Esauł – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kozacki esauł na patrolu (ilustracja Louisa Valleta, 1893)

Esauł[1], asauł (z tur. jasauł) – stopień oficerski w wojskach kozackich carskiej Rosji[2].

Ogólnie określano tak również dowódcę oddziału kawalerii w wojsku kozackim albo tatarskim. W dawnym wojsku polskim odpowiadał husarskiemu namiestnikowi. U Kozaków zaporoskich osauł (także asauł, asauła, asawuł) był adiutantem atamana koszowego[3]. Na Rusi określenie to odnoszono do strażnika polowego (dozorcy) lub włodarza[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Termin ze słownictwa kozaków dońskich.
  2. Słownik wyrazów obcych PWN. Warszawa: PWN, 1991, s. 244.
  3. Mała encyklopedia powszechna PWN. Warszawa: PWN, 1969, s. 264; albo zastępcą (według Słownika wyrazów obcych PWN, dz. cyt.)
  4. M. Arcta Słownik wyrazów obcych. Warszawa: Wyd. S. Arcta, 1947, s. 18.