Front Północno-Zachodni (radziecki) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Front Północno-Zachodni
Северо-Западный фронт
Historia
Państwo

 ZSRR

Sformowanie

1939

Rozformowanie

1943

Dowódcy
Pierwszy

komandarm Siemion Timoszenko

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Formacja

Armia Czerwona

Podległość

Stawka

Skład

8 Armia
11 Armia
27 Armia

Front Północno-Zachodni (ros. Северо-Западный фронт) – jedno z wielkich operacyjno-strategicznych ugrupowań wojsk Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na zachodnim terytorium ZSRR, działający podczas wojny z Niemcami w czasie II wojny światowej.

Formowania i walki[edytuj | edytuj kod]

W czasie ataku Niemiec na ZSRR jego oddziały walczyły z wojskami niemieckiej Grupy Armii „Północ” (Bitwa pod Rosieniami). W ciągu kilku pierwszych tygodni wojny niemiecko – radzieckiej wojska Frontu zostały wyparte z Litwy, Łotwy, Estonii oraz terenów rosyjskich na zachód od Leningradu. Porażka wojsk Frontu doprowadziła do blokady Leningradu. Pobite wojska Frontu zostały odrzucone aż na wyżynę Wałdaj, gdzie w skład Frontu została włączona (34 Armia). W kolejnych miesiącach 1941, pomimo kilku przeciwuderzeń, front nie poprawił swojego położenia. Dopiero zimą 1941/1942 w wyniku Operacji toropiecko-chołmskiej (por: Kontrofensywy sowieckie 1941/1942) wojska Frontu okrążyły pod Diemiańskiem wojska 16 Armii niemieckiej. Wiosną 1942 wojska niemieckie przebiły korytarz do okrążonych wojsk w wyniku czego powstał „występ diemiański”. W tym czasie Front składał się z: 1 Armii Uderzeniowej, 11 Armii i 34 Armii.

W latach 1942–1943 jego głównym zadaniem była blokada tzw. „występu diemiańskiego”, aż do niemieckiej ewakuacji wiosną 1943 roku. Następnie do końca 1943 roku blokował Niemców w rejonie jeziora Ilmień, gdzie 20 listopada 1943 został rozformowany. Jego wojska (1 Armia Uderzeniowa, 22 Armia oraz 34 Armia) podporządkowano sąsiednim frontom.

I formowanie[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy sformowany w trakcie wojny ZSRR z Finlandią zimą 1939/1940. Powstał 7 stycznia 1940 na bazie dowództwa Leningradzkiego Okręgu Wojskowego w celu koordynacji działań 7 i 13 Armii. Po zakończeniu wojny zimowej Front Północno-Zachodni został z powrotem przekształcony w Leningradzki Okręg Wojskowy.

II formowanie[edytuj | edytuj kod]

Front został ponownie sformowany około 20 czerwca 1941 w wyniku przekształcenia dowództwa Nadbałtyckiego Specjalnego Okręgu Wojskowego[1].

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

22 czerwca 1941 w skład frontu wchodziły:

Liczył on łącznie 25 dywizji (w tym cztery pancerne i dwie zmotoryzowane[2]), 1 brygadę strzelecką oraz 3 brygady powietrznodesantowe. Łącznie liczył 440 tysięcy żołnierzy, 7 467 dział i moździerzy, 1 514 czołgów oraz 1 814 samolotów[2].

Dowództwo frontu[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy frontu
stopień imię i nazwisko okres pełnienia służby
komandarm Siemion Timoszenko od 30 listopada 1939[3]
generał pułkownik Fiodor Isidorowicz Kuzniecow ok. 20 VI 1941 – 3 VII 1941
generał major Piotr Sobiennikow 4 lipca 1941 – 23 lipca 1941
generał porucznik/gen. płk Pawieł Kuroczkin 23 VIII 1941 – 5 X 1942
marszałek Związku Radzieckiego Siemion Timoszenko 5 X 1942 – 14 III 1943
generał pułkownik Iwan Koniew 14 III 1943 – 22 VI 1943
generał pułkownik Paweł Kuroczkin 23 VI 1943 – 20 XI 1943

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]