Ewa Paczoska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ewa Paczoska
(Ewa Gaworska)

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1952 Warszawa
Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia literatury polskiej, literatura pozytywizmu i Młodej Polski
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1983 – literaturoznawstwo Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	24 marca 1997 – literaturoznawstwo Uniwersytet Warszawski
Profesura	8 czerwca 2006
Wykładowczyni
Jednostka	Wydziału Polonistyki UW
Stanowisko	Dyrektorka Instytutu Literatury Polskiej
Okres zatrudn.	od 1974
Odznaczenia

Ewa Paczoska z d. Gaworska (ur. 2 stycznia 1952 w Warszawie) – profesor historii literatury polskiej, poetka i piosenkarka. Pracuje na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Córka Henryka Gaworskiego i Natalii z d. Traczyk, księgarki. Uczęszczała do XLIX Liceum Ogólnokształcącego im. Z. Modzelewskiego w Warszawie. Po zdaniu matury w 1969 podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim^[1].

Po uzyskaniu w 1974 magisterium podjęła pracę na Wydziale Polonistyki UW w Zespole do badań nad życiem literackim Warszawy 1865-1895, którego przez kilka lat była sekretarzem. W 1978 podjęła stacjonarne studia doktoranckie. W 1983 doktoryzowała się na podstawie rozprawy pt. Krytyka literacka pozytywistów (promotorka: Janina Kulczycka-Saloni). W 1984 podjęła pracę jako adiunktka na Wydziale Humanistycznym Filii UW w Białymstoku, przez kilka lat kierowała tam Zakładem Literatury. W 1995 powróciła na Wydział Polonistyki UW, obejmując kierownictwo Zakładu Literatury i Kultury Drugiej Połowy XIX Wieku Instytutu Literatury Polskiej. W 1997 uzyskała na UW habilitację na podstawie książki „Lalka”, czyli rozpad świata i otrzymała stanowisko profesor nadzwyczajnej. W 2006 uzyskała tytuł profesora. W latach 2002–2007 była zatrudniona także na Wydziale Nauk Humanistycznych i Społecznych Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej. Od 2012 pełni funkcję dyrektorki Instytutu Literatury Polskiej Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego^[2][1].

Jako uczona zajmuje się literaturą drugiej połowy XIX wieku. Napisała wiele książek dotyczących tego okresu, m.in. „Lalka”, czyli rozpad świata, Krytyka literacka pozytywistów, Dojrzewanie, dojrzałość i niedojrzałość. Od Bolesława Prusa do Olgi Tokarczuk, Prawdziwy koniec XIX wieku.

Ewa Paczoska jest autorką i współautorką kilku podręczników licealnych. Współorganizowała także Olimpiadę Literatury i Języka Polskiego^[1]. Odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi^[3].

W 2021 została członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego^[4].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

W pracy artystycznej posługuje się swoim panieńskim nazwiskiem Gaworska. W latach 70. i 80. XX w. wraz z Markiem Majewskim współtworzyła zespół z kręgu piosenki studenckiej Zegar z kukułką (reaktywowany w roku 2012 w ramach festiwalu OPPA)^[5]. Wydała dwie płyty: Stały meldunek i Portowe gadanie^[6], a także trzy tomiki poezji: Wiersze uzbierane, Pani poetka pisze, Nierówne światło^[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

• Informacje na podstawie szkicu biograficznego z: Ewa Paczoska, „Lalka”, czyli rozpad świata, Wydawnictwo Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2008.
• Prof. Ewa Paczoska, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2009-07-26] .^{[martwy link]}

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

• Prawdziwy koniec XIX wieku : śladami nowoczesności (2010) w bibliotece Polona