Flint (optyka) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Flint – szkło optyczne o wysokiej zdolności rozszczepiania światła. Razem ze szkłem crown stosowany do korekcji aberracji chromatycznej w układach optycznych np. obiektywach achromat. Szkło flint ma współczynnik załamania światła w granicach 1,55–1,9 (dla czystego szkła: 1,50–1,54) i dużą dyspersję (liczbę Abbego ok. 50–55 lub mniej).

Przybliżony skład chemiczny[edytuj | edytuj kod]

• kwarc (SiO₂) – ok. 62%
• tlenek sodu (Na₂O) – ok. 6%
• tlenek potasu (K₂O) – ok. 8%
• tlenek ołowiu (PbO) – 24%

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

• apochromat