Elżbieta Kowalewska (strzelczyni) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł dotyczy polskiej strzelczyni. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Elżbieta Kowalewska

Data urodzenia	16 stycznia 1953
Data śmierci	25 kwietnia 2012
Informacje klubowe
Klub	Zawisza Bydgoszcz
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Mistrzostwa świata srebro Berno/Thun 1974 Karabin pneum., 10 m, druż. Mistrzostwa Europy złoto Belgrad 1972 Karabin pneum., 10 m, druż. złoto Sofia 1975 Karabin stand., trzy poz., 50 m, druż. srebro Enschede 1974 Karabin pneum., 10 m srebro Enschede 1974 Karabin pneum., 10 m, druż. srebro Londyn 1975 Karabin pneum., 10 m, druż. brąz Vingsted 1974 Karabin stand., trzy poz., 50 m, druż. brąz Rzym 1977 Karabin stand., trzy poz., 50 m, druż. Mistrzostwa Europy juniorów złoto Eskilstuna 1972 Karabin stand., trzy poz., 50 m złoto Eskilstuna 1972 Karabin stand., trzy poz., 50 m, druż. złoto Linz 1973 Karabin pneum., 10 m srebro Wersal 1969 Karabin stand., trzy poz., 50 m, druż. srebro Suhl 1971 Karabin stand., trzy poz., 50 m brąz Wersal 1969 Karabin stand., trzy poz., 50 m brąz Wersal 1969 Karabin stand. leżąc, 50 m, druż. brąz Wiesbaden 1970 Karabin stand., trzy poz., 50 m, druż.

Elżbieta Kowalewska-Rutkowska (ur. 16 stycznia 1953^[1][2], zm. 25 kwietnia 2012)^[3] – polska strzelczyni, wicemistrzyni świata, wielokrotna medalistka mistrzostw Europy.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Zawodniczka klubu Zawisza Bydgoszcz, trenowała tam pod okiem swojego ojca Longina Kowalewskiego^[3][4]. Była wielokrotną medalistką mistrzostw Polski, w swoim pierwszym starcie na krajowych mistrzostwach zdobyła trzy złote i jeden srebrny medal (1969)^[3].

W zawodach juniorskich Kowalewska była ośmiokrotną medalistką mistrzostw Europy. W 1969 roku trzykrotnie stawała na podium. Indywidualnie zdobyła brąz w strzelaniu z karabinu standardowego w trzech pozycjach z 50 metrów, a w drużynie wywalczyła srebro (z Małgorzatą Paćko i Wandą Ryczko). Z tymi samymi zawodniczkami stanęła na trzecim stopniu podium w karabinie standardowym leżąc z 50 metrów. Rok później osiągnęła z drużyną trzecie miejsce w karabinie standardowym w trzech pozycjach z 50 metrów (także z Paćko i Ryczko). W 1971 roku została wicemistrzynią w karabinie standardowym w trzech pozycjach. Rok później wywalczyła podwójne mistrzostwo Europy w karabinie standardowym w trzech pozycjach (wraz z Bożeną Guz i Zdzisławem Moździrskim). Ostatni juniorski tytuł zdobyła w 1973 roku – było to złoto w karabinie pneumatycznym z 10 metrów^[5].

W seniorskich mistrzostwach Europy zdobyła siedem medali. Pierwszy medal zdobyła w 1972 roku w karabinie pneumatycznym z 10 metrów (z Ireną Wierzbowską i Bożeną Taysner). Kolejne trzy podia osiągnęła w 1974 roku. W Enschede została podwójną srebrną medalistką w tej samej konkurencji (w drużynie partnerowały jej Wierzbowska-Młotkowska i Paćko). Z kolei w Vingsted stanęła na trzecim stopniu podium w karabinie standardowym w trzech pozycjach drużynowo (wraz z Paćko i Eulalią Rolińską). W tej samej konkurencji, wraz z Bożeną Taysner i Małgorzatą Paćko, została mistrzynią Europy w Sofii w 1975 roku. Z kolei w Londynie była drużynową wicemistrzynią w karabinie pneumatycznym (z Taysner i Wierzbowską-Młotkowską). Ostatnie podium mistrzostw kontynentu osiągnęła w 1977 roku. Wraz z Bożeną Taysner i Eulalią Rolińską wywalczyła brąz w karabinie standardowym w trzech pozycjach z 50 metrów^[5].

Kowalewskiej udało się raz stanąć na podium mistrzostw świata. Została wicemistrzynią globu w 1974 roku w drużynowym strzelaniu z karabinu pneumatycznego z 10 metrów (wraz z Elżbietą Janik i Ireną Wierzbowską-Młotkowską). Jej wynik – 378 punktów – był najlepszym rezultatem w polskiej drużynie oraz czwartym osiągnięciem zawodów indywidualnych. Na tym samym turnieju była jeszcze piąta indywidualnie w karabinie standardowym w trzech pozycjach (570 punktów)^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Elzbieta KOWALEWSKA Poland (POL). issf-sports.org. [dostęp 2020-04-26]. (ang.).