Günther Lütjens – Wikipedia, wolna encyklopedia

Günther Lütjens
Ilustracja
admirał admirał
Data i miejsce urodzenia

25 maja 1889
Wiesbaden

Data i miejsce śmierci

27 maja 1941
Ocean Atlantycki

Przebieg służby
Lata służby

1907–1941

Siły zbrojne

 Kaiserliche Marine
 Reichsmarine
 Kriegsmarine

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Rycerski Krzyża Żelaznego Krzyż Żelazny I Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Żelazny II Klasy, ponowne nadanie w 1939 Krzyż Honorowy dla Walczących na Froncie (III Rzesza) Medal Pamiątkowy za Powrót Kłajpedy Medal Pamiątkowy 1 października 1938 Odznaka za 25-letnią Służbę w Heer lub Kriegsmarine Odznaka za 18-letnią Służbę w Heer lub Kriegsmarine Odznaka za 12-letnią Służbę w Heer lub Kriegsmarine Odznaka za 4-letnią Służbę w Heer lub Kriegsmarine Odznaczenie Niemieckiego Czerwonego Krzyża Order Domowy Królewski Hohenzollernów z Mieczami na Wojennej Wstędze Order Lwa Zahringen (Badenia) Krzyż Fryderyka Augusta I Klasy (Oldenburg) Krzyż Fryderyka Augusta II Klasy (Oldenburg) Krzyż Hanzeatycki Hamburski Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Węgierskiej Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny)
Odznaka za Rany w czerni

Günther Lütjens (ur. 25 maja 1889 w Wiesbaden, zm. 27 maja 1941) – niemiecki wojskowy, dowódca floty III Rzeszy, admirał.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W roku 1907 wstąpił do Cesarskiej Marynarki jako kadet. Szkołę marynarki ukończył z 20. lokatą na 160 podchorążych. Szybko wyrobił sobie znakomitą opinię jako szkoleniowiec broni torpedowej. Podczas I wojny światowej dowodził początkowo torpedowcami T 68 (wrzesień-grudzień 1914), T 21 (styczeń-marzec 1915), A 5, A 20 (maj 1915-luty 1916), następnie półflotyllą „A” Flotylli Torpedowców „Flandria” i torpedowcem A 40 (luty 1916-listopad 1918). Brał udział w wielu akcjach bojowych – starciach z siłami lekkimi, rozpoznaniach, ostrzeliwaniu wybrzeży i ratowaniu własnych, uszkodzonych jednostek. Był odznaczony Krzyżem Żelaznym I oraz II klasy, a wojnę zakończył w stopniu kapitana.

Od roku 1929, w stopniu komandora podporucznika, dowodził I Flotyllą Torpedowców. Od 1931 był kierownikiem wydziału personalnego oficerów w Ministerstwie Obrony, a w 1933 został szefem wydziału personalnego floty. W latach 1934-1935 dowodził krążownikiem „Karlsruhe”. W październiku 1937 uzyskał stopień kontradmirała i powierzono mu funkcję dowódcy Sił Torpedowych (Führer der Torpedoboote, FdT). Po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 walczył na Bałtyku i m.in. wziął udział w potyczce z polskimi okrętami koło Helu (na pokładzie niszczyciela „Leberecht Maass”). Od 21 października 1939 został dowódcą Sił Zwiadowczych. Podczas kampanii norweskiej pancerniki „Scharnhorst” i „Gneisenau”, osłaniające pod jego flagą siły desantowe, stoczyły walkę z brytyjskim „Renownem”. Przewidywano, iż jako dowódca sił morskich „Zachód” będzie dowodził siłami morskimi podczas planowanej inwazji Wielkiej Brytanii. W styczniu 1940 mianowano go wiceadmirałem, w czerwcu odznaczono Krzyżem Rycerskim i 18 czerwca 1940 został dowódcą floty. We wrześniu awansował na admirała.

W okresie 30 stycznia-22 marca 1941 dowodził zespołem „Scharnhorst” – „Gneisenau” podczas udanego rajdu przeciw żegludze na Atlantyku (operacja Berlin). Był następnie jednym z organizatorów operacji Rheinübung – rejsu korsarskiego pancernika „Bismarck” i krążownika „Prinz Eugen” w maju 1941 i dowódcą tego zespołu okrętów. W rozmowie z kmdr. Vossem przed operacją „Rheinubung” powiedział: Chciałbym się pożegnać, nigdy już nie wrócę. Jeśli się weźmie pod uwagę przewagę Brytyjczyków, nie jest prawdopodobne, abyśmy to przeżyli.... Zginął wraz z pancernikiem „Bismarck” 27 maja 1941.

Jego imieniem nazwano niszczyciel rakietowy marynarki RFN „Lütjens”, oddany do służby w 1969.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]