Frank De Winne – Wikipedia, wolna encyklopedia

Frank De Winne
Frank Viscount De Winne
Data i miejsce urodzenia	25 kwietnia 1961 ; Gandawa
Narodowość	belgijska
Status	aktywny
Funkcja	inżynier pokładowy, dowódca
Łączny czas misji kosmicznych	198 dni 17 godzin 34 minuty
Misje	Sojuz TMA-1/TM-34,; Sojuz TMA-15,; Ekspedycja 20,; Ekspedycja 21
Stopień wojskowy	generał brygady FAB
Wyuczony zawód	pilot wojskowy
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Frank Luc De Winne (ur. 25 kwietnia 1961 w Gandawie) – inżynier, pilot wojskowy, drugi belgijski astronauta.

Wykształcenie oraz służba wojskowa[edytuj | edytuj kod]

1979 – w Lier ukończył Królewską Szkołę Kadetów.
1984 – został absolwentem Królewskiej Akademii Wojskowej w Brukseli. Tytuł magistra uzyskał w dziedzinie telekomunikacji oraz inżynierii wodnej i lądowej.
1986-1989 – służył jako pilot Mirage 5 w belgijskich siłach powietrznych.
1989–1992 – pracował w firmie Sagem w Paryżu. Zajmował się zagadnieniami związanymi z poprawa bezpieczeństwa samolotów Mirage.
1991 – z wyróżnieniem ukończył kurs sztabowy w Defense College w Brukseli
1992 – w Boscombe Down (Anglia) zakończył szkolenie w Królewskiej Szkole Pilotów Doświadczalnych. Od grudnia przez rok służył w departamencie badań belgijskich sił powietrznych.
1994–1995 – odpowiadał za bezpieczeństwo lotów w bazie w Beauvechain.
1995–1996 – służył w amerykańskiej bazie lotniczej Edwards w Kalifornii uczestnicząc ramach programu European Participating Air Forces jako pilot doświadczalny w modernizacji samolotu F-16.
1996 – od lipca przez ponad dwa lata był w belgijskich siłach powietrznych odpowiedzialnym za program testowania nowych typów samolotów i ich wyposażenia.
1998−2000 – dowodził stacjonującą w bazie Kleine Brogel (Belgia) 349 eskadrą myśliwców. Podczas operacji NATO Allied Force na Bałkanach był dowódcą belgijsko-holenderskiej grupy lotniczej. Wykonał wówczas 17 lotów bojowych.

W sumie na różnych typach samolotów m. in F-16, Tornado, Jaguar i Mirage wylatał ponad 2 300 godzin.

Kariera astronauty[edytuj | edytuj kod]

1991–1992 – był belgijskim kandydatem do tworzonego europejskiego korpusu astronautów. Ostatecznie jednak nie znalazł się wśród szóstki finalistów.
2000 – w styczniu został członkiem korpusu astronautów ESA.
2001 – w sierpniu w Centrum Wyszkolenia Kosmonautów im. J. Gagarina w Gwiezdnym Miasteczku rozpoczął szkolenie podstawowe oraz naukę języka rosyjskiego. Pod koniec roku został przydzielony do podstawowej załogi 4 krótkotrwałej misji na Międzynarodową Stację Kosmiczną zaplanowanej na jesień 2002.
2002 – w kwietniu rozpoczął treningi na zmodyfikowanym Sojuzie (serii TMA). Blisko 11-dniowy lot w kosmos odbył na przełomie października i listopada 2002 na pokładzie Sojuza TMA-1.
2006 – został wyznaczony do załogi dublerów 16 stałej ekspedycji na ISS.
2007 – otrzymał przydział do podstawowej załogi Sojuza TMA-15, którego start zaplanowano na maj 2009.
2008 – 21 listopada NASA w oficjalnym komunikacie podała składy załóg Ekspedycji 20 – 26. De Winne został mianowany inżynierem lotu ekspedycji 20 oraz dowódcą ekspedycji 21.^[1]
2009 – 27 maja wystartował w kosmos na pokładzie Sojuza TMA-15. Na Ziemię powrócił 1 grudnia 2009.

Loty kosmiczne[edytuj | edytuj kod]

Sojuz TMA-1

Swój pierwszy w kosmos Frank De Winne rozpoczął na pokładzie statku kosmicznego Sojuz TMA-1 30 października 2002. Dowódcą misji był Siergiej Zalotin, a drugim inżynierem pokładowym Jurij Łonczakow, który do załogi został włączony na miesiąc przed startem. Nastąpiło to z uwagi na skreślenie z jej składu kandydata na trzeciego kosmicznego turystę Jamesa L. Bass – członka zespołu *NSYNC. Drugiego dnia lotu, 1 listopada 2002 statek połączył się z Międzynarodową Stacją Kosmiczną, a jego załoga przeszła na pokład kompleksu orbitalnego. Podczas wspólnego lotu obie ekipy przeprowadziły w sumie 22 eksperymenty naukowe m.in. z biologii, geofizyki i medycyny, które przygotowali specjaliści z Rosji, Belgii i ESA. Statek Sojuz TMA-1 pozostał przycumowany do ISS do dyspozycji 5 stałej załogi. 10 listopada 2002 astronauci powrócili na Ziemię w kapsule Sojuza TM-34 lądując około 100 km NE od Arkałyku.

Sojuz TMA-15

Podczas pobytu na stacji ISS wziął udział w drugim bezpośrednim połączeniu radiowym z Polską. W ramach projektu Centrum Nauki Kopernik – Niebo nad Warszawą odpowiedział na kilkanaście pytań zadanych przez polskie dzieci^[2].

Odznaczenia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Joe Bill Dryden Semper Viper Award od firmy Lockheed za śmiałe awaryjne lądowanie na samolocie F-16 w gęsto zaludnionym obszarze w pobliżu Leeuwarden w Holandii, aby uniknąć wodowania w IJsselmeer (1997). Był pierwszym pilotem spoza Stanów Zjednoczonych, który otrzymał to wyróżnienie
Order Korony
Order Oranje-Nassau za odwagę podczas operacji NATO Allied Force na Bałkanach (1999)
23 grudnia 2002 belgijski król Albert II nadał mu tytuł wicehrabiego
Order Przyjaźni (2003, Rosja)
Doktorat Honoris Causa University of Limburg (2003)
Medal „Za zasługi w podboju kosmosu” (2011, Rosja)^[3]

Wykaz lotów[edytuj | edytuj kod]

Loty kosmiczne, w których uczestniczył Frank De Winne
Nr	Data startu	Statek kosmiczny	Data lądowania	Statek kosmiczny	Funkcja	Czas trwania
1	30 października 2002	Sojuz TMA-1	10 listopada 2002	Sojuz TM-34	Inżynier pokładowy	10 dni 20 godzin 53 minuty i 9 sekund
2	27 maja 2009	Sojuz TMA-15	23 listopada 2009	Sojuz TMA-15	Inżynier pokładowy / Dowódca Ekspedycji 21	187 dni 20 godzin 41 minut 38 sekund
Łączny czas spędzony w kosmosie – 198 dni 17 godzin 34 minuty i 47 sekund