Epoka literacka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Epoka literacka – epoka w historii literatury powszechnej lub narodowej, w której dominują zbliżone do siebie kierunki literackie; epoka literacka może się składać z okresów literackich.

Granice epoki literackiej zwykle są nieostre, gdyż przejście od epoki do epoki wiąże się z głębokimi przemianami w kulturze i następuje zwykle stopniowo, w różnym tempie w różnych obszarach tejże. Zwykle jednak przejście między epokami związane jest z jakimś znaczącym wydarzeniem lub zespołem wydarzeń symbolizujących przemianę charakterystyczną dla danej epoki i stanowiącym zwyczajową cezurę między nią a epoką ją poprzedzającą. Istotnym elementem decydującym o charakterze epoki jest jej filozofia, określająca rodzaj formacji umysłowej i klimat intelektualny dla tworzonych utworów.

Epoki literackie literatury polskiej[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Młoda Polska. Dekadenci, melancholicy i sny o potędze. W: Ewa Paczoska: Przeszłość to dziś. II klasa liceum i technikum. Cz. 2. Warszawa: Wydawnictwo Piotra Marciszuka Stentor, 2005, s. 150, 151. ISBN 83-89315-08-4. (pol.).