Feakowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Feakowie (gr. Φαίακες^[1]) – w mitologii greckiej lud zamieszkujący wyspę Scherię, którą władał Alkinoos.

Feakowie zamieszkiwali na wyspie Scherii. Cechowała się ona niezwykłym klimatem, nie zapadała bowiem na niej zima^[2]. Lokalizuje się Scherię na Korkyrze^[3].

Feakowie trzymali się z dala od innych ludzi. Wiedli zbożne i spokojne życie. Mieszkali wygodnie, śpiąc w miękkich łóżkach i zażywając przed spoczynkiem kąpieli w ciepłej wodzie. Czas spędzali na wiecznej uczcie, na muzyce i oglądaniu igrzysk oraz tańcach^[2]. Królewna grała także w piłkę^[4]. Nie prowadzili wojen. Ich życie rozbitkom przybyłym na wyspę wraz z Odyseuszem zdawało się bajkowe^[2].

Zamieszkiwali na wyspie, za podstawę transportu mieli żeglugę, w której to osiągnęli mistrzostwo. Budowali okręty podróżujące z szybkością myśli i też sterowane za pomocą myśli, bez steru, jakby ożywione, a nawet obdarzone własną duszą. Nie mogli ich dostrzec przedstawiciele innych ludów, okręty feackie skrywały bowiem mgły i chmury. Za morze Feakowie wedle jednych źródeł wyprawiali się jednak wyłącznie dla przyjemności, stroniąc od wojny i nie uprawiając zamorskiego handlu^[2], wedle innych zaś handlowali^[1][5]. Zawsze przemieszczali się po spokojnym morzu, nie znając burzy czy niebezpieczeństwa^[2].

Początków ludu Feaków upatruje się w Fajaksie^[1], synu Posejdona i porwanej przez niego nimfy Korkyry^[6], wodzu, pod przywództwem którego Feakowie opuścili zamieszkiwaną wcześniej Hyperię, skąd przepędzili ich Cyklopowie^[1]. Rzeczony Fajaks spłodził dwóch synów, z których pierwszy, Alkinoos, objął po nim rządy nad Feakami. Drugi syn, Lokros, osiedlił się w Italii, dając początek Lokryjczykom^[6].

Pierwszym królem Feaków był Nausitos, syn Posejdona zrodzony z Periboji^[7].

Za czasów Odyseusza Feakami rządził władca imieniem Alkinoos^[2], wnuk Posejdona. Jego żona nazywała się Arete, córka zaś Nauzykaa^[3]. Zamieszkiwał on w spiżowym pałacu o złotych drzwiach, zdobionym stojącymi na postumentach rzeźbami młodzieńców trzymających pochodnie, zapalane w trakcie długich, nocnych biesiad. Tam na zdobionych krzesłach rozstawionych na haftowanych dywanach zasiadali królewscy biesiadnicy, pijąc i śmiejąc się pod przewodnictwem monarchy i jego żony. Za pałacem Alkinoosa zasadzono sad bogaty w drzewa rodzące owoce przez cały rok. Rosły tam jabłonie, grusze, śliwy, figi i granaty^[2].

Na Scherii zatrzymali się też kiedyś argonauci^[3], uciekający z Kolchidy ze złotym runem. Kolchidzki władca Ajetes przyjaźnił się był niegdyś z Alkinoosem. Ten ostatni, dowiedziawszy się o przybyciu uciekinierów na Scherię, zażądał wydania mu córki swego przyjaciela Medei. Władca Scherii dodał jednak warunek dziewictwa Medei. Jazon zadziałał szybko^[8]. U Feaków odbył się wobec tego ślub Jazona z Medeą^[5].

Na wyspę przybył, zagnany sztormem gniewnego Posejdona, utrudzony latami wędrówek Odyseusz, syn Laertesa. Początkowo spotkał królewską córkę Nauzykaę, która udzieliła mu pomocy, karmiąc i ubierając. Wstąpił do królewskiego pałacu, gdzie podczas uczty opowiedział biesiadującym swe przygody. Wniósł zarazem prośbę o pomoc w dotarciu do domu, wyspy Itaki. Feakowie dobrze przyjęli bohatera. Obdarzyli go drogocennymi darami, droższymi jeszcze, niż te, które niegdyś Odyseusz zrabował w Troi. Zabrali go też na statek, który zawiózł Laertydę na Itakę. Odys zasnął podczas podróży, śniąc o Nauzykai. Feakowie wystawili go śpiącego na brzeg, ukrywając w pobliskich skałach dane mu skarby^[2]. Czyn ten wywołał gniew Posejdona. Królewski okręt zamienił on w kamień, zburzył też port na Scherii^[3] bądź otoczył miasto niedostępnymi górami^[1]. Jeden z mitów przypisuje Nauzykai jako męża Telemacha, syna Odysa^[9], i z tego związku syna imieniem Persepolis^[10]. Inny wskazuje, że był on synem Nauzykai i samego Odysa^[11].

W starożytności Feaków uznawano za rzeczywiście istniejący, a nie mitologiczny, lud^[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]