Feliks Róg-Mazurek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Feliks Róg-Mazurek

Feliks Mazurek

Róg

podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1914 Bochum
Data i miejsce śmierci	10 sierpnia 1971 Poznań
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Komenda Obrońców Polski Polska Armia Ludowa Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	69 Pułk Piechoty Oddział partyzancki radomsko-kielecki PAL Naczelne Dowództwo Wojska Polskiego Ministerstwo Obrony Narodowej
Stanowiska	Dowódca kompanii cyklistów Szef Sztabu Komendy Naczelnej PAL Komendant Okręgu Radom PAL Dowódca oddziału partyzanckiego Oficer dyspozycyjny ND WP Inspektor WF i PW Państwowego Urzędu WF i PW Zastępca dowódcy pułku piechoty ds. liniowych
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa wojna obronna powstanie warszawskie
Późniejsza praca	Dyrektor Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu Dyrektor Biblioteki Głównej Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu
Odznaczenia

Feliks Róg-Mazurek, właściwie Feliks Mazurek, pseudonim Róg (ur. 17 sierpnia 1914 w Wattenscheid, dzielnicy Bochum, zm. 10 sierpnia 1971 w Poznaniu) – polski bibliotekarz, socjolog i prawnik, podpułkownik Ludowego Wojska Polskiego. Dyrektor Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Franciszka, w 1936 ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy w stopniu podporucznika. Od października 1936 do grudnia 1937 był nauczycielem szkoły powszechnej w Wołkowysku a także instruktorem wychowania fizycznego i PW w Okręgowym Urzędzie WF i PW w Grodnie. Dowodził kompanią cyklistów 69 Pułku Piechoty w czasie kampanii wrześniowej. Po klęsce znalazł się w Komendzie Obrońców Polski, przekształconej w 1943 w Polską Armię Ludową podległą RPPS. W sierpniu 1944, po wybuchu powstania warszawskiego, objął w stopniu podpułkownika stanowisko Szefa Sztabu Komendy Naczelnej PAL. W październiku 1944 został komendantem Okręgu PAL Radom i dowódcą oddziału partyzanckiego tej organizacji. Po wyzwoleniu przyjęty do ludowego Wojska Polskiego jako oficer dyspozycyjny Naczelnego Dowódcy WP. Z wynikiem celującym ukończył Wyższą Szkołę Oficerską WP w Rembertowie. Pracował jako Inspektor WF i PW w Państwowym Urzędzie WF i PW przy MON. Od lutego 1946 do stycznia 1947 zastępca dowódcy 14 Kołobrzeskiego Pułku Piechoty ds. liniowych. Zdemobilizowany na własną prośbę z powodu choroby^[1].

Biblioteką Raczyńskich kierował w latach 1949-1953. Rozpoczął akcję tworzenia sieci filii w mieście, które umożliwiały szeroki dostęp do książek mieszkańcom. Tym samym po raz pierwszy w historii księgozbiór Biblioteki stał się masowo dostępny do wypożyczania na zewnątrz, a nie przede wszystkim w czytelniach. Podczas jego kadencji rozpoczęto odbudowę gmachu głównego, spalonego podczas działań wojennych w 1945 (autorką projektu budowlanego była Janina Czarnecka, a nadzór autorski i wyposażenie wnętrz przydzielono jej mężowi - Władysławowi Czarneckiemu, przy współpracy Zygmunta Skupniewicza^[2]). Układ wnętrza częściowo zmieniono, perspektywicznie myśląc o dobudowie nowego skrzydła od północy (stało się to dopiero w 2013)^[3]. W latach 1953-1957 kierował Biblioteką Główną Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu^[4]. Był autorem mocno propagandowego dzieła o Cytadelowcach - Poznaniacy w walkach o Cytadelę (1948), w którym ukrywał fakty dotyczące przymuszania mieszkańców do szturmu na Fort Winiary przez żołnierzy Armii Czerwonej^[5].

Został pochowany na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu^[6].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Order Krzyża Grunwaldu III klasy - 28 grudnia 1945
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari - 20 września 1944^[1]
• czterokrotnie Krzyż Walecznych - min. 18 listopada 1944
• Krzyż Partyzancki - 1 września 1946
• Medal za Warszawę 1939-1945 - 5 lipca 1946
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 - 9 maja 1946
• Odznaka Grunwaldzka - 15 lipca 1946
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” - 7 marca 1946 (Związek Radziecki)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]