Eszelon (wojsko) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Eszelon (franc. echelon, łac. scala = drabina) – w dawnych armiach na zachodzie Europy schodo-podobny szyk uderzeniowy oddziałów, przy czym każdy kolejny oddział był o kilka szeregów cofnięty w stosunku do poprzedzającego. Nazywano tak też oddziały uderzeniowe (eszelon czołowy) i siedziby dowództw (eszelon tyłowy), a do lat trzydziestych XX wieku każde dowolne ugrupowanie samolotów, okrętów lub czołgów.

W polskiej nomenklaturze to nazwa wojskowej jednostki transportowej, jak kolumna wozów, samochodów lub wagonów kolejowych z zaopatrzeniem.

W Rosji, w latach wojny domowej 1917–1920, eszelony służyły walczącym stronom jako ruchome bazy zaopatrzeniowe posuwające się tuż za frontem i zapewniające oddziałom m.in. łączność telefoniczną. Eszelony były szczególnie chronione przez wojska frontowe jako główne źródło zaopatrzenia.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001, ISBN 83-01-13506-9.