Erazm Kuźma – Wikipedia, wolna encyklopedia

Erazm Kuźma
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1926
Wągrowiec

Data i miejsce śmierci

21 marca 2014
Szczecin

profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia literatury polskiej XX w., teoria literatury
Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Doktorat

1974

Habilitacja

1980

Profesura

1990

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Szczeciński

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Erazm Stanisław Kuźma (ur. 3 kwietnia 1926 w Wągrowcu, zm. 21 marca 2014 w Szczecinie[1]) – polski eseista i krytyk literacki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył filologię polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Od 1951 roku związany ze Szczecinem. W 1974 uzyskał stopień doktora za rozprawę o ekspresjonizmie. W 1980 został doktorem habilitowanym. W latach 1960-1966 był wykładowcą Studium Pedagogicznego. Od 1968 wykładał na WSP w Szczecinie. Później był wykładowcą na Uniwersytecie Szczecińskim[1]. W 1990 uzyskał stopień profesora. Od 1993 członek Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1973) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zginął tragicznie w wypadku drogowym potrącony na przejściu dla pieszych w Szczecinie[2]. Pochowany został na cmentarzu Centralnym w Szczecinie (kwatera 93A).

Twórczość wybrana[edytuj | edytuj kod]

  • Z problemów świadomości literackiej i artystycznej ekspresjonizmu w Polsce (1976)
  • Mit Orientu i kultury Zachodu w literaturze XIX i XX wieku (1980)
  • Między konstrukcją a destrukcją. Szkice z historii i teorii literatury (1994)[3]

Opracowania[edytuj | edytuj kod]

  • Nazwanie ziemi. Ziemia szczecińska w poezji (antologia – 1970)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]