Francesco Roberti – Wikipedia, wolna encyklopedia

Francesco Roberti
Kardynał prezbiter
ilustracja
Herb duchownego Dominus robur meum
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

7 lipca 1889
Pergola

Data i miejsce śmierci

16 lipca 1977
Rzym

Prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej
Okres sprawowania

1959–1969

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

3 sierpnia 1913

Nominacja biskupia

5 kwietnia 1962

Sakra biskupia

19 kwietnia 1962

Kreacja kardynalska

15 grudnia 1958
Jan XXIII

Kościół tytularny

S. Maria in Cosmedin
SS. XII Apostoli

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

19 kwietnia 1962

Konsekrator

Jan XXIII

Współkonsekratorzy

Giuseppe Pizzardo
Benedetto Aloisi Masella

Francesco Roberti (ur. 7 lipca 1889 w Pergola, zm. 16 lipca 1977 w Rzymie) – włoski kardynał, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1902–1913 studiował na Pontyfikalnym Seminarium Rzymskim. 3 sierpnia 1913 otrzymał w rodzinnej miejscowości święcenia kapłańskie. Pracował następnie duszpastersko w diecezji rzymskiej. W latach 1916–1929 rektor niższego Seminarium Rzymskiego. Był też wykładowcą prawa kanonicznego na Ateneum "S. Apolinare" (1918–1938). Od 1927 sprawował funkcję adwokata w Rocie Rzymskiej. Jako wykładowca założył i był redaktorem czasopisma "Apollinaris". W latach 1931–1936 podsekretarz w Kongregacji ds. Seminariów i Uniwersytetów. Następnie został audytorem w Rocie Rzymskiej. W latach 1937–1943 dziekan Pontyfikalnego Instytutu "Utriusque Iuris". W latach późniejszych związany z Wikariatem Rzymu, Kongregacją Soboru i Sekretariatem Stanu.

Na konsystorzu z grudnia 1958 otrzymał kapelusz kardynalski i diakonię Santa Maria in Cosmedin. Od 14 listopada 1959 prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej. Jako że od 1962 roku wszyscy kardynałowie mieli być biskupami, Roberti wraz z jedenastoma kolegami z kolegium przyjął sakrę z rąk Jana XXIII w dniu 19 kwietnia 1962. Otrzymał wówczas stolicę tytularną Colonnata. Brał udział w konklawe 1963. 26 czerwca 1967 otrzymał nowy kościół tytularny SS. XII Apostoli, a on sam został kardynałem prezbiterem. 26 marca 1969 przeszedł na emeryturę. Pochowany został w rodzinnej miejscowości.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]