990 był drugi w biegu indywidualnym i trzeci w sprincie.

W 1981 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Lahti, zajmując 17. miejsce w biegu indywidualnym, ósme w sprincie i czwarte w sztafecie. Największe sukcesy osiągnął podczas mistrzostw świata w Mińsku rok później, gdzie zdobył trzy medale, jeden złoty i dwa srebrne. Najpierw zajął drugie miejsce w biegu indywidualnym, rozdzielając na podium Franka Ullricha z NRD i swego rodaka, Terje Krokstada. Trzy dni później zwyciężył w sprincie, wyprzedzając Ullricha i Władimira Alikina z ZSRR, zostając jednocześnie pierwszym Norwegiem, który zdobył ten tytuł. Następnie razem z Kjellem Søbakiem, Rolfem Storsveenem i Oddem Lirhusem wywalczył srebrny medal w sztafecie. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Anterselvie obronił tytuł mistrzowski w sprincie, zajmując ponadto trzecie miejsce w sztafecie. Z mistrzostw świata w Ruhpolding w 1985 roku wrócił z jednym medalem. W sprincie był tam drugi, plasując się za Frankiem-Peterem Roetschem z NRD, a przed Włochem Johannem Passlerem. Ostatni złoty medal zdobył na mistrzostwach świata w Feistritz w 1989 roku, gdzie okazał się najlepszy w biegu indywidualnym. Był dopiero drugim norweskim biathlonistą, który został mistrzem świata w tej konkurencji (pierwszym był Olav Jordet na MŚ 1965). W swej koronnej konkurencji, sprincie, był tym razem drugi, przegrywając z Frankiem Luckiem z NRD. Na tej samej imprezie zdobył też kolejny brązowy medal w sztafecie, razem z Geirem Einangiem, Gisle Fenne i Sylfestem Glimsdalem. Srebro w sprincie zdobył również na mistrzostwach świata w Mińsku/Oslo/Kontiolahti w 1990 roku, gdzie lepszy był tylko reprezentant NRD - Mark Kirchner. Trzy medale, ostatnie w karierze, zdobył także podczas mistrzostw świata w Lahti w 1991 roku, gdzie we wszystkich konkurencjach zajmował trzecie miejsce. Blisko kolejnych medali był jeszcze na rozgrywanych w 1993 roku w mistrzostwach świata w Borowcu, gdzie był czwarty w sprincie i biegu indywidualnym. W walce o podium lepsi okazali się dwaj Rosjanie, kolejno Siergiej Tarasow i Siergiej Czepikow.

Poza tym Kvalfoss wywalczył trzy medale na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie w 1984 roku. W pierwszej konkurencji, biegu indywidualnym, zajął trzecie miejsce, plasując się za Peterem Angererem z RFN i Frankiem-Peterem Roetschem z NRD. Trzy dni później został pierwszym norweskim mistrzem olimpijskim w sprincie, pokonując Angerera i kolejnego reprezentanta NRD - Matthiasa Jacoba. Na zakończenie igrzysk reprezentacja Norwegii w składzie: Odd Lirhus, Eirik Kvalfoss, Rolf Storsveen i Kjell Søbak wywalczyła drugie miejsce w sztafecie. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach w Calgary nie obronił tytułu mistrza olimpijskiego, nie stanął też na podium w żadnej z konkurencji. Zajął tam szóste miejsce w biegu indywidualnym, dwudzieste w sprincie oraz szóste w sztafecie. Brał również udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville w 1992 roku, gdzie w startach indywidualnych plasował się poza czołową czterdziestką, a wraz z kolegami z reprezentacji zajął piątą pozycję w sztafecie. Po tym jak nie wywalczył miejsca w ekipie Norwegii na Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1994 postanowił zakończyć karierę.

Po zakończeniu kariery zamieszkał w Oslo, gdzie pracował jako manager.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Rok Miejscowość Konkurencje
IN SP PU MS RL MR SR
1984 Sarajewo 3. 1. nd. nd. 2. nd.
1988 Calgary 6. 20. nd. nd. 6. nd.
1992 Albertville 57. 47. nd. nd. 5. nd.

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Rok Miejscowość Konkurencje
IN SP PU MS RL MR SR
1981 Lahti 17. 8. nd. nd. 4. nd.
1982 Mińsk 2. 1. nd. nd. 2. nd.
1983 Anterselva 14. 1. nd. nd. 3. nd.
1985 Ruhpolding 26. 2. nd. nd. 4. nd.
1986 Oslo 25. 12. nd. nd. 5. nd.
1987 Lake Placid 17. 41. nd. nd. 4. nd.
1989 Feistritz 1. 2. nd. nd. 3. nd.
1990 Oslo/Mińsk 10. 2. nd. nd. 4. nd.
1991 Lahti 3. 3. nd. nd. 3. nd.
1993 Borowec 4. 4. nd. nd. 9. nd.

