Fryderyk II Łagodny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fryderyk II Łagodny
Ilustracja
ilustracja herbu
książę elektor Saksonii
Okres

od 1428
do 7 września 1464

Poprzednik

Fryderyk I Kłótnik

Następca

Ernest I

landgraf Turyngii
Okres

od 1440
do 1445

Poprzednik

Fryderyk IV

Następca

Wilhelm II

margrabia Miśni
Okres

od 1428
do 1464

Poprzednik

Fryderyk I Kłótnik

Następca

Wilhelm III

Dane biograficzne
Dynastia

Wettynowie

Data i miejsce urodzenia

22 sierpnia 1412
Lipsk

Data i miejsce śmierci

7 września 1464
Lipsk

Ojciec

Fryderyk I Kłótnik

Matka

Katarzyna z Brunszwiku-Lüneburga

Żona

Małgorzata Habsburg

Dzieci

Amalia,
Anna,
Ernest,
Albrecht,
Małgorzata,
Jadwiga,
dwóch synów

Fryderyk II Łagodny (ur. 22 sierpnia 1412 w Lipsku, zm. 7 września 1464 tamże) – książę saski i elektor Rzeszy Niemieckiej od 1428 r. z dynastii Wettinów.

Był najstarszym z synów pierwszego elektora saskiego z dynastii Wettynów Fryderyka I Kłótnika oraz Katarzyny z Brunszwiku-Lüneburga. Po śmierci ojca w 1428 r. odziedziczył władzę w Saksonii wraz ze swoimi trzema młodszymi braćmi (Henrykiem, Zygmuntem i Wilhelmem), przy czym Fryderykowi, jako najstarszemu przypadła godność elektora Rzeszy. Objął władzę w obliczu zagrożenia ze strony Czechhusyci pustoszyli wówczas całą Saksonię. Sytuację zdołał opanować dopiero po kilku latach: w 1432 r. zawarł pokój z husytami, pozostał jednak ich przeciwnikiem na arenie politycznej (husyci ponownie zaatakowali Saksonię w 1438 r., ponieśli jednak porażkę).

W okresie swojego panowania zaangażował się przede wszystkim w działania na rzecz wewnętrznego wzmocnienia i konsolidacji Saksonii, a także poszerzenia jej granic poprzez przejmowanie należnego mu dziedzictwa (m.in. chodziło tu o Turyngię). Staraniom tym pomagała przyjaźń Fryderyka z królem Niemiec (od 1438 r.) Albrechtem II Habsburgiem, który rozstrzygnął na korzyść Fryderyka spór o część Miśni w 1439 r. Fryderyk odparł też roszczenia do tytułu elektorskiego w Saksonii ze strony książąt Lauenburga, którzy sprzymierzyli się z Brandenburgią (konflikt został zakończony ostatecznie w 1441 r., gdy Fryderyk porozumiał się z margrabiami brandenburskimi).

W 1440 r. po śmierci kuzyna Fryderyka IV przejął Turyngię. W obliczu śmierci brata Henryka, wstąpienia do stanu duchownego brata Zygmunta oraz dojścia do pełnoletniości brata Wilhelma w 1445 r. podpisał z tym ostatnim umowę o podziale księstwa (Wilhelm otrzymał wówczas Turyngię). Stosunki między braćmi nie układały się jednak dobrze: już w 1446 r. wybuchła między nimi wojna, która zakończyła się pokojem dopiero w 1451 r.

W nocy z 7 na 8 lipca 1455 r. synowie Fryderyka, Ernest i Albrecht zostali porwani z zamku Altenburg przez mającego do elektora pretensje finansowe rycerza Kunza von Kauffungen. Porywacz, zdążający w kierunku granicy czeskiej został jednak schwytany, a dzieci Fryderyka uwolnione.

W 1459 r. Fryderyk zawarł porozumienie z nowym królem czeskim Jerzym z Podiebradów, regulując ostatecznie swoje stosunki z husytami i przebieg granicy czesko-saksońskiej, wyrzekając się pretensji do terenów położonych po drugiej stronie granicy. Dodatkowo zawarte miało być podwójne małżeństwo między dziećmi Jerzego i Fryderyka.

Fryderyk został pochowany w katedrze w Miśni. Tytuł elektorski przejął po nim starszy syn Ernest, który dokonał podziału Saksonii ze swym bratem Albrechtem. Podział ten dał początek dwóm liniom dynastycznym saskich Wettinów: elektorskiej (ernestyńskiej) oraz książęcej (albertyńskiej).

Był żonaty z Małgorzatą, córką Ernesta Żelaznego z dynastii Habsburgów i Cymbarki z dynastii Piastów, ze związku tego pochodziły następujące dzieci:

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Fryderyk II Poważny
 
 
 
 
 
 
 
Fryderyk III Srogi
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Matylda
 
 
 
 
 
 
 
Fryderyk I Kłótnik
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Henryk VIII Henneberg
 
 
 
 
 
 
 
Katarzyna z Hennenbergu
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Jutta von Brandenburg
 
 
 
 
 
 
 
Fryderyk II Łagodny
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Magnus II
 
 
 
 
 
 
 
Henryk I
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Katarzyna Anhalt-Bernburg
 
 
 
 
 
 
 
Katarzyna z Brunszwiku-Lüneburga
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Warcisław VI
 
 
 
 
 
 
 
Zofia
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Anna meklemburska
 
 
 
 
 
 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Gottfried Opitz: Friedrich II. der Sanftmütige. W: Neue Deutsche Biographie. T. 5. Berlin: Duncker & Humblot, 1961, s. 568. [dostęp 2009-12-13]. (niem.).
  • Heinrich Theodor Flathe: Friedrich II. (Kurfürst von Sachsen). W: Allgemeine Deutsche Biographie. T. 7. Leipzig: Verlag von Dunckler & Humblot, 1878, s. 778–779. [dostęp 2009-12-13]. (niem.).