French
DeutschEnrico Toti (1928) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 „Domenico Millelire”, okręt bliźniaczy „Enrico Toti” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki | 26 stycznia 1925 |
| Wodowanie | 14 kwietnia 1928 |
 Regia Marina | |
| Wejście do służby | 19 września 1928 |
| Wycofanie ze służby | 2 kwietnia 1943 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość | 86,5 metra |
| Szerokość | 7,8 metra |
| Rodzaj kadłuba | |
| Napęd | |
| 2 silniki Diesla Fiat, 2 silniki elektryczne Savigliano, 2 wały napędowe (1600 kW) | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg | 13 000 Mm @ 7 węzłów (powierzchnia) |
| Uzbrojenie | |
| 16 torped, 1 działo 120 mm 2 podwójne przeciwlotnicze nkm 13,2 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe | dziób: 4 x 533 mm |
| Załoga | 77 |
Enrico Toti – włoski dwukadłubowy okręt podwodny typu Balilla o wyporności nawodnej 1427 ton, zwodowany 14 kwietnia 1928 roku w stoczni Muggiano. Okręt wszedł do służby w marynarce wojennej Królestwa Włoch 19 września 1928 roku. Okręt był intensywnie wykorzystywany w latach 30. XX wieku, jednak po wybuchu II wojny światowej był już przestarzały i zbyt duży na przejrzyste wody Morza Śródziemnego[1]. Bazując w Tarencie, w początkowym okresie wojny prowadził ofensywne patrole, został jednak wkrótce skierowany do misji zaopatrzeniowych dla wojsk włoskich w północnej Afryce[2]. Okręt został unieruchomiony w 2 kwietnia 1943 roku i przesunięty do rezerwy[2]. Podczas II wojny światowej jedynym sukcesem jednostki było zatopienie w pojedynku torpedowo-artyleryjskim 15 października 1940 roku brytyjskiego okrętu podwodnego HMS „Triad”[1].
Okręt wypierał 1874 tony pod wodą, uzbrojony był w cztery wyrzutnie torpedowe kalibru 533 mm na dziobie oraz dwie wyrzutnie tego samego kalibru na rufie. Ponadto miał działo kal. 120 mm, a także 2 podwójne wkm kal. 13,2 mm[2][3]. Układ napędowy okrętu stanowiły dwa silniki Diesla Fiat oraz 2 silniki elektryczne Savigliano, 2 wały napędowe (1600 kW) a także pomocniczy silnik Diesla Fiat o mocy 425 KM, służący do rejsu z prędkością ekonomiczną[2]. Napęd główny okrętu zapewniał mu prędkość maksymalną 16 węzłów na powierzchni oraz 7 węzłów w zanurzeniu[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007, s. 226. ISBN 1-8510-9563-2.
- Robert Cecil Stern: The Hunter Hunted: Submarine Versus Submarine: Encounters From World War I To The Present. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 2007. ISBN 1-59114-379-9.