Ermegarda – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ermegarda, Irmegarda, Irmgarda, Ermengarda, Irmengarda – imię żeńskie pochodzenia germańskiego, którego pierwszy człon to Ermen–, od germ. ermana („wielki, wszechogarniający” – imię półboga germańskiego), występujący w różnych imionach także w innych odmiankach, np. Ermina i Irmina (ta ostatnia wykształcona z poprzedniej, z podwyższoną artykulacją pierwszej samogłoski pod wpływem –i– w następnej sylabie). Człon drugi imienia wiąże się z germ. gardaz – „ogrodzenie, płot”, goc. garda – „pleciony płot, obora”, stsas. gardo, stwniem. garto – „ogród” i należy go rozumieć jako „ogrodzoną posiadłość”.

Imię to notowane było w Polsce już w średniowieczu w formach Ermegardis, Irmegardis[1], obecnie także m.in. jako Irmgarda[2], Irmgard, Ermgarda, Irmengarda, Irmingarda, Irmgart, Irmgarta[3]. Możliwe średniowieczne zdrobnienia i formy pochodne to Emma, Imma, Ermusza, Imka, Jimka[1].

Ermegarda i osoby noszące to imię w pozostałych wariantach imieniny obchodzą[edytuj | edytuj kod]

Znane osoby noszące imię Ermegarda[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Z. Klimek (opr.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, t. 5, Kraków 1997, ISBN 83-85579-14-1
  2. Jan Grzenia, Słownik imion, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2002, ISBN 83-01-13741-X, OCLC 830306364.
  3. Kazimierz Rymut, Słownik imion współcześnie w Polsce używanych, Kraków: IJP PAN, 1995, ISBN 83-85579-13-3, OCLC 835394324.
  4. Heiligenlexikon
  5. Heiligenlexikon
  6. Henryk Fros, Franciszek Sowa, Księga imion i świętych, t. 3, Kraków: Wydaw. WAM, 1998, ISBN 83-7097-464-3, OCLC 830206284.
  7. Heiligenlexikon