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
1980/1981 4.
1981/1982 8.
1982/1983 2.
1983/1984 3.
1984/1985 7.
1985/1986 4.
1986/1987 4.
1987/1988 2.
1988/1989 1.
1989/1990 2.
1990/1991 11.
1991/1992 20.
1992/1993 32.
1993/1994 -

Miejsca na podium chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Lp. Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Lokata Pudła Czas biegu Strata Zwycięzca
1. 22 stycznia 1981 Włochy Anterselva Bieg indywidualny na 20 km 1. ? 1:13:10,9
2. 31 stycznia 1981 Ruhpolding Sprint na 10 km 3. ? 34:29,8 +29,8 Frank Ullrich
3. 4 kwietnia 1981 Szwecja Hedenäset Sprint na 10 km 1. 1 33:10,0
4. 10 lutego 1982 Mińsk Bieg indywidualny na 20 km 2. 0+0+1+1 1:07:17,0 +33,3 Frank Ullrich
5. 13 lutego 1982 Mińsk Sprint na 10 km 1. 1+1 33:03,2
6. 28 stycznia 1983 Ruhpolding Sprint na 10 km 1. 0+1 35:16,8
7. 26 lutego 1983 Włochy Anterselva Sprint na 10 km 1. 0+2 31:12,3
8. 4 marca 1983 Finlandia Lahti Sprint na 10 km 2. 0+0 32:46,9 +30,4 Algimantas Šalna
9. 7 stycznia 1984 Szwecja Falun Sprint na 10 km 3. 0+2 29:59,6 +10,3 Algimantas Šalna
10. 14 stycznia 1984 Szwajcaria Pontresina Sprint na 10 km 1. 0+1 29:29,4
11. 11 lutego 1984 Sarajewo Bieg indywidualny na 20 km 3. 2+1+1+1 1:11:52,7 +2:09,7 Peter Angerer
12. 14 lutego 1984 Sarajewo Sprint na 10 km 1. 1+1 30:53,8
13. 8 marca 1984 Norwegia Oslo Sprint na 10 km 1. 1+0 32:00,0
14. 16 lutego 1985 Ruhpolding Sprint na 10 km 2. 1+0 30:25,2 +50,9 Frank-Peter Roetsch
15. 15 marca 1986 Szwecja Boden Sprint na 10 km 3. 1+0 30:52,2 +30,3 Matthias Jacob
16. 24 stycznia 1987 Ruhpolding Sprint na 10 km 3. 1+1 28:28,1 +38,6 Fritz Fischer
17. 21 stycznia 1988 Włochy Anterselva Sprint na 10 km 2. 1+1 29:21,6 +19,1 Frank-Peter Roetsch
18. 15 marca 1988 Finlandia Keuruu Sprint na 10 km 1. 1 24:54,7
19. 17 marca 1988 Finlandia Jyväskylä Bieg indywidualny na 20 km 1. 1+0+0+0 58:02,4
20. 19 marca 1988 Finlandia Jyväskylä Sprint na 10 km 2. 1+1 27:28,8 +23,9 Franz Schuler
21. 17 grudnia 1988 Francja Les Saisies Sprint na 10 km 2. 1+1 30:06,5 +7,3 Frank Luck
22. 19 stycznia 1989 Borowec Bieg indywidualny na 20 km 3. 0+1+0+1 54:42,5 +1:38,0 Jan Matouš
23. 28 stycznia 1989 Ruhpolding Sprint na 10 km 2. 0+0 26:44,8 +13,2 Frank-Peter Roetsch
24. 7 lutego 1989 Austria Feistritz Bieg indywidualny na 20 km 1. 0+0+0+1 58:13,0
25. 11 lutego 1989 Austria Feistritz Sprint na 10 km 2. 1+0 28:08,7 +5,4 Frank Luck
26. 2 marca 1989 Finlandia Hämeenlinna Bieg indywidualny na 20 km 2. 0+0+0+1 1:06:02,0 +20,1 Aleksandr Popow
27. 4 marca 1989 Finlandia Hämeenlinna Sprint na 10 km 1. 0+1 33:22,7
28. 16 grudnia 1989 Austria Obertilliach Sprint na 10 km 3. 1+1 25:32,8 +4,0 Birk Anders
29. 19 stycznia 1990 Włochy Anterselva Sprint na 10 km 3. 1+1 28:50,6 +13,1 Jurij Kaszkarow
30. 20 stycznia 1990 Włochy Anterselva Bieg indywidualny na 20 km 3. 1+0+1+1 59:26,5 +27,0 Anders Mannelqvist
31. 1 lutego 1990 Austria Walchsee Bieg indywidualny na 20 km 2. 1 53:26,9 +1:20,6 Birk Anders
32. 10 marca 1990 Norwegia Oslo Sprint na 10 km 2. 1+1 25:48,9 +10,9 Mark Kirchner
33. 15 marca 1990 Finlandia Kontiolahti Bieg indywidualny na 20 km 1. 0+1+0+0 59:24,2
34. 17 stycznia 1991 Niemcy Ruhpolding Bieg indywidualny na 20 km 3. 0+1+0+0 53:12,7 +50,1 Pieralberto Carrara
35. 19 lutego 1991 Finlandia Lahti Sprint na 10 km 3. 2+0 30:48,1 +39,8 Mark Kirchner
36. 24 lutego 1991 Finlandia Lahti Bieg indywidualny na 20 km 3. 0+1+1+0 1:03:05,7 +32,6 Mark Kirchner
37. 16 marca 1991 Kanada Canmore Sprint na 10 km 1. 0+1 26:16,1

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]