French
DeutschFritz Klein (esesman) – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 SS-Hauptsturmführer | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1910–1915 |
| Formacja | |
| Stanowiska | lekarz w Auschwitz-Birkenau, Neuengamme, Bergen-Belsen |
| Główne wojny i bitwy | |
.png){kind=small}
Fritz Klein (ur. 24 listopada 1888, zm. 13 grudnia 1945 w Hameln) – jeden z lekarzy SS pełniących służbę w niemieckich nazistowskich obozach koncentracyjnych.
Był Niemcem pochodzącym z Rumunii, urodził się w Codlea (niem. Zeiden), wówczas w Austro-Węgrzech. W okresie od 1 kwietnia 1910 do 30 września 1910 służył w armii Austro-Węgier: I Tyrolskim Pułku Piechoty (I Tirolischen Jägerregiment). W sierpniu 1914 został powołany ponownie do czynnej służby w wojsku i brał udział w I wojnie światowej na froncie wschodnim, gdzie 15 marca 1915 dostał się do niewoli rosyjskiej. W okresie międzywojennym po zmianie granic przez 3 lata służył w armii rumuńskiej. 16 maja 1943 został wcielony do czynnej służby w Waffen-SS i przydzielony do obozowej służby zdrowia SS w Auschwitz-Birkenau, gdzie – do 15 grudnia 1944 – pełnił funkcję lekarza obozowego SS (SS-Lagerarzt) i lekarza oddziałów SS (SS-Truppenarzt) w KL Auschwitz I – Stammlager i KL Auschwitz II – Birkenau, a następnie w Neuengamme, gdzie przebywał do 15 marca 1945. Został stąd przeniesiony do Aufenhaltslager (AL) Bergen-Belsen na stanowisko lekarza obozowego SS, które piastował do jego likwidacji w 1945 r.
Według relacji więźniów, którzy mieli z Kleinem do czynienia, sprawiał wrażenie, że ma sumienie i był mniej sadystyczny od swoich kolegów, też lekarzy SS, Josefa Mengele czy Friedricha Entressa. Jednocześnie był zatwardziałym antysemitą i aprobował Holocaust z moralnego punktu widzenia. Uważał, że „Żydzi są zropiałym wyrostkiem robaczkowym Europy, który należy usunąć skalpelem”. Gorliwie brał więc w Auschwitz udział w selekcjach Żydów przywożonych do Birkenau celem zagazowania, posyłając ogromną większość z nich na śmierć. Dokonywał też, także w obozach Neuengamme i Bergen-Belsen, selekcji chorych więźniów, co równało się ich zagazowaniu, i nie miał w tym zakresie żadnych zahamowań.
Po wojnie został schwytany przez aliantów i oskarżony w procesie załogi Bergen-Belsen o zbrodnie popełnione w tym obozie. Trybunał brytyjski uznał Kleina za winnego i skazał 17 listopada 1945 na śmierć przez powieszenie. Wyrok wykonano 13 grudnia 1945 w Hameln.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- W. Benz, Der Holocaust, München 1995, s. 99, 101.
- I. Białówna, Z historii rewiru w Brzezince, [w:] Okupacja i medycyna. Piąty wybór artykułów z Lekarskiego-Oświęcim” z lat 1965–1981, Warszawa 198, s. 102, 110, 111.
- E. Kolb, Bergen-Belsen. Vom „Aufenhaltslager” Konzentrationslager 1943–1945, Hannover 1996, s. 56, 60.
- A. Lasik, Die Personalbesatzung des Gesundheitsdienstes der im Konzentrationslager Auschwitz-Birkenau in den Jahren 1940–1945, [w:] „Hefte von Auschwitz”, Nr 20 (1997), s. 311.
- A. Lettich, Trente-quatre mois dans les concentration, Tours 1946, s. 57.
- F. L. MacLean, The Camp Men. The SS-Officers Who Ran the Concentration Camp System, F. Atglen PA 1999, s. 127.
- G. L. Posner, J. Ware, Mengele. Polowanie na anioła śmierci, Kraków 2000, s. 48, 103.
- A. E. Wenck, Zwischen Menschenhandel und „Endlösung”. Das Konzentrationslager Bergen-Belsen, Paderborn 2000, s. 132, 351, 373, 380.
- J. Zasępa, Obozowe wspomnienia matki, [w:] Numery mówią. Wspomnienia więźniów KL Auschwitz, Katowice 1980, s. 156